Αρκάς

Λευκάδα Ιούλιος 2011

Λευκάδα - Πόρτο Κατσίκι.

Ξεκινήσαμε από την Κηφισιά, το πρωί της Δευτέρας 25 Ιουλίου 2011 μέσω Κορίνθου και γέφυρας Ρίου – Αντιρίου (390 χλμ περίπου). Στην Αμφιλοχία, όταν άνοιξα το παράθυρο του συνοδηγού για να παραπονεθώ σε τροχονόμο για το πολύωρο μποτιλιάρισμα στην είσοδο της πόλης – λόγω έργων οδοποιίας – ο μηχανισμός παρέδωσε το πνεύμα και το παράθυρο του Jeep θα χανόταν μέσα στην πόρτα αν δεν το προλάβαινε η Άννα. Το στηρίξαμε πρόχειρα - όπως φαίνεται και στην φωτογραφία στην παραλία του Άγιου Γιάννη - και γλυτώσαμε τις διακοπές μας και την ...πλημμύρα από την καταιγίδα, το βράδυ της Δευτέρας, στο Νυδρί!

Μας άρεσε η Λευκάδα.

Μας άρεσαν…
Όλες η παραλίες της δυτικής πλευράς και το Αγιοφύλι.
Το Νυδρί και η περιοχή γύρω από τον κόλπο Βλυχού.
Η θέα αφ’ υψηλού στο Νυδρί και στα γύρω καταπράσινα νησάκια στην διαδρομή από Βαυκερή προς Νυδρί.
Το μονοπάτι από το Γενί μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής.
Η θέα του κόλπου της Βασιλικής από τον βατό χωματόδρομο που οδηγεί προς τον φάρο της Λευκάτας (Κυράς).
Τα ορεινά χωριά Καρυές και Εγκλουβή.
Το γεγονός ότι δεν χρειάζεσαι πλοίο για να επισκεφθείς το νησί!

Λευκάδα - Νυδρί.

Δεν μας άρεσε...
Η δυσκολία εύρεσης χώρου στάθμευσης στο Πόρτο Κατσίκι τις μεσημεριανές ώρες και στην πόλη της Λευκάδας τις βραδυνές ώρες.

Πληρώσαμε...
Για τη διαμονή μας στο Νυδρί σε δίκλινο (εμπρός) δωμάτιο με θέα στον κήπο και στη θάλασσα στο απλό Avra Beach 365 ευρώ (73 ευρώ x 5 διανυκτερεύσεις). Η τιμή περιελάμβανε πρωινό σε λιτό μπουφέ με τα απολύτως απαραίτητα.
Για την συμπαθητική «κρουαζιέρα» Νυδρί – Πόρτο Κατσίκι – Εγκρεμνοί – Κεφαλονιά (Φισκάρδο) – Ιθάκη (Κιόνια) – Σπηλιά Παπανικολή – Μαδουρή – Αστακό – Νυδρί, 20 ευρώ το άτομο x 2 = 40 ευρώ.
Για διόδια 21,90 ευρώ. Στην Αττική Οδό 2.80, στην Ελευσίνα 3.10, μετά την Κόρινθο 3.10 και στη Γέφυρα Ρίου – Αντιρίου 12.90.
Για φαγητό, ποτά κλπ 200,40 ευρώ. 44.80 (Νυδρί)+ 37.50 (Αμμούσω) + 30.10 (Βασιλική) + 50 (Νυδρί – Βαρέλι) + 38 (Νυδρί).
Για 118,44 λίτρα απλής αμόλυβδης βενζίνης 201,77 ευρώ. Στη Βασιλική (BP) 16.76 x 1.789 = 30 ευρώ, στο Νυδρί (ELIN) 54.77 λίτρα x 1.698 93 ευρώ και πάλι στη Βασιλική (Revoil) 46.91 x 1.679 = 78.77 ευρώ.

Μερικές συντεταγμένες...

38° 42.303'N  20° 42.851'E  Εκκλησάκι Αγίας Κυριακής
38° 41.937'N  20° 43.146'E  Kόκκινος
38° 41.113'N  20° 43.420'E  Γριά Λαγκάδα
38° 41.004'N  20° 43.426'E  Λάκκα
38° 40.415'N  20° 42.821'E  Δεσίμη
38° 38.360'N  20° 41.839'E  Μικρός Γιαλός
38° 38.372'N  20° 41.730'E  Ρούδα
38° 37.486'N  20° 40.873'E  Σύβοτα
38° 36.143'N  20° 37.578'E  Αμμούσω ή Αμμούσα
38° 36.341'N  20° 36.746'E  Αγιοφύλι

38° 33.812'N  20° 32.569'E  Φάρος Λευκάτας

38° 36.169'N  20° 32.994'E  Πόρτο Κατσίκι
38° 40.041'N  20° 33.443'E  Γιαλός
38° 44.990'N  20° 35.247'E  Μεγάλη Πέτρα
38° 45.276'N  20° 35.333'E  Καβαλικευτά
38° 46.658'N  20° 36.047'E  Κάθισμα
38° 47.304'N  20° 36.508'E  Μύλος
38° 47.594'N  20° 37.404'E  Πευκούλια

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο youtube με μουσική του Δημήτρη Λάγιου (Ουρανίδες). Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD 1080.

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο vimeo με μουσική του Διονύση Γράψα (Θύμηση) με την μαντολινάτα Ορφέας της Λευκάδας. Επιλέξτε πλήρη οθόνη και υψηλή ανάλυση HD.

Βαρδούσια 2012

Όμορφη βόλτα με καλή τζιπάτη παρέα από το JPForum, σε ωραία μέρη με θέα – ακόμα και θάλασσα – με πολύ πράσινο, πολύ σκόνη, με πινελιές λάσπης, πολλά νεροφαγώματα, αρκετά πεσμένα έλατα, χαμένους δρόμους που πήραν τον κατήφορο και πολλές αναστροφές.

Ξεκινήσαμε το πρωΐ του Σαββάτου 6 Οκτωβρίου 2012, από τον Άγιο Στέφανο, με 55 λεπτά καθυστέρηση – μόνο, οι... Βασ-ναβιγκέϊτορ Βασίλης (vspili) με τον φίλο του Διονύση, ο Βασίλης (vpisko) με την Μαρία (maria) και τον σκύλο τους Ρόμπι, o “Ααααααα ρε που είσαι ‘συ γυναικολόγος!” Βαγγέλης (docanagno) με την Μάρα – χάρηκα που σας γνώρισα παιδιά. Αχρείαστος νά ‘σαι Βαγγέλη – ο Αλέξανδρος με τον μικρό του υιό Άκη με νέους προφυλακτήρες στο Βιτάρα και νέο πι σι and last but not least, εγώ ο Χρύσανθος, αυτοπροσώπως.

Ο γκραντ σεφ και όχι μόνον, κατά κόσμον Αλέξανδρος (Tarzan), μας πρόλαβε στο Πλάζα που μας περίμενε ο βάρδος και ο όμορφος της παρέας, Όθων (Othonas). Αν στην επόμενη εκδρομή έχουμε και μεγάλα ολίγον χαλασμένα ψάρια μαζί, θα φτιάξουμε σκηνικό Αστερίξ. Ο Δημήτρης (GEO) μας περίμενε υπομονετικά σε βενζινάδικο στην είσοδο της Λαμίας. Ο Χρήστος (chris lc90), που ξεκίνησε δύο (2) ώρες αργότερα, μας πρόλαβε στην 7η (*) στάση, αυτή του αρωματικού καφέ Αντίγκουα (ή μήπως Γουαδελούπης; Πάντως Αιθιοπίας δεν ήτανε!) στο χωριό Περιβόλι, πάνω από τον Άγιο Σώστη. Σωστά μαντέψατε. Ο Αλέξανδρος (Tarzan) πρόσφερε τον καφέ και τον έψησε ιδιοχείρως στα δικά του μπρικωτά.

(*) (Παρένθεσις, επειδή πήγα να χάσω τον λογαριασμό. 1η στάση στο Πλάζα (Othonas, Tarzan), 2η στάση για GEO και βενζίνη στη Λαμία, 3η στάση για αέριο στον Tarzan, 4η στάση για κρέας στο χωριό Σταυρός, 5η στάση σε Παντοπωλείο λίγο πιό κάτω, 6η στάση για να ξεφουσκώσουμε λάστιχα και να πλύνουμε τον Ρόμπι στο ποτάμι, 7η στάση στο Περιβόλι. Κλείνει η παρένθεσις).

Τα αυτοκίνητα συνολικά ήταν εννέα, από τα οποία τα 7 ήταν Jeep. Καρατσεκαρισμένο. Το γράφανε πάνω τους.

Αρχίσαμε την “ανάβαση” από την περιοχή της Σπερχειάδας (Παλιούρι) – Άγιος Σώστης – Μάρμαρα και μετά από πολύωρες στάσεις, όπως προανέφερα και ολιγόλεπτες διαδρομές σε πυκνό ελατόδασος, με πεσμένους κορμούς, φευγάτο δρόμο, αναστροφή, καταλήξαμε το απόγευμα σε ένα όμορφο αλπικό λιβάδι όπου και κατασκηνώσαμε. Η θέα στις κορυφές των Βαρδουσίων, Γιδοβούνι, Πυραμίδα, Πλάκα, Πάνω και Κάτω Ψηλό και στη γύρω περιοχή, ήταν εντυπωσιακή και αδικείται από τις φωτογραφίες μας.

Ξεχάσαμε τα κάρβουνα αλλά τέτοιου είδους προβλήματα δεν πτοούν αυτήν την ομάδα. Η μεγάλη φωτιά άναψε αμέσως “άμα τη αφίξη” μας, με ξύλα από τη γύρα και σε λίγο είχαμε και τα απαραίτητα κάρβουνα. Το μενού εκτός των κλασσικών τυροπιτοειδών, σαν γνήσιο γκουρμέ, περιελάμβανε σούπα, που άρεσε πολύ στον Διονύση, σαλάτα ντομάτα, πανσέτες στα κάρβουνα, μοσχαράκι αλά Tarzan, καθαρισμένο και ψιλοκομμένο - με τα χεράκια του παρακαλώ - στο κρεοπωλείο, “ζυμωμένο” με πάπρικα (έπρεπε να βλέπατε τον χασάπη...) και μαγειρεμένο με σοταρισμένες στο τηγάνι λεπτοκομμένες φέτες τζίντζερ, ρεβύθια Ταϊλάνδης, πιπεριές, πιπέρι, πάπρικα – χούφτες πάπρικα – με διάφορα άλλα μυστικά μπαχάρια, σερβιρισμένο με γιαούρτι και παγωμένες μπύρες. Είχαμε και μερικά μέτρα χειροποίητο λουκάνικο αλλά ευτυχώς τ' αφήσαμε για την επόμενη μέρα.

Τα παράπονα της βραδυάς...
Ο Δημήτρης (GEO) - ο εκτελών χρέη ψήστη - παραπονέθηκε ότι καίει η ψησταριά! Ο Μήτσος, ο απίστευτος ντόπιος κτηνοτρόφος, παραπονέθηκε στην ψήστη μας ότι ξερόψησε τις πανσέτες – η απάντηση του ψήστη δεν γράφετε. Δεν πίστευε δε με τίποτε ότι ο “μικρός” Βαγγέλης είναι γυναικολόγος - η Μάρα δεν πίστευε τι άκουγαν τ’ αυτιά της. Ο vpisko παραπονέθηκε ότι το γκουρμέ του Tarzan ήταν πολύ πιπεράτο. Ο Tarzan ότι δεν τον αφήσαμε να βάλει και κάρυ πάνω στη πάπρικα. Η Maria ότι δεν την αφήνουμε να κάνει δουλειές. Ο Othonas ότι δεν έχουμε μεγάλο καλλιτεχνικό ρεπερτόριο και ότι η βότκα στο απεριτίφ έπρεπε να είναι στολίσναγια. Ο καημένος ο Διονύσης με τις πρόσφατες ανασκαφές στα δόντια του, ότι δεν μπορούσε να γελάσει αλλά και να φάει στέρεη τροφή. Ο Αλλό-Χρηστος με την... γυναικολογική καρέκλα του Βαγγέλη. O vspili για το λίγο φως. Εγώ, για ένα κόκκινο αυτοφερόμενο... φωτάκι που έμοιαζε με κινητό οίκο... εποχής.

Τη νύχτα δεν φυσούσε ούτε έκανε πολύ κρύο αλλά είχε πολύ υγρασία. Οι δε ιστορίες του Μητσάρα του βοσκού για λύκους και αρκούδες, δεν τρόμαξαν κανέναν.

Ο vpisko παραπονέθηκε ότι είχε “νερά” και στο εσωτερικό της σκηνής. Ο Otto ότι δεν έκλεισε μάτι όλη νύχτα, από τα συνεχόμενα μπλιρίκ-μπλικ μπλιρίκ-μπλικ του “γείτονά” του, vspili πάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Εγώ για την... σκληρή ανάρτηση της OME. Αν και κοιμήθηκα καλά μέσα στο jeep, ένα δεύτερο ή ένα παχύτερο υπόστρωμα ή στρώμα, κρίνεται χρήσιμο.

Σε όλους θα μείνει αξέχαστος ο έναστρος ουρανός τη νύχτα και οι “μυρωδιές” της υγρασίας! Σε αρκετούς, η ανατολή της Σελήνης! Σε μένα και τα χρώματα της αυγής!

Την Κυριακή, η καλή παρέα και ο ύπνος του vspili, καθυστέρησαν την αναχώρησή μας. Κατεβήκαμε το πυκνό ελατόδασος, συναντηθήκαμε με τα γνωστά μας πεσμένα έλατα και στο χωριό Ανατολή, στρίψαμε δεξιά επάνω, σ’ έναν κακής βατότητας πετρόδρομο με ελάχιστο χώμα και άπειρες φυτευτές πέτρες, που μας έβγαλε στα Ζηρέλια (38° 45.078'n  22° 6.282'e) σ’ ένα άλλο όμορφο λιβάδι με δύο λίμνες, ώρα μεσημεριανού φαγητού. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Μικρό διάλειμμα για την κλασσική ομαδική φωτογράφηση και αμέσως μετά, τέντα, σχοινιά, καρέκλες, τραπέζια, παγωμένες μπύρες, ο γκραντ σεφ Tarzan στην “κουζίνα”, ο vpisko πάνω από τον σεφ να προσπαθεί να εμποδίσει τα πιπέρια, με έντονο θα έλεγα ύφος, ο Αλέξανδρος (Alkj) να κόβει πιπεριές, κρεμμύδια, ντομάτες, τυρί σκληρό, λουκάνικο και ζυμωτό ψωμί. Ο Χρήστος (chris lc90) παραπονέθηκε για το νερό που δεν ήταν ζεστό για το πλύσιμο των πιάτων και η Μαρία που ήταν όρθια με τη μάνικα και... πότιζε τα πιάτα.

Αν υπήρχε κι άλλο φαΐ, ακόμα εκεί θά ‘μαστε! Σκληρή η αναχώρηση.

Περάσαμε από το χωριό Δάφνη – εκεί που είχαμε κολλήσει στα χιόνια, τον χειμώνα μετά την κοπή της πίτας του JPForum – και προσπαθήσαμε να βγούμε στον Αθανάσιο Διάκο, από μικρότερο χωματόδρομο. Ο χωματόδρομος όμως δεν μας περίμενε. Την είχε κάνει μαζί με την πλαγιά. Οι θεωρίες περάσματος απέναντι – μέχρι και το εκκρεμές ακούστηκε. Έλεος! – έμειναν θεωρίες και αναστροφή για μία ακόμη φορά.

Η νύχτα πλέον έπεφτε βαριά, τ’ αστέρια όλα ήταν ψηλά. Θεωρώ ότι το πρέπον και το αρμόζον ήτο να συνεχίσουμε στον “κεντρικό” χωματόδρομο. Ο Βασ-ναβιγκέϊτορ όμως είχε άλλη άποψη, επιστρέψαμε λίγο προς Δάφνη και πήραμε τον “άσπρο” στον χάρτη και σίγουρα πιό δύσβατο χωματόδρομο. Έφυγε μπροστά για να δει την κατάσταση του δρόμου και μας έδινε οδηγίες από το σι μπι για να προλάβει νέα αναστροφή. "Έχει μερικά δύσκολα περάσματα αλλά βγαίνει" αναφέρει. Παρ' όλα αυτά, παραλίγο να “χάσω” τον Χρήστο (chris lc90) από μπροστά μου, σε ένα αβυσσαλέο νεροφάγωμα σε κλειστή αριστερή στροφή που απλά δεν το είδαμε γιατί δεν το φώτιζαν τα φώτα μας και πέρασα τελευταίος ένα στενό πέρασμα στο χείλος της σκοτεινής αβύσσου, με σβησμένα φώτα, για να μην "τυφλώνω" τον Δημήτρη και τον Χρήστο που μου έδιναν προφορικά οδηγίες γιατί απλά δεν τους έβλεπα!

Σταματήσαμε για λίγο στον Ραβάνη, στην πλατεία του Αθανάσιου Διάκου, για παγωτά, γιαούρτια με μέλι και γλυκά του κουταλιού αλλά μη νομίζετε ότι η εκδρομή τελείωσε εκεί. Κατεβήκαμε και στον... Γουαδαλκιβίρ, το ρέμα κάτω από τον Διάκο για να πλύνουμε τις ρόδες μας και να κυνηγήσουμε... λαγούς. Νυχτιάτικα.

Στο δρόμο της επιστροφής ευτυχώς που είχαμε τον Όθωνα και μας ξύπναγε που και που με τις... μελωδικές επιλογές του. Αν δεν ήταν αυτός, ίσως δεν γλυτώναμε την καραμπόλα και γυρνούσαμε όλοι... ONE PIECE που μας είχε ευχηθεί και ο Άγγελος στο JPForum πριν την αναχώρησή μας. "...και γενικώς να ΓΥΡΙΣΕΤΕ ONE PIECE!!!"

Η μόνη απώλεια, εκτός από τις κλασσικές μας γρατζουνιές, ήταν ο ελαφρά λαβωμένος – από πέτρα, όχι από το τραγούδι του Όθωνα – ανεμοθώρακας (το παρμπρίζ ντε) του Βαγγέλη (docanagno).

Επιστρέψαμε, χαρούμενοι, πρωινές ώρες της Δευτέρας.

Σας ευχαριστούμε όλους για την παρέα σας!  Ειδικά τον Αλέξανδρο (Tarzan) για την επιμελητεία και τον Βασίλη (vspili) για τις όμορφες επιλογές του. Είμαι σίγουρος ότι και το τρίτο λιβάδι που δεν προλάβαμε να πάμε, θα είναι εξ ίσου όμορφο. Και ο ίδιος όμορφος είναι, δεν λέω. Άλλωστε το διαπίστωσα και στα πολλά εποχούμενα τετ-α-τετ που είχαμε στις αναστροφές. Ο δε ενθουσιασμός του μεγάλος, πολλά πεσμένα δέντρα δεν τα ανέφερε καν στο σι-μπι. Τα τράβηξε μαζί με τον Διονύση τον συνοδηγό του, πριν προλάβουμε να φτάσουμε εμείς στο σημείο!

Πιέστε εδώ… να δείτε ένα μικρό βίντεό μας στο youtube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD 1080

Πιέστε εδώ… να δείτε το μικρό μας βίντεο στο vimeo. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD και πλήρη οθόνη.
Περισσότερες φωτογραφίες στο δικό μας Postcrumbs, εδώ...  

Ελικώνας 2012

Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Μία από τις κλασσικές χαλαρές μας βόλτες με συμφορουμίτες από το JPForum, με "χαλαρές" - ολίγον ζόρικες δηλαδή - πινελιές. Καλός καιρός, καλή παρέα, σ’ ένα μέρος κοντά στην Αθήνα που αξίζει της προσοχής μας. Είχαμε αρκετή έως πολύ σκόνη, αρκετές πέτρες, ζέσταμα κιβωτίου, λίγη έως αρκετή λάσπη, κόλλημα, αποτυχημένη προσπάθεια αυτο-απεγκλωβισμού, ιμάντες, τραβήγμα – καθαρά για εκπαιδευτικούς λόγους - πέρασμα λίμνης, δείγματα χιονιού... μέχρι και δηλητηριώδη βατράχια. Πως τά ‘παμε; Απ’ αυτά που σε δαγκώνουν και δεν προλαβαίνεις να πεις... κορωνοπήνιο; Ναι. Και φυσικά παϊδάκια. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τη δόλια τούτη τη ζωή;

Ευχαριστούμε τον Δημήτρη (GRAFTY) και την Έφη (Jeep XJ), που μας ξενάγησαν στις πλαγιές του Ελικώνα, τον Παναγιώτη (PanaSot) και την Σωτηρία (Jeep KJ), τον Κώστα (cospas) (Jeep KK), τον Γιώργο (GPAP), τον Φώτη και την Αλεξάνδρα (Jeep KJ), τον Παναγιώτη (Panagiotistk) και την Λίλα (Jeep KJ αμμουδί παρακαλώ) και τον Γιώργο (Georg) (Jeep KJ) για την παρέα τους.

Θα ξαναπάμε.

Πιέστε εδώ...  να δείτε το επικό μας βίντεο στο youtube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD 1080

Πιέστε εδώ... να δείτε το - ίδιο - δικό μας βίντεο στο vimeo. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD και πλήρη οθόνη.
Περισσότερες φωτογραφίες στο δικό μας Postcrumbs, εδώ... 

Γράμμος – Βαρνούντας - Βέρνον (Βίτσι) 2011

Λόγω ζημιών - "χάσαμε" τους μηχανισμούς και των δύο δεξιών παραθύρων του jeep - ξεκινήσαμε τελικά το πρωΐ του Σαββάτου  30 Ιουλίου 2011 από το Νυδρί της Λευκάδας, με πρώτο προορισμό τη λίμνη Μουτσάλια (μουτσάλι στα βλάχικα = βρεγμένο) 40° 18.530'N 20° 55.064'E ανάμεσα στις κορυφές Πάνω και Κάτω Αρένες του Γράμμου. (Αρένα στα λατινικά και στα βλάχικα, σημαίνει αμμουδερός τόπος). Το όχι και τόσο ενδιαφέρον τμήμα Θεοτόκος – Αετομηλίτσα, ήταν άσφαλτος που είχε παρασυρθεί σε πολλά σημεία από κατολισθήσεις και στρωθεί εκ νέου με αμμοχάλικο. Το τμήμα από Αετομηλίτσα μέχρι τη λίμνη, ήταν χωματόδρομος, προσπελάσιμος και με συμβατικό αυτοκίνητο. Προβλήματα ίσως υπάρξουν, από κατολισθήσεις, σε τρία σημεία, από Μουτσάλια προς Χρυσή. Μας άρεσε η διαδρομή μέσα στο δάσος από Αετομηλίτσα – λίμνη Μουτσάλια – Χρυσή. Αν είχαμε παρέα, θ’ ακολουθούσαμε μεγαλύτερη διαδρομή βόρεια προς Τρίλοφο και έξοδο κοντά στο Νεστόριο.

Τελικός προορισμός της 1ης ημέρας η όμορφη πόλη της Καστοριάς. Μη παραλείψετε μιά βόλτα στον εντυπωσιακό παραλίμνιο δρόμο, μέσα στην πόλη, με τα πλατάνια που ακουμπούν στο νερό, είτε με το αυτοκίνητο είτε με τα πόδια - αν και είναι αρκετά χιλιόμετρα - καθώς επίσης μιά βόλτα στη παλιά γειτονιά Ντολτσό.

Πρώτη προσπάθεια για διαμονή στο ξενοδοχείο Καστοριά  (60 ευρώ το δίκλινο + 20 ευρώ το πρωϊνό για δύο άτομα), μέσα στην πόλη, στον δρόμο της λίμνης, απέβει άκαρπη. Και τα ΤΡΙΑ δωμάτια που μας έδειξαν ΒΡΩΜΑΓΑΝ τσιγαρίλα. Δεν μας είχε ξανατύχει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν. Φυσικά φύγαμε. Καταλήξαμε στο γκλαμουράτο Λιμναίο, έξω απ’ την πόλη κοντά στο Δισπηλιό. Πληρώσαμε 89 ευρώ με το πρωϊνό. Αν βρεθείτε εκεί κοντά, μη ξεχάσετε να επισκεφθείτε τον προϊστορικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για τις Πρέσπες, με πρώτη στάση το λόφο Κάλε (Καλάι στον χάρτη μας topo), πάνω από τη Μικρή Πρέσπα, μετά τις Καρυές και πριν τον Λευκώνα, αριστερά 40° 46.597'N 21° 07.668'E.

Συνεχίσαμε προς Ψαράδες, στρίψαμε βόρεια στον χωματόδρομο που ακολουθεί την όχθη της Μεγάλης Πρέσπας και φτάσαμε στο Βροντερό.

Έξω από το χωριό ψάχνοντας για τη Σπηλιά Κόκκαλη, έστριψα σε λάθος βραχοπετρόδρομο και ταλαιπώρησα αρκετά τα λάστιχα και τα οπίσθιά μας. Δύσκολη αναστροφή, επιστροφή και επιλογή αυτή τη φορά του σωστού... κακοτράχαλου χωματόδρομου με τις οδηγίες γέροντα του χωριού: Να πάτε, παιδιά μου, να πάτε, όχι μόνο για τη φύση αλλά και για την ιστορία... Η σπηλιά που χρησιμοποιούσε σαν νοσοκομείο ο ΔΣΕ κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, βρίσκεται κοντά στο 40° 43.149'N 21° 02.062'E  Ο χώρος, παρά την εγκατάλειψη και την απλότητά του, σε φορτίζει συναισθηματικά...  Αν πάτε, μην ξεχάσετε φακό.

Επιστρέψαμε Βροντερό – Πύλη – Λαιμό και φτάσαμε στον Άγιο Γερμανό.
Από έκει αρχίζουν τρεις χωμάτινες διαδρομές, που διασχίζουν το όρος Βαρνούντα. Η πρώτη, η πιό βόρεια, καταλήγει στο Κρατερό – Ακρίτα – Προφήτη Ηλία, η δεύτερη συναντά την τρίτη κοντά στο καταφύγιο και η τρίτη, η μικρότερη σε μήκος περνάει μπροστά από το καταφύγιο, διασταυρώνεται με την δεύτερη μετά από 16 χλμ και καταλήγει στην άσφαλτο, στη Βίγλα, μετά από 6.5 χλμ. Αν θυμάμαι καλά, η τρίτη, έχει καλύτερη θέα προς τις Πρέσπες. Εμείς ακολουθήσαμε την δεύτερη διαδρομή που προτείνει η Ανάβαση.

Πάνω από τον Άγιο Γερμανό, συναντήσαμε δύο παλικάρια με ένα μεγάλο αγροτικό, που μας είπαν να γυρίσουμε πίσω, γιατί λόγω κατολισθήσεων ο δρόμος είναι αδιάβατος και πιό πάνω, δεν θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε, λόγω έργων, από συνεργεία που τοποθετούν ανεμογεννήτριες. Ο δρόμος ήταν όντως δύσβατος αλλά όχι αδιάβατος. Οι 3 κατολισθήσεις που συναντήσαμε ήταν μικρές.  Τα νεροφαγώματα πάρα πολλά, κάθετα και παράλληλα προς τη φορά του δρόμου. Δεν ακουμπήσαμε πουθενά. Το τοπίο αλπικό, με λίγες συστάδες μεγάλων δένδρων και πολλές καφετιές αγελάδες. Φτάνοντας στο διάσελο, στη διασταύρωση κοντά στο καταφύγιο του Βαρνούντα, είδαμε πινακίδες που απαγόρευαν την είσοδο στον δρόμο που μόλις είχαμε ανέβει και μπουλντόζες με κόσμο να δουλεύουν - αν και Κυριακή - αρκετά ψηλότερα, στ’ αριστερά μας.

Αλλαγή σκηνικού και δυσκολίας. Ο δρόμος προς τη Βίγλα ήταν πολύ καλύτερος και το δάσος πυκνό από οξυές κυρίως. Κατεβαίνοντας συναντήσαμε δύο καθηγητές του ΑΠΘ και του ΤΕΙ Καρπενησίου, που μάζευαν δείγματα χαμηλής βλάστησης και μας έκαναν ένα ενδιαφέρον μάθημα.

Απαγορευτικό, προς τα πάνω, υπήρχε και πιό κάτω, κοντά στην έξοδο προς την άσφαλτο, με φύλακα ο οποίος μας διαβεβαίωσε ότι δεν κινδυνεύσαμε από τις εργασίες.

Αν είχαμε παρέα θ’ ακολουθούσαμε την πρώτη διαδρομή, από Άγιο Γερμανό προς Κρατερό – Ακρίτα – Προφήτη Ηλία – Βίγλα – Τρίβουνο – Βίτσι – Περικοπή – Νυμφαίο. Όσους ρωτήσαμε όμως, μας είπαν ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά δρόμος από τη Βίγλα προς το Τρίβουνο.

Καταλήξαμε στο συννεφιασμένο Νυμφαίο, μέσω Φλώρινας – Υδρούσσας. Η βόλτα με το πόδια στα γραφικά πλακόστρωτα δρομάκια του χωριού, διεκόπει λόγω βροχής

Αργά το απόγευμα κατεβήκαμε στη λίμνη Ζάζαρη (Λιμνοχώρι).

...η βροχή άρχισε πάλι και συνεχίσαμε προς Σκλήθρο για φαγητό, στην ταβέρνα του Θωμά. Η βροχή πλέον δυναμώνει. Αυτή τη φορά βρέχει... βατράχια. Η νυχτερινή ανάβαση προς το Νυμφαίο μετατρέπεται σε Xιτσκοκικό θρίλερ. Η βροχή έχει σταματήσει και έχει αρχίσει η εξάτμιση πάνω στη ζεστή άσφαλτο δημιουργώντας μιά πυκνή χαμηλή ομίχλη. Το οδόστρωμα εκτός από πολλά νερά είναι γεμάτο με πέτρες και φύλλα... τουλάχιστον έτσι νομίζαμε μέχρι τη στιγμή που τα είδαμε να χοροπηδάνε... Δεν ήταν πέτρες, βατράχια ήταν. Εκατοντάδες βατράχια όλων των μεγεθών σε μήκος χιλιομέτρων. Στα φρένα και με ελιγμούς δεξιά αριστερά, προσπαθώ να περάσω από πάνω τους χωρίς να τα πατήσω. Πλησιάζοντας στο Νυμφαίο, ο αριθμός τους αρχίζει να μειώνεται όταν ξαφνικά μέσα την ομίχλη βλέπω στο δρόμο μεγάλα εμπόδια. Στα φρένα και πάλι. Ένα κοπάδι από άλογα έχει βγει έξω για φαΐ! Είναι στο δρόμο, αραχτά και τρώνε ότι βρουν, αδιαφορώντας για την παρουσία μας...

Τελικά καταφέραμε και φτάσαμε στον ξενώνα Casa Mare, στην πάνω άκρη του χωριού με θέα σε όλη τη γύρω περιοχή, όπου και διανυκτερεύσαμε. Πληρώσαμε 60 ευρώ με το πρωϊνό.

Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να αναβάλουμε για το Φθινόπωρο την ανάβαση στο Καϊμακτσαλάν. Βολτάραμε για λίγο στο βουνό (Βέρνον το βουνό, Βίτσι η κορυφή του), στο Μαύρο Δάσος, περάσαμε από την ερειπωμένη Περικοπή και κατεβήκαμε στην άσφαλτο κοντά στη διασταύρωση προς Πολυκέρασο, πριν την Οξυά. Παρά τη δυνατή βροχή της προηγούμενης ημέρας, λάσπη συναντήσαμε μόνο σε 2-3 σημεία.

Συνεχίσαμε προς Βυσσινιά, Τοιχίο, Καστοριά. Απ’ την Καστοριά μέχρι την Εγνατία Οδό, υπάρχει δρόμος ίδιου επιπέδου, που δεν τον έχει ο Auto Drive χάρτης της Garmin(ας). Έξοδος από Εγνατία προς Καλαμπάκα – Τρίκαλα. Φτάσαμε στην Κηφισιά το απόγευμα της Δευτέρας.

Μαζί με το πρώτο σκέλος στη Λευκάδα, σύμφωνα πάντα με το ταχύμετρο, διανύσαμε συνολικά 1977 χλμ με 286 λίτρα βενζίνης και μέση κατανάλωση 14.47 λίτρα / 100 χλμ

Πιέστε εδώ... να δείτε το ολιγόλεπτο βίντεο μας, στο youtube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD 1080.

Πιέστε εδώ... να δείτε το - ίδιο - ολιγόλεπτο βίντεο μας, στο vimeo. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD και πλήρη οθόνη.

Όσσα - Κίσσαβος 2011

Ξεκινήσαμε από την Κηφισιά, το πρωΐ της Παρασκευής 16 Δεκεμβρίου 2011, με προορισμό το καταφύγιο του Κισσάβου. Έβρεχε μέχρι τη Μαλακάσα. Αργότερα, ο καιρός μας έκανε τη χάρη και καθάρισε. Είχαμε προγραμματίσει ν’ αφήσουμε το jeep στο καταφύγιο και να περπατήσουμε μέχρι την κορυφή, αλλά στο προαύλιο μας περίμενε μιά ευχάριστη έκπληξη.

Ο Δημήτρης (ο GEO γνωστός και φίλος από το JPForum) με το μαύρο wrangler, αν και εργάσιμη ημέρα, ήταν ήδη εκεί, και μας περίμενε. Άλλο που δεν ήθελε η Άννα. "Δεν μπορούμε να αφήσουμε το παιδί, που ήρθε ειδικά για μας, μόνο του. Πρέπει ν’ αλλαξεις το πρόγραμμα. Κάνει και κρύο..."

Αλλαγή προγράμματος λοιπόν. Αφού δεν θέλουμε να πάμε στην κορυφή με τα πόδια, θα πάμε με τα jeep!  Μελέτη χαρτών, προγραμματισμός της Garmin(ας), παράδοση ενός ασυρμάτου (PMR) στον Δημήτρη για το σχετικό κουτσομπολιό και βουρ για το όρος.

Πιέστε εδώ...  να δείτε το μικρό μας βίντεο στο Youtube.  Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD 1080.

Πιέστε εδώ...  να δείτε το - ίδιο - μικρό μας βίντεο στο vimeo. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD και πλήρη οθόνη.

Πήραμε τον δασικό δρόμο που ξεκινάει από το καταφύγιο (39° 48.570'N, 22° 41.227'E), κάναμε τον γύρο της κορυφής, διασχίζοντας ωραίο δάσος, στρίψαμε δεξιά στην πρώτη διασταύρωση και φτάσαμε στην πίσω πλευρά, στο καγκουρολίβαδο – όχι αυτό με τα καγκουρώ, αλλά αυτό που προπονούνται οι τζιπάτοι κάγκουρες της περιοχής – και αρχίσαμε την ανάβαση (39° 46.964'N, 22° 41.804'E) προς τις εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις του ΟΤΕ (39° 47.944'N, 22° 41.716'E). Το πρώτο κομμάτι ήταν χαλαρό – αν και βρήκα από κάτω δύο φορές – με λίγη λάσπη, λίγες φυτευτές πέτρες και ένα δύο ρηχά νεροφαγώματα. Το δεύτερο (8 χλμ) ήταν πιό ζόρικο αλλά δεν μας δημιούργησε πρόβλημα, εκτός από το λαμπάκι θερμοκρασίας του κιβωτίου μου (*) που άναψε στα 2/3 της διαδρομής. Διάλειμμα ολίγων λεπτών για κουβεντούλα και μάθημα γεωγραφίας. Κάτω μας το μισό Αιγαίο, αριστερά η Χαλκιδική και η κορυφή του Αγίου Όρους, δεξιά στο βάθος οι Σποράδες, πιό δεξιά το Πήλιο και το Μαυροβούνι. Διαλειμμα τέλος και τα κεφάλια μέσα στα jeep πάλι. Η λίγη λάσπη εδώ δεν είναι σε λίμνες αλλά σε μορφή παχύρευστου πηλού που μπορεί να σε στείλει αδιάβαστο στα τάρταρα... Οι πέτρες και κυρίως οι φυτευτές είναι περισσότερες και χρειάζεται προσοχή. Ο χαρακτηρισμός όμως της διαδρομής, για μας τουλάχιστον, παραμένει ίδιος. Χαλαρή άνευ εισαγωγικών.

Λίγο πριν το διάσελο με τις εγκαταστάσεις, πατάμε παγωμένο χιόνι 1-3 εκ. Στο διάσελο το κρύο κι ο αέρας σοβαρεύουν. Η θέα όμως μας αποζημιώνει. Ο θρόνος του νεφεληγερέτη Δία – χωρίς τα νέφη αυτή τη φορά – και όλος ο Όλυμπος μπροστά μας, με χιόνι στα ψηλά. Κάτω μας, το καταφύγιο, δεξιά οι εκβολές του Πηνειού και η μεγάλη παραλία του Πλαταμώνα. Στο βάθος η Κατερίνη...

Η Άννα δηλώνει κατηγορηματικά ότι θα μείνει... μέσα ν’ απολαύσει τη θέα.
"Εσείς αν δεν κρυώνετε, να πάτε." Ο Δημήτρης – όχι δεν φορούσε σαγιονάρες όπως στις προηγούμενες εξορμήσεις – δεν κρύωνε και φυσικά φορούσε κοντομάνικο... πιστός όμως στο δημώδες... "Καβάλα παν’ στην εκκλησιά" (του Προφήτη Ηλία που είναι θαμμένη στην κορυφή), μπαίνει στο μαύρο wrangler κι αρχίζει ν’ ανηφορίζει προς τα πάνω. Εγώ για να τον φωτογραφήσω, αλλά και να παραμείνω πιστός στο αρχικό πρόγραμμα, φοράω ένα σκουφί, παίρνω τη φωτογραφική μηχανή, δυστυχώς χωρίς τα (χοντρά) γάντια και τον ακολουθώ με τα πόδια. Σε κάποιο σημείο το wrangler, δεν έχει καθόλου πρόσφυση, οι κλίσεις του αρχίζουν να φαίνονται επικίνδυνες και αποφασίζει – σωστά σκεπτόμενος - να υποχωρήσει. Εγώ συνεχίζω. Το κρύο, το παγωμένο μονοπάτι αλλά κυρίως ο δυνατός αέρας – ειδικά στο μικρό διάσελο κάτω από την κορυφή του Προφήτη Ηλία (1978 μ.) - δεν με βοηθάνε πολύ αλλά... έχω περάσει και χειρότερα.

Αφού συμπλήρωσα κι εγώ δυό λογάκια στον καυγά του γνωστού δημώδους άσματος...
"Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν, το ποιο να ρίξει τη βροχή, το ποιο να ρίξει χιόνι. Ο Κίσσαβος ρίχνει βροχή κι ο Όλυμπος το χιόνι. Γυρίζει τότ’ ο Όλυμπος και λέγει του Κισσάβου: Μη με μαλώνεις, Κίσσαβε, μπρε χρυσανθο-πατημένε, που σε πατάει η Κονιαριά κι οι Λαρσινοί αγάδες."

Για να είμαι ειλικρινής, τους Κονιαραίους δεν τους πήρε το μάτι μου κι ο Δημήτρης - εκ Λαρίσσης - ήταν παρακάτω...

(Παρένθεσις: Οι Κονιαραίοι ήταν έποικοι μουσουλμάνοι (περίπου 5-6000 οικογένειες), “φίλεργοι και εμπειροπόλεμοι” που μετέφεραν οι Τούρκοι το 1423 – 30 χρόνια πριν την άλωση της Πόλης! – από τον τόπο καταγωγής τους, το Ικόνιο της Καππαδοκίας, σε 12  νέα περιχαρακωμένα χωριά, για την προστασία των νεοκατακτηθέντων περιοχών της Θεσσαλίας (David Urguhart)).

"Εγώ είμ' ο γερό Όλυμπος στον κόσμο ξακουσμένος, έχω σαράντα δυό κορφές κι εξήντα δυό βρυσούλες, κάθε κορφή και φλάμπουρο κάθε κλαδί και κλέφτης."

Ειδικά για τους κλέφτες θα μπορούσαμε να πιάσουμε μακριά κουβέντα, αλλά έκανε κρύο...

"Κι όταν το παίρν’ η άνοιξη κι ανοίγουν τα κλαδάκια, γεμίζουν τα βουνά κλεφτιά και τα λαγκάδια σκλάβους."

Έχε χάρη που κρύωνα...

"Έχω και τον χρυσόν αετό, το χρυσοπλουμισμένο, πάνω στην πέτρα κάθεται και με τον ήλιο λέγει: -Ήλιε μ' ,δεν κρους τ’ από ταχύ, μον' κρους το μεσημέρι, να ζεσταθούν τα νύχια μου, τα νυχοποδαρά μου."

Στα λόγια μου ήρθε. Πολύ κρύο λέμε...

Η κατάβαση και η εποχούμενη διαδρομή ήταν εξίσου ποιητική και όμορφη. Από το καγκουρολίβαδο κατεβήκαμε Αριόπρινο, συνεχίσαμε αριστερά στον δασικό δρόμο προς Σπηλιά αλλά επειδή νύχτωνε, στο 1/3 της διαδρομής στρίψαμε δεξιά προς Στόμιο, Ομόλιο, Τέμπη, ευχαριστήσαμε τον Δημήτρη για την παρέα του και ανηφορίσαμε στα Αμπελάκια για φαγητό στο Αρχοντικό και ύπνο στο ξενοδοχείο Κούρια.

Την επόμενη μέρα, περιμένοντας τον Φίλιππο (τον Fil, έτερο γνωστό από το JPForum) με την Φιλιώ και τον μικρό Γιώργο, κάναμε μιά βόλτα στα γραφικά Αμπελάκια. Δυστυχώς το φώς δεν μας βοήθησε στη φωτογράφηση.

Με τον Φίλιππο παρέα, αρχίσαμε τη χαλαρή μας βόλτα προς τις λίμνες, στο Χάλκωμα (39° 49.760'N, 22° 35.539'E). Το τοπίο, αν και σε κάποιο σημείο είναι καμένο, είναι όμορφο. Τα χώματα καλά. Αν είναι στεγνά, η διαδρομή μπορεί να γίνει εύκολα και με συμβατικό αυτοκίνητο. Οι λίμνες δεν μας ενθουσίασαν.

Συνεχίσαμε προς Σπηλιά και συναντήσαμε τον Δημήτρη (GEO), με την Φανή και την μόλις οχτώ μηνών - και πάντα γελαστή – Αντριάνα στην αρχή του χωματόδρομου προς Καρύτσα (39° 49.155'N, 22° 39.743'E). Διασχίσαμε την επίσης όμορφη διαδρομή με θέα στον Πλαταμώνα και το Αιγαίο. Σταματήσαμε για καφέ στο ξενοδοχείο – ταβέρνα Δοχός και καταλήξαμε για φαγητό στην Άνω Σωτηρίτσα, στην Ταβέρνα του Δημηνίκου. Ο χώρος, ο άνθρωπος που μας περιποιήθηκε και το φαγητό, ήταν σχετικά καλά, παρά της αντιρρήσεις του Fil – Μποτρίνι της παρέας.

Να ευχαριστήσουμε τη Φιλιώ, τη Φανή, τον Φίλιππο (Fil) και κυρίως τον Δημήτρη (GEO, δυό μέρες ήταν αυτές) για την όμορφη παρέα τους.

Θα ξαναπάμε.

(*) Το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του αυτόματου κιβώτιου, λύθηκε με την προσθήκη ενός επί πλέον ψυγείου ψύξης.

Πάρνων 2011

Την επόμενη μέρα της ενδιαφέρουσας διαδρομής, Επίδαυρος – Ναύπλιο, το Σάββατο 18 Ιουνίου 2011, συνεχίσαμε προς τις πλαγιές του Πάρνωνα. Ξεκινήσαμε πρωί ακολουθώντας την ενδιαφέρουσα παραλιακή διαδρομή Νέα Κίος, Μύλοι, Κιβέρι, Ξηροπήγαδο, Άστρος και αρχίσαμε την ανάβαση από τον Άγιο Ανδρέα με πρώτη στάση στην Καστάνιτσα Αρκαδίας.

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο youtube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD 1080.

Πιέστε εδώ... να δείτε το - ίδιο - μικρό μας βίντεο στο vimeo. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD και πλήρη οθόνη.

Ανηφορίζοντας από την Καστάνιτσα, στον ασφάλτινο δρόμο προς Βαμβακού, Πολύδροσο κλπ, 3.5 περίπου χλμ πιό πάνω, στρίψαμε αριστερά (έχει πινακίδες) 37° 15.002' N 22° 38. 363' E (*) στον χωματόδρομο προς τη Μονή Κοντολινάς. 7.5 + 7.5 πανέμορφα χλμ μέσα σε πυκνό δάσος από καστανιές, πολλά είδη πεύκης, πλατάνια και έλατα με θέα - από τα λίγα ανοίγματα - στις καταπράσινες πλαγιές αλλά και στον Αργολικό κόλπο χαμηλά στο βάθος. Το χώμα μαλακό, που ναι μεν σε προδιαθέτει για σβέλτη οδήγηση, αλλά τελικά το ίδιο το τοπίο σε συγκρατεί σε νωχελικούς ρυθμούς και ήρεμη οδήγηση, μη τυχόν και χάσεις κάτι απ’ αυτές τις υπέροχες εικόνες. Η λάσπη αρκετή αλλά επιφανειακή που την περνάς και με ασφάλτινα λάστιχα. Τα νεροφαγώματα σχετικά ρηχά, θέλουν όμως προσοχή αν πάτε με sedan.

Από τις καλύτερες βουνίσιες διαδρομές που έχουμε κάνει και σίγουρα θα ξανακάνουμε στο μέλλον.

Βγαίνοντας πάλι στην άσφαλτο, αλλά όχι κι από το πυκνό και όμορφο ελατόδασος, συνεχίσαμε μέχρι τη διασταύρωση 37° 13.877' N 22° 36. 543' E και στρίψαμε δεξιά στον (ασφάλτινο πιά) δρόμο προς τον Άγιο Πέτρο. Αφήσαμε την άσφαλτο και στρίψαμε δεξιά στο χωματόδρομο 37° 16.404' N 22° 35. 047' E, που ανηφορίζει προς Σίταινα, Προφήτη Ηλία. Ο δρόμος πετρώδης με πολλές φυτευτές πέτρες και πιό βαθιά νεροφαγώματα, περνάει μέσα από αραιότερο ελατόδασος μέχρι που καταλήγει στο εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία (1600 μ) και στα λιβάδια του Κάμπου, κάτω από τις κορφές του Πάρνωνα, Μικρή Τούρλα (1700 μ.) και Μεγάλη Τούρλα (1935 μ.).

Επιστρέψαμε από τον χωματόδρομο που είχαμε κολλήσει την προηγούμενη φορά, στις 14 Φεβρουαρίου 2010, ερχόμενοι από τη Μονή Μαλεβής.

Άσφαλτο πατήσαμε στο μνημείο, πριν τα Τερζαίικα Καλύβια 37° 20.129' N 22° 35. 618' E, μετά την Μονή Μαλεβής και πριν τον Άγιο Ιωάννη. Κατεβήκαμε στο Παράλιο Άστρος για μπάνιο αλλά αντί για τη θάλασσα πέσαμε στα παγωτά. Επιστρέψαμε βραδάκι στην Κηφισιά μέσω Άργους.

Συνολικά διανύσαμε 552,2 χλμ με 80.27 λίτρα αμόλυβδης. Μέση κατανάλωση 14.54 λίτρα / 100 χλμ.

(*) Με Copy τις συντεταγμένες και Paste στο Google Earth, θα δείτε το ακριβές σημείο.