Η καλή μέρα, λέει ο σοφός λαός, από το πρωί φαίνεται. Αμ δε.
O Αλέξανδρος (Tarzan), ο ιθύνων νους και οργανωτής αυτής της εκδρομής έγραφε στην πρόσκλησή του: …θα συναντηθούμε 9.30 του Σαββάτου στα διόδια της Ελευσίνας δεξιά στον παράδρομο και πριν περάσουμε την γέφυρα. Η σκέψη είναι να πάμε μέχρι Κόρινθο από τον όμορφο παλιό δρόμο να θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια… και αυτό ακριβώς είχε κατά νου το πρωΐ της Κυριακής ενώ πλησίαζε στα διόδια. Η πρώτη φορά στα χρονικά – σκέφτηκε – που θα έφτανε στην ώρα του. Το όφειλε στον εαυτόν του σαν αρχηγός, στη φήμη του, στην παρέα και στους καλούς του φίλους. Αμ δε και πάλι.
- Που είναι η έξοδος ρε γαμώτο; Μόνο σύρματα βλέπω. Να δεις που την κλείσανε οι μ@λ@κες. Και τώρα που θα συναντηθούμε; Μονολογεί εκνευρισμένος.
- Για Κόρινθο από την παλιά εθνική καλά πάω; Ρωτάει την ταμία στα διόδια.
Κοντέψανε να της φύγουν τα... ψιλά της κοπέλας από τα γέλια.
- Όχι καλέ. Προς Λαμία όμως καλά πάτε!
- Τα διόδια της Ελευσίνας δεν είναι αυτά; Ρωτάει ξαφνιασμένος.
- Όχι καλέ, των Αφιδνών είναι!
- Και τώρα; Πως θα πάω Κόρινθο;
- Με αναστροφή – ούτε gps να ήταν – θα πρέπει όμως να πληρώσετε πάλι μόλις περάσετε από τα διπλανά ταμεία!
Εγώ στο τηλέφωνο.
- Αλέξανδρε, έχουμε μαζευτεί όλοι στο μικρό πάρκινγκ δεξιά πριν τα διόδια της Ελευσίνας και την έξοδο προς την παλιά εθνική οδό και σε περιμένουμε. Που βρίσκεσαι;
- Στο Καπανδρίτι!
- ΠΟΥ;
Έτσι που λέτε αγαπητά μου παιδιά, άρχισε μιά ακόμα ενδιαφέρουσα εκδρομή του μεγάλου μας JPForum, που είχε τα πάντα. Sex, Religion, Politics, λάσπη, πάθη, μίση, ίντριγκες, ψύχρα στα χαμηλά, κρύο και χιόνια στα ψηλά. Όλα τα συστατικά για μιά επιτυχημένη υπερπαραγωγή αρκεί να προσέξεις τη συνταγή!
Μετά τις κλασσικές 32 στάσεις για φυσική ανάγκη, ΑΤΜ, μπαταρίες, να δούμε τον φίλο με το XJ, να συμπληρώσουμε βενζίνη, να βάλουμε αέριο, να μελετήσουμε τον χάρτη κλπ πατήσαμε χώμα κάτω από το κάστρο της Ακροκορίνθου. Ο Αλέξανδρος είχε γράψει... Τις διαδρομές μην τις πάρετε ως δεδομένες μια(ς) και μου αρέσει να εξερευνώ και η ορεινή Κορινθία είναι ότι πρέπει για αυτό.
Ο Βασίλης (vpisko), μετά από αναστροφή στο πρώτο αδιέξοδο, βρίσκεται μπροστά. Με την άδεια του Αλέξανδρου – έχουμε χρόνο λέει – μας ανεβάζει σ’ έναν ελαιώνα. Ο Σωκράτης συνειδητοποιεί ότι όταν βγήκε η γαλανόλευκη “γριά” - το αντικέ CJ - απ’ το εργοστάσιο δεν είχαν εφευρεθεί οι ζώνες ασφαλείας. Για να κουμπώσει την τετρακίνηση, πρέπει να λύσει τη ζώνη, να μετακινηθεί στο κάθισμά του και να σπρώξει τον μοχλό σχεδόν έξω απ’ το παράθυρο. Το δικό μου αμμουδί ερωτοτροπεί αναίσχυντα και επανειλημμένα με μιά αγριελιά. Πιό πάνω, το αριστερό μου ψαλίδι χτυπάει σ’ έναν μικρό βράχο και ο πίσω τροχός τον ξεριζώνει υποχρεώνοντας τον Γεώργιο που ακολουθεί, σε πρωινή γυμναστική.
Πιέστε εδώ... να δείτε τις πρώτες εικόνες...
Πιέστε εδώ... να δείτε τις πρώτες εικόνες...
Ροβολάμε σε χωματόδρομο και συνεχίζουμε προς Χιλιομόδι, Άγιο Βασίλειο. Αυτόν με τα γνωστά πεπόνια. Ο Αλέξανδρος βάζει τις φωνές στα ερτζιανά, όχι γιατί δεν βρήκαμε πεπόνια τέτοια εποχή, αλλά γιατί οδηγούμε προς λάθος κατεύθυνση. Δεν πάμε Μυκήνες φωνάζει ευγενικά, Νεμέα πάμε! Στάση πάλι και μελέτη του χάρτη.
Τίθεται επί κεφαλής και μας οδηγεί προς Αρχαία Νεμέα, σ’ ένα όμορφο οινοποιείο για κρασοκατάνυξη. Μετά την ενημέρωση ακολουθούν δοκιμές άπειρων κρασιών, διαφόρων γεύσεων και χρωμάτων. Ο Αλέξανδρος ελέγχεται για την έλλειψη συνοδευτικών. Ούτε ένα μεζεδάκι ούτε λίγα ξηροκάρπια. Ξεροσφύρι τά ‘πιαμε. Ευτυχώς φύγαμε νωρίς και... όρθιοι!
Η συνέχεια έλεγε για Νεμέα, Κούτσι. Τη Νεμέα τη βρήκαμε. Καρατσεκαρισμένο. Το Κούτσι μας δυσκόλεψε ελαφρά. Στην πρώτη προσπάθεια ο Άλεξ ρίχνει τον Ταρζάν - το μεγάλο γκραντ τσερόκι ντε - σε μικρό κάνυον, χτυπάει τον εμπρός προφυλακτήρα εμπρός αριστερά και “χάνει” το μικρό φωτιστικό της ομίχλης. Στην βάρβαρη σανιδωμένη όπισθεν το γκράντ, ευτυχώς, δεν αυτοαπεγκλωβίζεται και γλιτώνει τον προφυλακτήρα. Χρέη διασώστη αναλαμβάνει ο Ευάγγελος (docanagno) με τον μαύρο μπρούταλ εργάτη του ενώ ο Νικόλας με τον Γεράσιμο και το θηριώδες JK, ψάχνουν να βρουν διέξοδο στις βουρκωμένες πλαγιές – πεινάει κι ο Γεράσιμος.
- Βρήκα “δρόμο” φωνάζει στο cb. Δεν είχε pmr αλλά εμείς τον αγαπάμε.
- Εμείς παιρνάμε; Ρωτάει ο vpisko. Ναι, έρχεται η απάντηση.
Πιέστε εδώ... να δείτε το βίντεο από το Κούτσι της Νεμέας.
Πιέστε εδώ... να δείτε το βίντεο από το Κούτσι της Νεμέας.
Η χωμάτινη διαδρομή μέχρι την ταβέρνα “Μποζικά” – “Αισχροκέρδεια” έγραφε, πάνω από την πόρτα της – του Μάϊκ και της Ζέτας, συνεχίζεται με αδιέξοδα, δρόμους ανύπαρκτους ή μονοπάτια στενά που προσθέτουν στα κουφάρια των τζιπ περισσότερες ηχηρές πινελιές πάνω σ’ αυτές του αμαρτωλού παρελθόντος. Επί 2 – ή μήπως 3 – ώρες τρώγαμε και πίναμε... ελαφρά! Εδώ μας βρήκαν η Στέλλα (stella) με τον Βασίλη (vram). Χορτόπιτα δεν βρήκαν αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Πιέστε εδώ... να δείτε το βίντεο από την ταβέρνα "Αισχροκέρδεια" στα Μποζικά.
Προσοχή, το βίντεο ΔΕΝ περιέχει εικόνες τζιπ.
Προσοχή, το βίντεο ΔΕΝ περιέχει εικόνες τζιπ.
Νύχτα πιά, αποφασίζουμε ότι πρέπει να σηκωθούμε από το τραπέζι και να φύγουμε. Μας περιμένουν για… φαγητό άλλωστε στους Καλιάνους!
- Μάϊκ, λέμε να πάμε από το βουνό, είναι σε καλή κατάσταση ο χωματόδρομος;
- Ναι, ναι απαντάει ενθουσιασμένος ο Μάϊκ στον Αλέξανδρο. Σκέτο μπουρδέλο!
Η Άννα κι εγώ αποχαιρετάμε – προσωρινά δυστυχώς – τους υπόλοιπους... μπουρδελιάρηδες και συνεχίζουμε προς Καλιάνους από τον ασφάλτινο δρόμο Μποζικά, Καστράκι, Ασπρόκαμπο, Ψάρι, Καλιάνοι. Μόνοι μεσ’ τη νύχτα εμείς και τα τσακάλια. Κυριολεκτικά.
Αργά το βράδυ μόλις μαζευτήκαμε όλοι στον όμορφο ξενώνα / συγκρότημα, βγάλαμε τον Γεράσιμο – ζωή νά ‘χει – για φαγητό. Οι λάσπες φαίνεται ότι του ανοίγουν την όρεξη.
Την Κυριακή ο καιρός χειροτέρεψε. Δυνατή βροχή μέχρι τις 09:00 το πρωΐ, συννεφιά και κρύο στη συνέχεια. Από την Αθήνα προστέθηκαν στην παρέα μας ο Γιάννης (meth) με την Μάϊρα (TJ) και ο Μάρκος (markos) με τον μικρό Αλέξανδρο (YJ).
Μετά τους πρωινούς καφέδες, τα θαψίματα, τα καλωσορίσματα και τις σχετικές προμήθειες σε ψωμί και γαλακτοκομικά κάνουμε τη στάση – όχι όπως λέμε στάση Ψυχιατρείο αλλά όπως Στάση του Νίκα – στη λίμνη της Στυμφαλίας! Ο Αλέξανδρος είχε προγραμματίσει...
…να κάνουμε ένα πικ νικ στην αρχαία Στυμφαλία, στα απομεινάρια της αρχαίας πόλης με θέα την λίμνη και τα βατράχια. Θα έλεγα να δουμε και το μουσείο στην Στυμφαλία, αν είναι ανοιχτό γιατί αξίζει ακόμη και σαν κτίριο. Αρκετοί όμως απ’ την παρέα διαφωνούν, δεν θέλουν ν’ ακούσουν για βατράχια και μουσεία και ζητούν να φύγουμε, πάραυτα.
Η συνέχεια της διαδρομής σύμφωνα με το πρόγραμμα ήταν...
…. προς το χωριό Κυλλήνη για τσάι του βουνού στο μοναδικό καφενείο του χωριού, στον Πέτρο Δρόλια με τα 7 παιδιά, 8 εγγόνια και 6 δισέγγονα και θα πάμε να πέσουμε στην Γκούρα.
Ο Αλέξανδρος όμως παίρνει τον χωματόδρομο προς Κιόνια που ναι μεν ανηφορίζει – στον χάρτη τουλάχιστον – προς Δροσοπηγή, οροπέδιο Σκαφιδιάς και συνεχίζει προς Γκούρα αλλά δεν πάει προς Κυλλήνη. Κάποιοι απ’ την παρέα βλέπουν τον πλοηγό που ψάχνεται και λοξοδρομούν δεξιά κι αριστερά στα λιβάδια για βοσκή και παιχνίδι, φέρνοντας τον Άλεξ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Σοβαρή φωνή στα pmr υπενθυμίζει ότι ό πλοηγός μας, έχει επιλέξει ωραίες διαδρομές ψηλά στη Ζήρεια και είναι κρίμα να σπαταλούμε το χρόνο μας εδώ στα χαμηλά. Προτείνει δε να τον ακολουθήσουμε προς Κυλλήνη. Η ομάς συνεμορφώθην μεν προς τας υποδείξεις αλλά κάνει αναστροφή φανερά άκεφη.
Στην μικρή πλατεία του χωριού ο Άλεξ προτείνει επίσκεψη στο καφενείο. Κανένας δεν τον ακούει.
- Είναι σαν να περνάει μιά παρέα μέσα απ’ το σαλόνι του σπιτιού σου και να μη σου λέει καλημέρα, μονολογεί!
Πιάνουμε κουβέντα με έκπληκτο παππού που βγήκε στο μπαλκόνι του ακούγοντας όλη αυτή τη φασαρία.
- Έχω να δω τόσα τρακτέρια από τη μεγάλη ζωοπανήγυρη, μας λέει ενθουσιασμένος!
- Που πάτε;
- Πάνω στη Ζήρεια, του απαντάω. Περνάει ο δρόμος;
- Μπα, χιόνιζε όλη νύχτα.
Πατήσαμε χιόνι αρκετά πάνω από το χωριό.
Το αμμουδί... πέρασε εντυπωσιακά εύκολα στα χιόνια και στα παγωμένα πατήματα της επιστροφής στη Ζήρεια που τελικά μας νίκησε. Όμορφες εικόνες, ωραία μέρη παρά τον βροχερό καιρό και το κρύο στα ψηλά.
Το χιόνι μας “σταμάτησε” λίγο πάνω απ’ τα 1600 μ. στο δρόμο προς το καταφύγιο. Δεν βάλαμε αλυσίδες. Αναστροφή. Ο Γεώργιος (GPAP) παραπονιέται ότι γλιστράει, ο Βασίλης (vram) δίνει οδηγίες, ο vpisko είναι τώρα πλοηγός. Η πρόταση για επιστροφή στην προηγούμενη διασταύρωση και συνέχεια προς Σκαφιδιά, λίμνη Δασίου, δεν βρίσκει υποστηρικτές. Η παραδοσιακά καλή μας διάθεση είχε πληγεί από χαμηλά. Λίγο πριν το χωριό, ο vram στρίβει αριστερά να δει που βγάζει ο χωματόδρομος (προς τη Μικρή Ζήρεια) που όλοι βλέπαμε στον χάρτη ότι είναι αδιέξοδο. Πιό κάτω η Μαρία φωνάζει στον Άλεξ γιατί δεν περιμένανε μαζί με μας, να γυρίσει ο vram. Μετά την Κυλλήνη η ομάς βγαίνει απ’ την άσφαλτο αλλά στρίβει σ’ αδιέξοδο μετά από ένα μικρό εκκλησάκι σε ωραίο τοπίο – ότι πρέπει για πικ νικ – αλλά κανένας δεν σταματάει, εκτός από μένα και τον Γιάννη για ΧΨΑ.
- Που πας ρε Καραγιώργο, χωρίς το αμμουδί; Ρωτάω στο pmr. Απάντηση καμία.
Τηλέφωνο στον Άλεξ και οριζουμε σημείο συνάντησης στην άσφαλτο.
Μόλις βρεθήκαμε, μας αποχαιρετά ο Νίκος με τον Γεράσιμο. Ο Νικόλας κι αρκετά μας άντεξε, ο Γεράσιμος γιατί πείναγε!
Τα νεύρα τεντωμένα...
Ο Άλεξ ως από μηχανής θεός αρχαίας τραγωδίας, προτείνει να συνεχίσουμε προς τη Μονή Λέχοβας. Η λέξη μονή δεν ακούγεται καλά και τα πλήθη ενθουσιάζονται. Το έλα ν’ ακούσεις στα μικρόφωνα.
- Έλα μονή στο τόπο σου.
- Μονή σέρνει καράβι.
- Έλεος, που να τρέχουμε στη Λαμία βρε Αλέξανδρε!
Το κλίμα αλλάζει. Παρ’ όλα αυτά, δίνεται εντολή στον Βασίλη (vpisko) να μείνει σκούπα με απειλή πνιγμού!
vpisko : Άλεξ ξέρουμε που πάμε;
Άλεξ: Δεν αντέχω άλλο, θα τον πνίξω και μετά θα τον σκοτώσω.
vpisko : Ok δεν ξαναμιλάω άλλο.
Μετά από λίγο...
vpisko : Αλέξανδρε είσαι σίγουρος ότι από ‘δω πάμε για Λέχοβα;
Η επιλογή της δαιδαλώδους διαδρομής, είναι ωραία με πολύ πράσινο, αρκετή λάσπη, ελάχιστα ασφάλτινα περάσματα και σώζει την κατάσταση. Σχεδόν. Στην πρόταση του Αλέξανδρου να περάσουμε από τη φάρμα του Μάϊκ να δούμε τα γουρούνια του, όλοι απαντούν αρνητικά. Πιστεύω ότι κανένας δεν ήθελε να δει το φαγητό του να περπατάει!
Μετά το πικ νικ, μας αποχαιρετά ο Βαγγέλης (docanagno) και η Κέϊτη. Δεν ξέρω αν τον βάραγε σε όλο τον δρόμο του γυρισμού. Εμείς συνεχίζουμε σε λασπωμένη διαδρομή – το μπουρδέλο που έλεγε ο Μάϊκ – μέσα σε όμορφο ελατόδασος.
- Προσοχή στην κατηφόρα. Πολλή μερέντα. Κρατάτε αποστάσεις. Νεροφάγωμα στην αριστερή στροφή, αμέσως μετά πολύ γκάζι να βγάλετε την ανηφόρα, φωνάζει ο Αλέξανδρος.
- Ποιά μερέντα, ακούγεται το σχόλιο, εμένα με βαζελίνη μου μοιάζει!
Ο Άλεξ είτε γιατί έκρινε ότι δεν είχαμε λασπωθεί αρκετά είτε γιατί ήθελε να πνίξει τον vpisko στη λάσπη – και μετά να τον σκοτώσει – στρίβει δεξιά κάτω σε ζόρικη “παιδική χαρά”. Κίνηση όχι τόσο συνετή, γιατί είχαν αποχωρήσει οι “εργάτες”. Τα δύο KJ σταθμεύουμε ψηλά. Απόφαση κι αυτή όχι τόσο συνετή. Το περπάτημα σ’ αυτή τη λάσπη ήταν δοκιμασία. Ο vram είτε γιατί σκιάχτηκε είτε γιατί ήθελε να πάρει την αποζημίωση της ασφάλειας, δίνει το τιμόνι του TJ στη Στέλλα.
- Έλα, έλα της φωνάζει, μπορείς. Έπρεπε να βλέπατε το βλέμμα του.
Η Στέλλα παγώνει. Θυμάται την άλλη τη Στέλλα του σινεμά που πήγε από μαχαίρι. Ε, όχι εγώ να πάω από λάσπη, σκέφτεται! Άσε που ο δικός μου δεν είναι ο Φούντας!
- Δεν πάω πουθενά, φωνάζει.
- Έλα ρε Στέλλα επιμένει ο vram. Μπορείς.
- ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕ... φωνάζει απελπισμένα.
Τελικά κατέβηκε και το σημαντικότερο, ανέβηκε.
Μετά το λασπωμένο διάλειμμα από τη λάσπη της ημέρας, ανηφορίζοντας προς τον κεντρικό χωματόδρομο, ο Άλεξ μας ξεναγεί.
- Δεξιά κάτω, στην απέναντι πλαγιά, το χωριό που βλέπετε είναι το Κεφαλάρι.
- Ασε το Κεφαλάρι και το κεφαλοτύρι ρε Αλέξανδρε και βγάλε μας από ‘δω μέσα, φωνάζει ο vram στο pmr!
Λίγο πριν το Κιάτο, περιμένοντας τον Σωκράτη να φουλάρει, αποχαιρετάμε ο ένας τον άλλον. Εγώ στάθηκα ανάμεσα στον Αλέξανδρο και τον vpisko δια παν ενδεχόμενο. Και οι δυό τους όμως ήταν χαρούμενοι.
Πιέστε εδώ... για το τελευταίο μέρος του βίντεο.
Πιέστε εδώ... για το τελευταίο μέρος του βίντεο.
Μας άρεσαν…
Το διαμέρισμα “Μαία”– ολόκληρο σπίτι – στο συγκρότημα “Πλειάδες”.
Ο ήχος του ΗΕΜΙ JK του Νικόλα στα γκάζια.
Η διαδρομή από Στυμφαλία – Μονή Λέχοβας – μέχρι την έξοδο στην άσφαλτο προς Κιάτο.
Τα φρέσκα BFGoodrich στο χιόνι.
Δεν μας άρεσαν...
Η συμπεριφορά των δικών μου pmr την Κυριακή.
Η συμπεριφορά των δικών μας ανθρώπων την Κυριακή το πρωΐ.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Αλέξανδρο για την εκδρομή και κυρίως για την υπομονή του.
Μας τίμησαν με την παρουσία τους και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό:
Οι πρωϊνοί του Σαββάτου...
1. Αλέξανδρος (Tarzan) (ZJ),
2. Ευάγγελος (docanagno) με την Κέϊτη (TJ)
3. Μαρία (maria) με τον Βασίλη (vpisko) και τον robbie (TJ)
4. Σωκράτης (sokkrates) με τον Γιάννη (CJ)
5. Γεώργιος (GPAP) με τη Σοφία και τη μικρή Αλεξάνδρα (KJ)
6. Νίκος Σκουρής με τον πεινασμένο Γεράσιμο (JK)
7. Χρύσανθος με την Άννα και το αμμουδί τσερόκι (KJ)
Οι νυκτερινοί...
8. Στέλλα (stella) με τον Βασίλη (vram) (TJ)
Οι Κυριακάτικοι...
9. Γιάννης (meth) με την Μάϊρα (TJ) και
10. Μάρκος (markos) με τον μικρό Αλέξανδρο (YJ)
Στην επόμενη!
Αισιόδοξος πάντα εγώ...
