Αμπουδιώτισσα - Ξεροβούνι Μάρτιος 2013

Κυριακή 30 Μαρτίου 2013.

Ευγενείς όντες, δεν μπορούσαμε να πούμε όχι στην πρόσκληση του γραμμωτού – ΦΕΤΕΣ γαρ – Ευάγγελου (vagelis sami).

Συναντήσαμε την πολυπληθή ομάδα, πριν τις 10:00 το πρωΐ της Κυριακής, στο σημείο που είχαν διανυκτερεύσει όσοι ανέβηκαν από το Σάββατο, πάνω απ το χωριό Σέτα της Εύβοιας, στο εκκλησάκι της Παναγίας (Αγίας Τριάδας σύμφωνα με τον χάρτη μου) Αμπουδιώτισας. Οι συντεταγμένες του...    38° 33.571' N  23° 55.998' E

Εκτός από τους οικοδεσπότες, τα παιδιά της λέσχης Φίλοι Εθελοντές Τετρακίνητοι ΕύβοιαΣ 4x4, έδωσαν το παρόν η Λέσχη Καρύστου 4x4, η Λέσχη Τεφλόν και το Jimnyclub με μεγάλες ομάδες και ποικιλία οχημάτων. Τριάντα και πλέον – έχασα το λογαριασμό – τετρακίνητα, από γυαλιστερά Pajero και Tiguan με ασφάλτινα λάστιχα, μέχρι τουμπανιασμένα Jimny... και ένα Αμμουδί Cherokee!

Τα παιδιά από την Ερέτρια είχαν προγραμματίσει δύο διαδρομές. Μία για “άγριους” και μία για “ήμερους”. Στο πρώτο κομμάτι της άγριας διαδρομής, ακολούθησε από λάθος κι ένα Tiguan, οπότε με βάση τα μέτρα μας, θα την χαρακτηρίζαμε κι αυτή χαλαρή άνευ εισαγωγικών. Ίσως όχι τόσο χαλαρή όσο ήθελε ο Βαγγέλης (vagelis sami) και ο Πάνος με το μπλε jimny γιατί η βροχή είχε διαβρώσει το οδόστρωμα και υπήρχαν πολλές πέτρες και πολλά νεροφαγώματα. Κανένα κομμάτι όμως δεν ήταν αδιάβατο ή δεν δημιούργησε πρόβλημα και οι δρόμοι μπορεί να ήταν μέτριας έως κακής βατότητας αλλά ήταν εκεί, δεν είχαν πάρει τον κατήφορο και δεν χρειάστηκαν “χωματουργικές εργασίες”.

Τα γραμμωτά παιδιά τα πήγαν καλά στην οργάνωση. Η περιοχή και η διαδρομή που διάλεξαν ήταν όμορφη έως πολύ όμορφη. Ειδικά το τμήμα λατομείο - Βρωμονέρα (χωρίς νερά αυτή τη φορά) – Ξεροβούνι – λίμνη  38° 35.033' N  23° 56.227' E (κοντά στην καταβόθρα Μανικίων) – Αμπουδιώτισσα. Η διαχείριση της πολυπληθούς ομάδας ήταν άψογη με πολύ κέφι και άφθονο χιούμορ. Εύγε νέοι, εύγε!

Δυστυχώς το απόγευμα, μετά την ολοκλήρωση της ωραίας - να επαναλάβω - βόλτας, φύγαμε νωρίς, πριν ψηθούν τα λουκάνικα και οι μπριζόλες!

Ευχαριστούμε τη νεοσύστατη λέσχη ΦΕΤΕΣ για την πρόσκληση της, τον Βαγγέλη, τον Πάνο και όλους όσους συμμετείχαν, για την παρέα τους!

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο Youtube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση (HD 1080) και πλήρη οθόνη.

Στενή - Βρωμονέρα - Τσίλαρος - Θαψά - Μετόχι, Μάϊος 2010.

Μονοήμερη βόλτα στην Εύβοια την Κυριακή 23 Μαίου 2010, προσκεκλημένοι της Λέσχης Ευρίπου 4x4 της Χαλκίδας.

Πολύ όμορφη εκδρομή με τα όλα της. Παιδιά, σκυλιά, γατιά, όχι γατιά δεν είχε. Είχε όμως ωραίες διαδρομές σε κατάφυτες πλαγιές με έλατα και καστανιές, πανοραμική θέα, πέτρες, πολλές πέτρες, μα πάρα πολλές πέτρες, αλλά και πολύ ωραία χώματα, νερά, λάσπες, καταπράσινα λιβάδια, φίδια, μέλισσες, μπαντιλίκια, φευγάτους δρόμους από κατολισθήσεις, φτυάρια, τσαπιά, κολλήματα, ιμάντες, κεριά και προσκύνημα στον Άγιο Κωνσταντίνο για τους… ευσεβείς, πολύ ωραίες παραλίες, κολύμπι από αρκετούς, σκληρά κομμάτια και μυρωδάτους συμπλέκτες σε ζόρικους ανηφορικούς καροπετρόδρομους. Η ανάβαση από την 2η παραλία (Θαψά) προς την άσφαλτο Κύμη-Μετόχι ήταν - για μας - ένας από τους πιό κακοτράχαλες χωματόδρομους που έχουμε περάσει. Το κυριότερο, είχε μιά πολύ ωραία παρέα.

Από τη Λέσχη Ευρίπου 4x4, έδωσαν το παρόν, ο Πάνος (panosxalkida) (Jeep KJ), ο Γιώργος (RAV), ο Γιάννης (Jimny), ο Βαγγέλης (Sorento), ο Θοδωρής (Defender) και ο Pietro (Land Cruiser). Από το JPForum ο Βασίλης (vpisko) με τη Μαρία (maria) (Jeep KJ), ο Πάνος (palaz) (Jeep KK) και ο Χρύσανθος (ώς έχει) με την Άννα (KJ). Συνολικά εννέα αυτοκίνητα.

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν Χαλκίδα – Στενή – διασταύρωση προς Μετόχι – έξοδος δεξιά σε χωματόδρομο κοντά στην περιοχή Μαύρα Έλατα – Βρωμονέρα – λειβάδι – Βρωμονέρα και πάλι – ξωκλήσι Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης – έξοδος στην άσφαλτο προς Κύμη - Όρμος Τσίλαρος η είσοδος στο 38° 38.861' N, 24° 02.721' E - Όρμος Θαψά η έξοδος του «γολγοθά» στο 38° 39.444' N, 24° 01.599' E στην άσφαλτο προς Μετόχι, Μετόχι – Στενή – Χαλκίδα.

Συνολικά – από Κηφισιά – διανύσαμε 288,3 χλμ με 47,40 λίτρα απλής αμόλυβδης βενζίνης. Από τις μεγαλύτερες καταναλώσεις μου.

Για όσους σκέφτονται εκδρομή για κολύμπι, στον ασφάλτινο δρόμο, Χαλκίδα, Στενή, Μετόχι προς Κύμη στρίβετε αριστερά στο 38° 39.444' N, 24° 01.599' E για τον όρμο Θαψά. ΔΕΝ προτείνω αυτή την διαδρομή. Είναι ο "γολγοθάς" που αναφέρω στις περιγραφές μου. Συνέχιστε λίγο πιό κάτω και στρίψτε αριστερά στο 38° 38.861' N, 24° 02.721' E προς την παραλία  38° 40.597' N,  24° 01.779' E στον όρμο Τσίλαρο. Μετά την παραλία ο δρόμος ανηφορίζει και κατηφορίζει στην παραλία του όρμου Θαψά  38° 40.531' N  24° 00.800' E. Δεν την προτείνω με συμβατικό αυτοκίνητο ούτε μονοήμερη αν έχετε μικρά παιδιά. Η επιστροφή από τον ίδιο δρόμο ή από Κύμη αν θέλετε να κάνετε βόλτα.

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο Youtube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση (HD 1080) και πλήρη οθόνη.

Λίμνη Δασίου, Λίμνη Δόξας και Λίμνη Τσιβλού, Απρίλιος 2013.

Σάββατο 20 Απριλίου 2013.

Μονοήμερη εκδρομή στη Λίμνη Δασίου στην Ζήρεια, στη Λίμνη Δόξας στην κοιλάδα του Φενεού και στη Λίμνη Τσιβλού κοντά στην Ζαρούχλα, με συμμετοχές από το JPForum και την Λέσχη Ευρίπου 4x4.

Ο καιρός ήταν καλός, τα σύννεφα λίγα, η θερμοκρασία ευχάριστη. Τα χώματα ήταν στεγνά, η σκόνη αρκετή, η λάσπη λιγοστή προς μεγάλη απογοήτευση ορισμένων και το χιόνι, στα ψηλά.

Εκτός από τις τρείς λίμνες (και "μισή" κάτω από το φράγμα της Δόξας), μας άρεσε η μέτριας βατότητας διαδρομή, μέσα στο πυκνό ελατόδασος, από την “παιδική χαρά” της Ζήρειας έως τη διασταύρωση προς το χωριό Στενό, το “αχαρτογράφητο” τμήμα δίπλα και μέσα στο ποτάμι, από το Στενό μέχρι το φράγμα της λίμνης Δόξας που πρότεινε ο Πάνος (panosxalkida) και ο Βασίλης (vpisko) και ζητούσαν επίμονα στα σιμπιά η Μαρία (maria) δια στόματος Αλέξανδρου (tarzan) και ο Κώστας (Kostas-GV). Μας άρεσε επίσης το τμήμα από Ριζανά, που είδαμε και το ελάφι, μέχρι τη Ζαρούχλα και ο καλής σχετικά βατότητας χωματόδρομος, με την εντυπωσιακή θέα στις χαράδρες, τα γύρω βουνά, τον Κορινθιακό κόλπο και τις κορφές της Στερεάς, στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, από τη λίμνη Τσιβλού μέχρι τον Προφήτη Ηλία και την έξοδο στην άσφαλτο πάνω από το Άνω Διακοπτό!

Ο στόχος της εκδρομής, να δούμε τις 3 ορεινές λίμνες της περιοχής σε μία ημέρα, αν και παρακάμψαμε το σαλέ της Ζήρειας, την ανάβαση σε μιά κορυφή της Ζήρειας (Αέρας), το όρος Κράθις και τη χωμάτινη διαδρομή Ριζανά - βρύση Γκόλφως - λίμνη Τσιβλού, πέτυχε! 

Ωραία βόλτα σε ωραία μέρη, με καλή παρέα που παρά το αρχικό ζωηρό ενδιαφέρον, τελικά περιορίστηκε στον ευέλικτο αριθμό των 10 αυτοκινήτων.

Από τα μέλη του JPForum, ακολούθησαν 5 τζιπ με 12 άτομα κι ένα σκυλάκι. Μας στενοχώρησε το γεγονός ότι μέλη του φόρουμ ενώ δήλωσαν συμμετοχή, αδιαφόρησαν να μας ενημερώσουν έγκαιρα για την απουσία τους. Μας στενοχώρησαν και κάποια άλλα μικροπράγματα που θα τα συζητήσουμε με νηφαλιότητα στο μέλλον.

Μας τίμησαν με την παρουσία τους οι Γεώργιος (GPAP) με τη μικρή Αλεξάνδρα, ο Τάσος (jeep kj) με την Ξανθή κι έναν φίλο τους, ο Γιάννης (zagreas) με τη Μαίρη και ένα φουντωτό συμπαθές τετράποδο, ο Αλέξανδρος (tarzan) με την Μαρία (maria) και τον Βασίλη (vpisko) και η Πολυμελής Οργανωτική Επιτροπή (Π.Ο.Ε.) με την Άννα.

Στο πρατήριο της BP στη Ρίζα, θα μας περίμεναν ο Θοδωρής (zakjeep) από το Ξυλόκαστρο και ο Παντελής (pantelis wj). Ο Θοδωρής (zakjeep) μας ενημέρωσε από την προηγούμενη ημέρα, ότι τελικά δεν θ’ ακολουθούσε. Μας περιέγραψε την κατάσταση των δρόμων, τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή και μας είπε ότι μίλησε στο σαλέ για την πιθανή άφιξή μας εκεί. Τον ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Από την Λέσχη Ευρίπου, στον ΣΕΑ Μεγάρων ήταν από νωρίς, οι Πάνος (panosxalkida) με τον Nosokomo(s) και τον kleidara(s) στο KJ του Πάνου, ο Σταύρος με την Φωτεινή που ήρθαν από την Βουλγαρία με ένα Touareg και αδιαφόρησαν για τις χαλαρές γρατζουνιές στο VW από τις στενές επαφές στο πυκνό δάσος προς το Στενό και ο Κώστας (Kostas-GV) που όχι μόνο πρόσεχε στα μάτια τις κοπέλες στα διόδια αλλά το φώναζε και στα μικρόφωνα, παρά το γεγονός ότι είχε το Vitara του γεμάτο γυναίκες. Στα Μεσαία Τρίκαλα μας περίμεναν, ο Πάνος Κασιμάτης με την Εύη στο Grand Vitara και ο Καραπασβάντης στο D-max. Δώδεκα άτομα κι αυτοί (!) σε πέντε αυτοκίνητα.

Τον Παντελή (pantelis wj) δεν τον βρήκαμε στο σημείο συνάντησης στη Ρίζα και μετά από 15λεπτη αναμονή, συνεχίσαμε προς τα Τρίκαλα Κορινθίας.

Το πρώτο χωμάτινο κομμάτι πάνω από τη Μεσαία συνοικία Τρικάλων είναι πλέον άσφαλτος. Παρά τις αντιρρήσεις του gps, βγήκαμε στην άσφαλτο μετά τα Άνω Τρίκαλα και πήραμε τον σχετικά καλής βατότητας χωματόδρομο στο 37° 58.593'N 22° 27.192'E που μας έβγαλε στον κεντρικό χωματόδρομο / λεωφόρο, Καρυά – λίμνη Δασίου – Χιονοδρομικό. Πρώτη στάση στη λίμνη Δασίου.

(Παρένθεσις για τα πρακτικά. Ο Θοδωρής μας παρακάλεσε να αποφύγουμε πέρασμα μέσα από τη λίμνη Δασίου για να μην αρχίσουν τα αρνητικά σχόλια οι φυσιολατρικές - με εισαγωγικά ή μη - οργανώσεις. Όταν έφτασα στην παραλία μετά την αναμονή κάποιων καθυστερημένων στην τελευταία διασταύρωση, ενημερώσαμε με τον Πάνο (panoshalkida) τους ενθουσιώδεις, που ήδη είχαν βουτήξει στα ρηχά, να είναι προσεκτικοί και πείσαμε τους υπόλοιπους να περάσουμε από τον παρακαμπτήριο δρόμο, λίγα μέτρα πιό πάνω. Δεν μαλώνουμε και δεν κακίζουμε κανέναν, απλά πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο να μεταφέρουμε το μήνυμα του όσο το δυνατόν πιό ήπιου περάσματος και γενικά του σεβασμού μας προς τη φύση. Κλείνει η παρένθεσις).

Επόμενη στάση στην “παιδική χαρά” για αθλοπαιδειές από όσους ήθελαν να χαρούν τις λακούβες και να ταλαιπωρήσουν τ’ αυτοκίνητά τους. Ο Καραπασβάντης είχε την άτυχη στιγμή του σε μιά μικρή λασπωμένη ανηφόρα.

Συνεχίσαμε προς τις χιονισμένες ακόμα πλαγιές του Αέρα, γρατζουνώντας ηχηρά, για μιά ακόμα φορά, τα κουφάρια των άμοιρων τζιπ, σ’ ένα όμορφο και πυκνό από θάμνους και έλατα δάσος. Πήραμε τον κατηφορικό φιδίσιο χωματόδρομο προς το χωριό Στενό, αφήσαμε την άσφαλτο στον Φενεό, και ακολουθώντας μιά όμορφη με εκτός δρόμου κομμάτια διαδρομή δίπλα στο ποτάμι, βγήκαμε στο λιβάδι κάτω από το φράγμα της τεχνητής λίμνης Δόξας. Τα τρεχούμενα νερά, ο θόρυβος τους και η εικόνα του χώρου, άρεσαν και προτάθηκε να κάτσουμε εκεί για το πικ-νικ, όπερ και εγένετο. Μετά το λιτό – λέμε τώρα – γεύμα, ανεβήκαμε στη λίμνη, θαυμάσαμε την όμορφη εικόνα της, ακολουθώντας τον περιφερειακό ασφάλτινο δρόμο και σταματήσαμε να περπατήσουμε λίγο, μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου. Η Μαρία (maria) ακόμα ψάχνει να βρεί τα κλειδιά της μικρής πόρτας την οποία – προς μεγάλη της έκπληξη – άνοιξε απλά γυρίζοντας το πόμολο ο Πάνος Κασιμάτης!

Σταματήσαμε για μιά ομαδική φωτογραφία των αυτοκινήτων στο πλάτωμα απέναντι από τον χώρο με τα άλογα που προσφέρονται για ιππασία και επιστρέψαμε πάλι στον χωματόδρομο προς Φενεό ανηφορίζοντας προς Διάσελο – Ριζανά. Το καλοκαίρι που θά έχουν πρασινίσει τα δέντρα στα χαμηλά, δεν θα φαίνεται καλά η λίμνη από αυτή τη διαδρομή. Ίσως είναι πιό όμορφη η θέα της, από τον χειρότερης βατότητας χωματόδρομο που ξενικάει μετά το πλάτωμα και πριν την διασταύρωση για τη Μονή του Αγίου Γεωργίου στο 37° 55.835'N 22° 16.830'E

Λίγο πριν τα Ριζανά, ο Πάνος (panosxalkida) μας ζήτησε να συντομεύσουμε τη διαδρομή και να κατεβούμε στη Ζαρούχλα. Η πρόταση τέθηκε δημοκρατικά σε ψηφοφορία στα σιμπιά και ψηφίστηκε σχεδόν ομόφωνα. Μετά από χρόνια και δύο ανεπιτυχείς προσπάθειες, ολοκλήρωσα τη διαδρομή από τη λίμνη Δόξας μέχρι τη Ζαρούχλα! Από την όμορφη και γεμάτη με Χάρλεϊ Ζαρούχλα, ακολουθήσαμε την άσφαλτο μέχρι τη λίμνη Τσιβλού.

Η Πολυμελής Οργανωτική Επιτροπή (Π.Ο.Ε.) - εγώ δηλαδή - είχε τη δική της άτυχη στιγμή στη λίμνη Τσιβλού, όταν από λάθος έστειλε τους μισούς δεξιά, τους άλλους μισούς αριστερά και τους υπόλοιπους ακριβώς στη μέση να κάνουνε μανούβρες. Σόρυ ντουντς. Ήθελα να κάνουμε όλοι μαζί τον γύρο της λίμνης αλλά κανείς δεν με άκουσε στα ερτζιανά! Ελπίζω η θέα και η ηρεμία της λίμνης στα χρώματα του δειλινού να σας αποζημίωσε.

Στη λίμνη Τσιβλού, η παρέα χώρισε. Οι μισοί μας χαιρέτησαν και πήραν τον δρόμο της επιστροφής μέσω Ακράτας. Ο Σταύρος με την Φωτεινή και ο Κώστας (Kostas-GV) με τις πολλές γυναίκες του, ο Γεώργιος (GPAP) με τη μικρή Αλεξάνδρα, ο Αλέξανδρος (tarzan) με την Μαρία (maria) και τον Βασίλη (vpisko) και ο Χρύσανθος με την Άννα, συνεχίσαμε στην εντυπωσιακή διαδρομή προς Άνω Ποταμιά, Προφήτη Ηλία, Άνω Διακοπτό. Πριν την έξοδο στην άσφαλτο, χαιρετήσαμε και ευχαριστήσαμε για την παρέα τους, τον Σταύρο, τον Κώστα και τα όμορφα πληρώματά τους που θα ανέβαιναν στα Καλάβρυτα για διανυκτέρευση και οι υπόλοιποι 7, αφού περιμέναμε υπομονετικά τον Αλέξανδρο να φουσκώσει και τα 4 λάστιχα, κατηφορίσαμε στην άδεια Ε.Ο. και συνεχίσαμε προς Κόρινθο για ανεφοδιασμό αυτοκινήτων και συμμετεχόντων.

Αργά το βράδυ, χορτάτοι πιά και πλέρια χαρούμενοι, χαιρετήσαμε τον Αλέξανδρο που δεν ήθελε πλέον τη Μαρία και θα έμενε στην Κόρινθο. Αφού μας φόρτωσε με ρεντ μπουλ, ξυνά νερά (δυσκολεύομαι ακόμα και τώρα να πιάσω το υπονοούμενο) και... τη Μαρία, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής μαζί με τον Βασίλη!

Σας ευχαριστούμε όλους για την παρέα σας!

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο Youtube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD 1080 και πλήρη οθόνη.

Καλλίδρομον όρος, η συνέχεια... Μάϊος 2011

Σάββατο 28 Μαΐου 2011.

Στην πρόσκληση της εκδρομής στο JPForum, έγραφα:
"Μονοήμερη εκδρομή στο Καλλίδρομο, το Σάββατο 28 Μαΐου 2011.  Αριθμός δυσκολίας: 1 (χαμηλής δυσκολίας). Ενδείκνυται για αρχάριους. Δεν προτείνω όριο συμμετοχών. Προτείνω όμως φυσιολατρική συμπεριφορά. Στις εποχικές λίμνες που θα συναντήσουμε, ΔΕΝ μπαίνουμε μέσα, ΔΕΝ πατάμε τα βατράχια, ΔΕΝ τις οργώνουμε, ΔΕΝ τις καταστρέφουμε."

Όμορφή εκδρομή που ΔΕΝ μου βγήκε όμως χαλαρή!
Οι διαδρομές - πιό λασπωμένες και πιό ζόρικες απ' ότι τις περίμενα - σ' ένα πανέμορφο βουνό, με μιά απίθανη παρέα κι έναν καταπληκτικό Βασίλη (vpisko) που κυριολεκτικά μας ξελάσπωσε...

Η φράση συμπαθούς κυρίας στο cb, περιγράφει γλαφυρά τις μικρές δυσκολίες της εκδρομής.
Κύριοι, ετοιμάστε τα υπογλώσσιά σας. Συνεχίζουμε...

Οι τυχεροί είμαστε οι Χρύσανθος (ως έχει) και η Άννα (Jeep KJ), Κώστας (cospas) και υιός Αλέξανδρος (Jeep KK), Γεώργιος (GPAP), Σοφία και Αλεξάνδρα (Jeep KJ), Γεώργιος (aplageorge) οικογενειακώς (Jeep XJ), Αλέξανδρος (Tarzan) με επιβάτες τον Βασίλη (vpisco) και τη Μαρία (maria) (Jeep WJ), Παναγιώτης (PanaSot) και Σωτηρία (Jeep KJ), Κώστας (cm wrangler jk) και Χριστίνα (Jeep JK). Επτά Jeep.

Ξεκινήσαμε την ανάβαση από την Ελάτεια, ανεβαίνοντας ανάποδα την ειδική διαδρομή του Ράλι Ακρόπολις, Ρεγκίνι. Ο τοπικός πρατηριούχος αντί το Ρεγκίνι, μας πρότεινε την ειδκή Ελάτεια. Στα υπ’ όψιν για το μέλλον. Ο καιρός καλός, με λίγα σύννεφα και πρόβλεψη για τοπικές βροχές.

Περάσαμε από το χωριό (ο) Καλλίδρομος και στη Μενδενίτσα στρίψαμε αριστερά πριν το κέντρο του χωριού, στο χωματόδρομο προς Αγία Τριάδα.

Πρώτη στάση για ρύθμιση του χειρόφρενου του Γεώργιου (GPAP) (είχαν ανάψει οι πίσω ζάντες) και κάτι τις στο τιμόνι του έτερου Γεώργιου (aplageorge). Πήραμε τον κάτω δασικό δρόμο και συναντήσαμε τον κεντρικό χωματόδρομο, πριν την εποχική Λίμνη της Παλιοσουβάλας.

Στο σημεία αυτό συναντήσαμε το "μουλάρι" με το πλήρωμα που θα λάβει μέρος με Subaru στο Ακρόπολις με την υποστήριξη της Πυροσβεστικής.
- Παιδιά δεν περνάτε. Έχει πολύ λάσπη. Ακόμη και το Unimog της πυροσβεστικής που είναι μαζί μας κόλλησε.
Μετά από λίγο καταφθάνει κι ενα τεράστιο Unimog πυροσβεστικό.
- Παιδιά δεν περνάτε, μας λένε.

Έκτακτο πολεμικό συμβούλιο. Σχόλια του στύλ...  
- Σε τα μας τώρα... 
- Εμείς δεν μασάμε... 
- Μα είστε παλαβοί; Eδώ δεν πέρασε αυτό το θηρίο, εσείς που πάτε; 
Οδηγούν στην κλασσική απόφαση που αρμόζει στα μέλη αυτής της παρέας.
- Εμείς δεν είμαστε πυροσβέστες, συνεχίζουμε!
Λίγο πιό πάνω συναντάμε δύο λασπωμένες φιγούρες με μοτοσυκλέτες.
- Παιδιά πολύ λάσπη, δεν περνάτε. Εμείς δεν περάσαμε, γυρίζουμε.
Περιττό να αναφέρω ότι το σημείο που κόλλησε το Unimog, εμείς το περάσαμε αέρα πατέρα.

Η πρόγνωση καιρού, έλεγε για βροχή στις 15:00, οπότε βλέποντας και τα σύννεφα να πυκνώνουν, αποφασίζουμε να αναβάλουμε την ανάβαση στην κορυφή του βουνού για το απώτερο μέλλον. Στη διασταύρωση προς Δρυμαία εμείς συνεχίζουμε δεξιά προς την λίμνη.

Στη Λίμνη του Καλλίδρομου και λίμνη Νεβρόπολης ή Λούτσα επονομαζόμενη, στήθηκε κανονικό τραπέζι. Λεπτομέρειες από τις νοικοκυρές και τον σεφ της παρέας.

Στη λίμνη μας βρήκαν ο Κώστας και η Δανάη από τη Λαμία, μ’ ένα μάχιμο Samurai.
Μας ακολούθησαν και συμμετείχαν ενεργά στην παρέα, μέχρι την Ανάβρα.

Η βροχή άρχισε στις 3 και μισή και κράτησε μισή ώρα περίπου. Μετά ο καιρός καθάρισε.

Ξεκινήσαμε από τον χώρο του πικ νικ μετά τις 4 το απόγευμα. Προορισμός μας η Ανάβρα, με ενδιάμεση παράκαμψη για να βρούμε το κινητό του Παναγιώτη που είχε... αφήσει στην λασπωμένη και ομιχλώδη ανάβαση του Φεβρουαρίου. Ιδέα που στην πορεία, αναβλήθηκε κι αυτή για το απώτερο μέλλον.

Μόλις στρίψαμε αριστερά στη διασταύρωση προς Ανάβρα, άρχισαν το ζόρικα.

Στην πρώτη λασπουριά, πρώτος ων, σαν το μεγαλέξανδρο, με απλή τετρακίνηση, βουτάω στα νερά και χάνω το KJ. Βουλιάζει δεξιά μέχρι το προφυλακτήρα. Καταφθάνει ο απολασπωτής Βασίλης (vpisko).
- Που πας ρε καρα...Χρύσανθε αφού βλέπεις τη λίμνη δεξιά... Αριστερά έπρεπε να πας...
Ούτε ο Λένιν νά ‘τανε. Ιμάντας, τράβηγμα προς τα πίσω απo τον tarzan - το Grand Cherokee του Αλέξανδρου - και άνετο πέρασμα από αριστερά. Παρένθεση: Στη λίμνη δεξιά υπήρχε εγκαταλελειμένο ένα ολόκληρο περιπεπλεγμένο συρματόσχοινο από εργάτη. Τι τους θέτε τους εργάτες και κάνετε και τόσα έξοδα;

Εκατό μέτρα πιό κάτω, άλλος βούρκος. Εδώ είναι που η Άννα με εγκατέλειψε και μ’ άφησε στη τύχη μου. Τώρα όμως ξέρω. Μείωση της πίεσης από 31 στα 20, κοντά στο κιβώτιο και Βασίληηηη...
Αυτή τη φορά θα πας κέντρο, με αρκετό γκάζι. Αμ δε. Δεν με θέλει το κέντρο... βρε παιδί μου.
Τα γνωστά. Ιμάντας, τράβηγμα προς τα πίσω από τον tarzan και πιστή εφαρμογή των νέων εντολών. Αριστερά, με κοντά, 2 στο αυτόματο (πρόσθεσε ο Άλεξ), προσοχή στο ρέμα, αρκετό γκάζι. Το γκάζι μου βγήκε λίγο παραπάνω και παραλίγο να περάσω στην απέναντι πλαγιά που κάποιος είχε παρκάρει τον προφυλακτήρα του suv του. Χωρίς το suv φυσικά.

Στο χαράκωμα αυτό βοήθησαν αρκετά τους υπόλοιπους της παρέας, ο Κώστας, η Δανάη κι ο εργάτης τους νά ‘ναι καλά τα παιδιά (και ο εργάτης).

Μη τα πολυλογώ, το σκηνικό αυτό συνεχίστηκε σχεδόν μέχρι το μοναστήρι της Ανάβρας και πάνω που νύχτωνε και νομίζαμε ότι τα δύσκολα πέρασαν...Τσαααακ... Χάνουμε το δρόμο. Στην κυριολεξία. Οι δυνατές βροχές των τελευταίων ημερών τον κατέβασαν στις Θερμοπύλες. Φτυάρια, φτυαράκια, σκαπτικά κι αρχίζουμε δουλειά κάτω από τα αιμοδιψή σμήνη των τοπικών κουνουπιών. Μ’ άρεσε το... χειροκίνητο κομπρεσέρ του aplageorge, η βάση μίας ομπρέλας παραλίας!.
Δεν πέρασαν δέκα λεπτά λεπτών και χειρουργικών χειρισμών εκσκαφής και η φωνή του εργοδηγού αντιλαλεί στο δάσος. Παρένθεση: Σας έγραψα ότι όλη αυτή η διαδρομή ήταν μέσα σ’ ένα καταπληκτικό ελατόδασος; Αν όχι, παράλειψίς μου. (Ανάσα και κλείσιμο παρένθεσις).

- Άνδρες. Σταματάτε... δεν προλαβαίνουμε. Θα μας πάρει η νύχτα.
- Θα κατεβούμε από ‘δω.
- Από που βρε Βασίλη;
- Από ‘δω.
- Το εδώ είναι που δεν βλέπουμε βρε Βασίλη…
- Εδώ. Θα περάσουμε πάνω από το μικρό έλατο, θα κατέβουμε πολύ σιγά και με προσοχή θα στρίψουμε αμέσως αριστερά μόλις οι ρόδες πατήσουν στο δρόμο.
- Και πως θα γυρίσουμε κάθετα τ’ αυτοκίνητα βρε Βασίλη;
- Θα μου γλυκάνετε το νεροφάγωμα από πίσω!

Εδώ ο υιός του Κωνσταντίνου (cospas), Αλέξανδρος με τρεμάμενα λόγια είπε:
Βρε δεν είσαστε καλά. Είστε όλοι παλαβοί. Πόσο χαίρομαι που αυτή τη στιγμή ΔΕΝ οδηγώ...

Στην Ανάβρα φτάσαμε στις 9 παρά τέταρτο το βράδυ.

Στην πλατεία μόλις πατήσαμε άσφαλτο ο aplageorge - κατά κόσμον Γεώργιος - έσκυψε γονάτισε και τη φίλησε. Ναι.  Γεώργιε συγγνώμη που σε παρέσυρα σ’ αυτήν τη χαλαρή βόλτα. Την επόμενη φορά θα ξέρεις.

Πρώτη φορά οι ζάντες μου μάζεψαν τόση λάσπη, που στην επιστροφή, δεν μπορούσα να πάω πάνω από 80 χλμ. Παραλίγο να με πάρει ο ύπνος... αν κι έχω ένα κενό μετά τη Μαλακάσα. Βέβαια με τον κινητήρα να γυρίζει στις 1500 στροφές, έκανα και οικονομία. Όταν φτάσαμε στην Κηφισιά, το οδόμετρο έγραφε 166,2 χλμ, μετά τον τελευταίο ανεφοδιασμό, με 452 km to empty στο (όχι αξιόπιστο) trip computer (166,2 + 452 = 618,2 χλμ). Συνολικά διανύσαμε 405 χλμ.

Τα Cbιά και τα PMR, εκτός απ’ αυτά του Κώστα (cm wrangler jk), που λειτουργούσαν σε άλλες συχνότητες, τα πήγαν καλά.
Η Garmin(α) - το GPS - σε δύο σημεία τα έκανε θάλασσα.
Οι απώλειες μικρές.
Μιά μικρή φλούδα στο χείλος της πίσω δεξιά μου ζάντας και ένα ξεκούμπωμα της μικρής αεροτομής κάτω από τον εμπρός προφυλακτήρα του Κώστα (cospas).

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο YouTube. Δεν μου άρεσαν τα 2 παλιά (1ο και 2ο  μέρος) κι έφτιαξα νέο! Επιλέξτε πλήρη οθόνη και υψηλή ανάλυση (HD 1080).

Οίτη Νοέμβριος 2010

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Πήγαμε Οίτη... και γυρίσαμε, βεβαίως βεβαίως. Σώοι, αβλαβείς και κυρίως χαρούμενοι.

Οι τυχεροί (κυριολεκτώ) είμαστε:   Ο Βασίλης (vspili), ο Αλέξανδρος (alex-tj) με τον Ορέστη, ο Αλέξανδρος (tarzan) με τον Βασίλη (vpisko), κι εγώ. Μόνος. Όταν έγραψα στους... υπόλοιπους στο JPForum, Πάμε Οίτη; μου είπαν: Άντε. Ευτυχώς, γιατί η εκδρομή κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν για γυναικόπαιδα.

Μικρή σβέλτη ομάδα. Τέσσερα jeep, όλα με λασπολάστιχα, καλή παρέα, πολύ γέλιο, το γνωστό θάψιμο, ωραίο φαγητό (ο σεφ της παρέας, Αλέξανδρος (tarzan) ξεπέρασε τον εαυτό του), και όπως πάντα άφθονα ποτά.

Η αναχώρηση - το πρωί - καθυστέρησε 45 λεπτά, που μας στοίχισε σε φώς - το βράδυ - στο βουνό.

Ο καιρός ήταν πολύ καλός, ανοιξιάτικος. Μόλις κρύφτηκε όμως ο ήλιος το κρύο σοβάρεψε. Ειδικά κάτω απ’ την κορυφή της Οίτης, τον Πύργο (2151 μ) σε υψόμετρο σχεδόν 2000 μέτρων, εγώ που φόραγα κοντομάνικο, έτρεμα σαν γύφτικο @ρχί#ι.

Μιάς και πηγαίναμε για βόλτα - λέμε τώρα - ο Βασίλης (vpisko) πρότεινε μιά ωραία χωμάτινη διαδρομή με πινελιές λάσπης, από τον Σκάμνο μέχρι το χωριό Οίτη. Στο τελευταίο ανηφορικό τμήμα, πριν συναντήσουμε τον χωματόδρομο του χωριού, το Cherokee (KJ) ζορίστηκε να ανέβει. Ακουμπούσε κάτω. Με κοντά, 1η, σταθερό γκάζι, γάτζωναν τα λάστιχα κι ανέβαινε σαν ν’ανέβαινε σκαλοπάτια. Αμέσως μετά και μέχρι το λιβάδι που σταματήσαμε για φαγητό, άναβε και έσβηνε η ένδειξη θερμοκρασίας του κιβωτίου.

Στο βουνό τώρα, μπήκαμε από την Παύλιανη. Σχεδόν αμέσως, μόλις αφήσαμε τον κεντρικό χωματόδρομο, δρόμος τέλος. Είχε πάρει τον κατήφορο. Όλος μαζί. Λίγο πίσω και εύκολη παράκαμψη από τις βρεγμένες πρασινάδες.

Πιό κάτω, ο δρόμος φευγάτος πάλι.

Μεριάσαμε βράχους με χέρια, jeep και ιμάντα. Έβγαλα το φτυαράκι μου και σκάψαμε κατέβασμα. Φτιάξαμε "γεφύρι" με κορμούς και πέτρες. Μερικά μέτρα παραπέρα ο δρόμος ήταν σαν βομβαρδισμένο τοπίο μετά τη βροχή. Δεν θυμάμαι σε πόσα σημεία ακούμπησα. Οι ποδιές έβγαλαν μέρος του υψηλού τους κόστους.

Αμέσως μετά πεσμένο έλατο. Στρώσαμε πέτρες και ρεζέρβες να περάσουμε από πάνω. Ήττα. Γλύστραγε - αριστερά - προς τα βράχια. Ο Βασίλης (vspili) προτείνει να κόψουμε τα κλαδιά και να περάσουμε - δεξιά - από κάτω. Πως; Θα πέσουμε στο ποτάμι. Ο Χρύσανθος με το KJ δεν χωράει με τίποτα. Τελικά είχε δίκιο. Πέρασαμε. Χωρίς να πέσω στο ποτάμι.

Παρένθεση 1η. Ο Βασίλης (vspili), γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, πλοηγός με τα όλα του. Βρήκε εναλλακτικές διαδρομές εκεί που δεν υπήρχε δρόμος.
Παρένθεση 2η. Οι οδηγίες (χειρονομίες και γκριμάτσες) του Βασίλη (vpisko) είναι όλα τα λεφτά. Νομίζω ότι μπορεί να με περάσει από οποιοδήποτε εμπόδιο χωρίς να ακουμπήσω τίποτα. Ακόμα και με δεμένο χειρόφρενο!
Παρένθεση 3η. Ανεξάρτητα από την ιδέα που έχουμε για την όποια χαλαρή μας εξόρμηση, θα πρέπει πάντα να κουβαλάμε ΟΛΟΝ τον εξοπλισμό μας. Στην Οίτη είχαμε εργάτες αλλά όχι εργάτη. Είχαμε μεν πολλούς ιμάντες αλλά μόνο 1 φτυαράκι κι ένα πριονάκι. Είχαμε όμως ομάδα grand.

Παρακάτω άλλο πεσμένο έλατο κλπ, κλπ. Μη γίνομαι κουραστικός.

Ευχαριστώ όλους σας για την καταπληκτική παρέα και τη ΜΗ χαλαρή αλλά τόσο όμορφη βόλτα.
Ευχαριστώ τον Αλέξανδρο (Alex-tj) και την... Αγνή για το κέρασμα.

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο YouTube.
Επιλέξτε υψηλή ανάλυση (HD 1080) και πλήρη οθόνη.

Ένας χρόνος διαδικτυακές Διαδρομές!

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015 – Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016.

Το Ιστολόγιο των διαδρομών μας… και όχι μόνο, συμπλήρωσε ένα χρόνο σε μια δύσκολη οικονομικά εποχή. Δεξιά στην άκρη γράφω ότι η ιδέα αυτού του ιστολογίου ήταν η δική μου επιθυμία να κρατάω σε ένα μέρος εύκολα προσβάσιμο, τις σημειώσεις μου για τις βόλτες και τις διάφορες δραστηριότητές μας εκεί έξω. Ο στόχος αυτός – παρά τις δυσκολίες και τα όρια στον σχεδιασμό του blog – επετεύχθη! Οι 57 - μέχρι σήμερα - δικές μας αναρτήσεις, καλύπτουν και τον δεύτερο στόχο που είχαμε θέσει για τον πρώτο χρόνο λειτουργίας, της μίας ανάρτησης ανά εβδομάδα, συμπληρώνοντας – εκτός από τις τρέχουσες – και παλαιότερες από το αρχείο των εκδρομών μας.

Ο τρίτος στόχος δημιουργίας αυτού του ιστολογίου που ήταν να μοιραστούμε φωτογραφίες, βίντεο και σχόλια τετραπέρατων φίλων μας – αυτών δηλαδή που έφτασαν μέχρι τα 4 πέρατα του κόσμου μας – αλλά και των άλλων απλών φυσιολατρών, ορειβατών ή τετρακίνητων, απέτυχε! Ουδείς εκ των συμπαθών αυτών πολυταξιδευτών δεν ενδιαφέρθηκε, ασχολήθηκε ή προσπάθησε να συνδράμει σ’ αυτήν την προσπάθεια παρά τα ενθουσιώδη σχόλιά τους.

Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά με τα όρια και τις δυσκολίες του προγράμματος δημιουργίας του blog. Στην παρουσίαση των φωτογραφιών π.χ. για να τοποθετήσεις οριζόντια 2 ή 3 μικρές φωτογραφίες, τη μία δίπλα στην άλλη, πρέπει να επέμβεις στον HTML κώδικα ή το κείμενο με τις σημειώσεις μας στο Word πρέπει να το μεταφέρεις πρώτα σε απλό Notepad και μετά στο blog γιατί δημιουργεί δεκάδες άχρηστες γραμμές κώδικα των διαφόρων παραμέτρων!

Μας κούρασε η δημιουργία των βίντεο με τους περιορισμούς όλων των αντίστοιχων προγραμμάτων. Στο Windows Movie Maker της Microsoft π.χ. δεν μπορώ να δημιουργήσω βίντεο υψηλής ανάλυσης διάρκειας μεγαλύτερης των 5-6 λεπτών ή στο Filmora δεν μπορώ να επιλέξω διάρκεια δίνοντας τον επιθυμητό χρόνο σε μικρά βίντεο που ενσωματώνω στη σύνθεση του μεγάλου. Μας ενόχλησε επίσης η πολιτική των «πνευματικών» δικαιωμάτων στο YouTube, που «κλειδώνει» ακόμα και κλασσικά κομμάτια 150+ χρόνων υπέρ της εταιρείας που έκανε την σύγχρονη ηχογράφηση!

Στον χρόνο που μας πέρασε, το Imageshack που ανεβάζαμε τις φωτογραφίες μας στο διαδίκτυο, «έχασε» χιλιάδες φωτογραφίες – μεταξύ αυτών και αρκετές δικές μας – που μας υποχρέωσε, παρά την έγγραφη συγγνώμη του, να διακόψουμε τη συνεργασία μας μαζί του και να δημιουργήσουμε εξ αρχής – ο Νικόλας ο μεγάλος μας γιός, ουσιαστικά μόνος του – δική μας εφαρμογή, το Postcrumbs https://www.postcrumbs.com/ εφαρμογή που μπορείτε να την χρησιμοποιήσετε κι εσείς ανεβάζοντας για κοινή χρήση τις δικές σας φωτογραφίες ή βίντεο!

Πιέστε εδώ… ή στην εικόνα πιο κάτω, να δείτε τις οδηγίες χρήσης του Postcrumbs στο YouTube.

Συνεχίζουμε με ηθικόν ακμαιότατον, καλύτερες φωτογραφίες, εντυπωσιακότερα βίντεο σε υψηλή πλέον ανάλυση (HD 1080 ή μεγαλύτερη) και πιο ενδιαφέρουσες περιγραφές.

Σας ευχαριστούμε όλους όσους μας διαβάσατε και μας στηρίξατε με τα κολακευτικά σας σχόλια και ευελπιστούμε να σας έχουμε στη συντροφιά μας και τον επόμενο χρόνο.

Χρύσανθος Γ.

Καλλίδρομο Φεβρουάριος 2011

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Βροχή! Πολύ βροχή! Ομίχλη! Πολύ ομίχλη! Λάσπη! Πολύ λάσπη! Χιόνι! Πολύ χιόνι!

Από τις τρεις διαδρομές που είχα φορτώσει στο GPS, εμείς, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, διαλέξαμε την τέταρτη!  Άξιζε όμως τον κόπο. Ωραία βόλτα. Ο καιρός μας έκανε, εν μέρει, τη χάρη και δεν έβρεχε στο βουνό.

Το αμμουδί (μη ξεχνιόμαστε) Cherokee (KJ) με ανέβασε σχετικά άνετα μέχρι το σημείο που τελικά μας σταμάτησε το χιόνι, αρκετά πριν τον τελικό προορισμό μας, που ήταν η Λίμνη. Στο σημείο εκείνο, το ύψος του χιονιού έθαφε το γόνατό μου. Η επιστροφή όμως από την ίδια διαδρομή, που την είχαν οργώσει τα... αγκαθωτά μας λάστιχα (ωραία περιγραφή!) ήταν δύσκολη!  Κόλλησα δύο φορές σε απόσταση 100 μέτρων. Επί τη ευκαιρία να ευχαριστήσω τον Κώστα (LFDY) για το διπλό... ξελάσπωμα. Στο κατέβασμα, το KJ ακούμπησε / χτύπησε / σύρθηκε κάτω 15-20 φορές.

Η... οργάνωση και ο χωρισμός σε ομάδες, δούλεψε καλά.
Στην πρώτη ομάδα που άνοιγαν τη διαδρομή, ήμασταν οι: Χρήστος (ZooL), Χρύσανθος (ώς έχει), Δημήτρης (ArtDesigner) και ο Αργύρης (onokio) με την κοπέλα του, που ταλαιπωρήθηκαν αρκετά με τα All Terrain (Α/Τ) λάστιχα.

Να ευχαριστήσουμε τον Φίλιππο (Fil) που ήρθε από τη Λάρισα στην ώρα του και μας περίμενε μισή ώρα καθώς και όλους όσους μας τίμησαν με την παρουσία τους.

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο YouTube.
Επιλέξτε υψηλή ανάλυση (HD 1080) και πλήρη οθόνη.

Πιέστε εδώ... να δείτε το τοπίο στην ομίχλη από το παλαιότερο βίντεο που είχα φορτώσει στο YouTube με σχέση πλευρών 4:3.  Η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου, δεν είναι απ’ το "Τοπίο στην ομίχλη", αλλά απ΄το "Λιβάδι που δακρύζει".