Σάββατο 25 και Κυριακή 26 Μαΐου 2013
Οι βιαστικοί, πιέστε εδώ… να δείτε την κινηματογραφική υπερπαραγωγή μας στο Vimeo. Οι υπόλοιποι, συνεχίστε και δεν θα χάσετε!
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...
Βρεθήκαμε στο Καπανδρίτι το πρωΐ του Σαββάτου 25 Μαΐου 2013 οι: denis_jk με τη Μαριλύ (JK), Αλέξης (fastalex) με την Πέπη (JK), Πάνος (PanY) (TJ), Σωκράτης (sokkrates) (KK), Παντελής ή Ντέλος (xtreme) με την Νικολέτα (nikoleta_st) (TJ), Χρήστος (chris lc90) ή αλλόθρησκος ή Χρησταλλό ποιητική αδεία, μεγάλη η χάρη του (Terrano II), κι εγώ (ο Χρύσανθος μη ξεχνιόμαστε) με την Άννα.και το αμμουδί (KJ)
Ξεκινήσαμε, σχεδόν στην ώρα μας, με καθυστέρηση 8-9 λεπτών! Απίστευτο ε; Και όμως ο sous-chef ‘Ντέλος – ο chef ZooL παραθέριζε στην Υπάτη με την πίσκοφαμιλι – στάθηκε στο ύψος του. (Παρένθεσις. Απορία της Πέπης και ερώτηση προς τη Νικόλ: Το Ντέλος βγαίνει απ’ το μοντέλος; Άφωνοι; Κλείνει η παρένθεσις).
Στο Σχηματάρι, μας περίμεναν o Othonas με τον Γιάννη (JK) και ο zagreas με την Μαίρη (TJ). Τα ΠιΕμΑρ αρνήθηκαν να συντονιστούν όλα και “βρίζοντας” τον ZooL ανοίξαμε και τα σιμπί.
Λίγο πριν τη Λαμία μας πρόλαβε ο Άγγελος (Nikolopoulos angelos) με το Grand και τους petran + Miguelito + Pecos Bill σε συσκευασία ενός.
Στην πλατεία της Καστανιάς μας περίμεναν: Ο Βασίλης (vpisko) με την maria και τον ρόμπυ (TJ πιά) και ο Χρήστος (ZooL) με την Κατερίνα (Kat) τον μικρό Νικόλα και τον ντοκ (JK). Εδώ – λόγω προβλήματος – μας αποχαιρέτησαν ο Γιάννης (zagreas) με την Μαίρη.
Μικρό πρόβλημα με ένδειξη υπερθέρμανσης στο κιβώτιο στο KK του Σωκράτη λύνεται με ολιγόλεπτη στάση.
Προσπερνάμε το καταφύγιο. Επόμενη στάση στις Λιβαδιές, κάτω απ’ την κορφή Γρεβενό. Είναι η κορυφή που προτιμούν οι ορειβάτες για την θέα και τη μικρή της απόσταση απ’ το καταφύγιο. Μικρή παράκαμψη προς τη Βρύση του Καλόγερου και μετά βουρ για τα ψηλά. Σκούπα ο Σωκράτης και μπροστά του εγώ. Το τεραίν δυσκολεύει. Στην ερώτηση... πως πάτε οι πισινοί; Ακολουθεί απάντηση... σοκ απ’ το βάθος! Τα τσερόκια γ@μ@νε!
Στάση αναγνωριστική στο πρώτο λιβάδι υποψήφιο για κατασκήνωση και συνέχεια προς το διάσελο κάτω απ’ την κορυφή της Οίτης. Σ’ ένα μικρό ανηφόρι, πατάμε και λίγο απάτητο χιόνι! Ο καιρός αρχίζει και χαλάει. Πυκνά σύννεφα, αέρας και κρύο. Το συνειδητοποιούμε όταν ακούμε μιά τρεμάμενη φωνή να επαναλαμβάνει σιγά στα μικρόφωνα: Δεν κρυώνω, δεν κρυώνω, δεν κρυώνω! Είναι ο PanY στην καλοκαιρινή Αλεπού, που αυτοσυγκεντρώνεται με κόλπα που κάνουν στην Ινδία.
Οι σοβαροί ρόμπυ, Μαρία, Αλέξης κι εγώ, κατηφορίζουμε από σταθερά χώματα. Οι υπόλοιποι τρέχουν στις μεγάλες χιονούρες για τσουλήθρα!
Δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά στα πρόσωπα και στις περιγραφές τους, μετά την χιονοτσουλήθρα, όταν βρεθήκαμε στο διάσελο! Σαν μικρά παιδιά που τους αγόρασαν παγωτό στην πρώτη τους επίσκεψη στο λούνα παρκ!
Στ’ αυτοκίνητα και πάλι. Κατεύθυνση προς το λιβάδι με τη λίμνη. Ο Αλλόχρηστος μπαίνει μπροστά για να μας δείξει ένα καγκουροπέρασμα. Σε κάποιο αβυσσαλέο νεροφάγωμα, το Terrano παίρνει απότομα κλίση αριστερά αλλά ευτυχώς βγαίνει όρθιο κι αλώβητο. Στη “λίμνη” – λιγότερο νερό από άλλες φορές – τα τζιπ ακολουθούν την οικονομική κατάσταση της χώρας. Αυτή της άναρχης χρεοκοπίας. Στην πίστα ατάκτως ερριμένα, ποζάρουν φιλήδονα στις απέραντες πρασινάδες στους καλλιτέχνες φωτογράφους. Μετά τα καλλιτεχνικά και την ανάσταση του ZooL, γυρίζουμε λίγο πίσω να δούμε ένα άλλο λιβάδι για κατασκήνωση που είχαμε προσπεράσει. Το απορρίπτουμε με συνοπτικές μεν δημοκρατικές δε διαδικασίες, λόγω αέρα. Αποφασίζουμε να κατεβούμε πιό χαμηλά, προς το Άγιο Πνεύμα.
Επιλογή οικοπέδων, και οι σκηνές κυλιούνται στο γρασίδι. Όχι όλες! Μερικές ατίθασες παίρνουν τον κατήφορο. Βασίληηηηηηη που πάει η σκηνή μας; Ευτυχώς που ήταν γρήγορος ο πίσκο. Στην Παύλιανη θα την προσπερνούσαμε. Άλλες σκηνές πάλι δεν ξεπερνούν σε ύψος τα ραδίκια – τα κομμένα ραδίκια – προς μεγάλη ευχαρίστηση των ιδιοκτητών τους που προπονούνται τσάμπα για την τελευταία τους κατοικία. Είπαμε, επιστροφή στη φύση.
Δεν προλαβαίνουμε να τελειώσουμε την εγκατάσταση του οικισμού και η φωτιά έχει ήδη ανάψει καπνίζοντας τους πάντες και το πάντα. Μιλάμε για πολύ κάπνα. Πολυτεχνείου τσε βάλε. Μέχρι δακρύων! Δεν φτάνει που χάσαμε τα γιακούτζια και το δαγκώσαμε απ’ το κρύο, μας παστώσαν και σαν ρέγγες. Δεν γκρινιάζω. Μυρωδάτες διαπιστώσεις κάνω. Στη φωτιά πέφτουν οι 32 ψησταριές – ‘νταξει υπερβάλλω. Λιγότερες ήταν – και οι 16 ψήστες. Τι κάνετε εκεί λεβέντες μου μπαρουτοκαπνισμένοι; Ψήνουμ’ ψητά αρχόντισσα να φαν’ τα παλικάρια, που ανεβήκαν τα βουνά και τσούλησαν στα χιόνια.
Πάνω τους ψήνονται δεκάδες σουβλάκια, λουκάνικα, χοιρινές μπριζόλες, κότες, γαλοπούλες, σεφταλιές, γεμιστές ντομάτες, πίτες... Στο παρά πέντε γλυτώσανε και οι κονσέρβες ΖΑΝΑΕ του σεφ. Είπαμε, λιτό δείπνο, χωρίς υπερβολές. Δεν προλάβαινα να τελειώσω το σουβλάκι κι ερχόταν άλλο, κι άλλο... Βρε παιδιά δεν χωράει άλλο. Και μεις τι θα τα κάνουμε; Φάε. Μ’ αυτά που περίσσεψαν θα μπορούσαμε να ταΐσουμε ένα ολόκληρο χωριό της Αφρικής.
Να συμπληρώσω, ότι η οργάνωσις είχε φέρει και παγωτό τελευταίας τεχνολογίας μέσα σε τόπι αλλά δεν το φτιάξαμε γιατί έπρεπε να το κλωτσάμε όλη νύχτα! Έχουμε κι εμείς τα όριά μας. Ε, μα πιά!
Το πρωί της Κυριακής και μετά το φτωχό και λιτό πρωινό – μην επαναλαμβάνομαι – μαζέψαμε σκηνές, εξοπλισμό, σκουπίδια – και τις γόπες των θεριακλήδων παρακαλώ – σβήσαμε και σκεπάσαμε καλά τη φωτιά και πήραμε τον κατήφορο. Πυκνό δάσος, έλατα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι και στο βάθος να ξεχωρίζει η Πυραμίδα της Γκιώνας.
Σε μιά αριστερή καμπή ρουτίνας, σε απότομη πλαγιά με χείμαρρο στο βάθος, η σκούπα της στιγμής – ο Αλλόχρηστος – πάει ίσια και το Terrano κρατιέται με το ζόρι στο χείλος της αβύσσου, στα λάστιχά του και όχι στους άξονες που θά ‘διναν κάποια σιγουριά. Red Alert. Ναι ρε ‘σεις ακόμη και για τον Χρήστο, κινητοποιήθηκε όλη η ομάδα. Σχεδόν όλη. Κάποιος είπε: Όχι ρε γ@μ@το, πάλι στα θρανία θα κάτσουμε για μάθημα! Ο Αλλόχρηστος, προτείνει να το σπρώξουμε στο βάραθρο και να πάμε για φαγητό. Δύο ποδηλάτες που έρχονται απ’ την αντίθετη πλευρά, μας ρωτούν αν είμαστε σε έκτακτη ανάγκη και αν θέλουμε να ειδοποιήσουν τις αρχές. Τους ενημερώνουμε ευγενικά ότι είμαστε πάντα σε έκτακτη ανάγκη και ότι έχουμε όλον τον απαραίτητο εξοπλισμό για να τραβήξουμε το όχημα. Μας λένε επίσης ότι ο δρόμος πιό κάτω χειροτερεύει και σε κάποιο σημείο έχει πάρει τον κατήφορο και δεν συνεχίζει προς Παύλιανη.
Η ομάδα διάσωσης είναι πανέτοιμη. Οι ιδέες πέφτουν βροχή. Οι τόνοι ανεβαίνουν. Η σωστή λύση, αποδεικνύεται χρονοβόρα και ως εκ τούτου ακριβή. Άλλωστε δεν ήταν τζιπ πλαγιασμένο αλλά το τερράνο του Χρήστου. Μη τρελαθούμε κι όλας. Ο Σωκράτης ασφαλίζει με ιμάντα από πίσω, ο Αλέξης γυρίζει το JK με τον εργάτη πρόσωπο στο πρόβλημα, τυλίγουμε έναν δεύτερο ιμάντα πάνω και κάτω απ’ τον ουρανό και δίνουμε την άκρη του στον πιο χειροδύναμο – τον Παντελή – να την κρατάει για... ψυχολογικούς λόγους! Χρησιμοποιούμε σαν μοχλό ένα χοντρό πεσμένο έλατο και μαζεύουμε σε χρόνο ρεκόρ το όχημα που ξεστράτισε! Άκου έκτακτη ανάγκη...
Πιο κάτω συναντάμε τον... Ρίο Γκράντε σε μιά ωραία τοποθεσία με πλατάνια, ξύλινο γεφυράκι και τρεχούμενο νερό. Αρκετό νερό. Ο PanY δηλώνει θυμωμένα ότι δεν περνάει. Ο Denis φοβάται ότι – οι παλαβοί – θα περάσουμε και θα τον αφήσουμε πίσω. Τον διαβεβαιώ ότι έχουμε περάσει από χειρότερα εμπόδια κι αν αλλάξουμε λίγο θέση στα βραχάκια, μπορούμε να περάσουμε όλοι. Απ’ την απέναντι πλευρά φτάνουν τέσσερις “εντουράδες” με τράϊαλ μηχανές. Πολύ κίνηση αυτός ο “δρόμος”. Μας λένε κι αυτοί, ότι ο δρόμος δεν συνεχίζει. Κι αυτοί πέρασαν με δυσκολία. Επειδή όμως μόνο ο πρώτος πέρασε μέσα απ’ το ποτάμι και οι υπόλοιποι τρείς απ’ το γεφυράκι, στείλαμε τον Παντελή με τον Σωκράτη να κάνουν αναγνώριση. Ο sous-chef επιστρέφει μετά από λίγο και επιβεβαιώνει τα λεγόμενα των δικυκλιστών προς μεγάλη ανακούφιση του PanY και του Denis.
Πίσω λοιπόν. Προς Άγιο Πνεύμα, της Οίτης, όχι αυτό στα αψηλά. Μικρή στάση για νερό και γαριδάκια και συνέχεια προς Παύλιανη. Αμ δε... Ο δρόμος που επιλέγουμε έχει πάρει κι αυτός τον κατήφορο. Πίσω πάλι. Ακολουθώ πίσω απ’ τον Όθωνα. Όθων ακούς; Ακούω, μ’ απαντάει. Που πήγε ο αέρας απ΄το πίσω αριστερό σου λάστιχο; (Να διευκρινήσω ότι δεν είχε τη φουσκωτή Άντζι μαζί του, οπότε μην πάει ο νους σας στο πονηρό). Μικρή στάση για φούσκωμα απ’ το φορητό βουλκανιζατέρ του ZooL και βουρ για τον πολιτισμό. Περάσαμε απ’ το σημείο που είχαμε κολλήσει στα χιόνια της κοπής της πίτας του 2012, λίγο πάνω απ’ το χωριό της Παύλιανης και καταλήξαμε στην Κάτω Παύλιανη για φαγητό.
Επιστρέψαμε μέσω Θερμοπυλών.
Όσοι πιστοί αναγνώστες φτάσατε ως εδώ, πιέστε εδώ να... να δείτε το βίντεό μας στο Vimeo.
Σας ευχαριστούμε όλους για την συμμετοχή και την παρέα σας!
