Μαίναλο, Οκτώβριος 2017

Επ’ ευκαιρία συμπλήρωσης 40 χρόνων ορεινών αναβάσεων – κυρίως με τον Πεζοπορικό Όμιλο της Αθήνας (Π.Ο.Α.) – μερικών από μας, του Στέλιου Μπαφαλούκου (από το 1977), του Αντώνη Παπάδη (από το 1977), του Γιώργου Σαμπάνη (από το 1979) και εμού – αυτοπροσώπως – του Χρύσανθου Γεωργιτσόπουλου (από το 1976), ο Στέλιος οργάνωσε διήμερη ανάβαση το Σάββατο 21 και την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017, στο όμορφο Μαίναλο με διανυκτέρευση στο καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Τρίπολης.

Το Μαίναλο τις περισσότερες μέρες του χρόνου είναι σχετικά εύκολο βουνό – δυσκολεύει με παγωμένο χιόνι – ιδανικό για αρχάριους ή για ορειβάτες που δεν επιθυμούν πολύωρες αναβάσεις. Ο χρόνος ανάβασης από το καταφύγιο (1600 μ) μέχρι την κορυφή Προφήτης Ηλίας ή Οστρακίνα (1981 μ), είναι περίπου μιάμιση ώρα και λιγότερο η επιστροφή.

Ο καιρός και τις δύο ημέρες ήταν καλοκαιρινός με αρκετή ζέστη, σχεδόν άπνοια, καλλιτεχνικές πινελιές νεφών και καλή ορατότητα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα και τις γύρω βουνοκορφές. Μάλλον η καλύτερη φετινή μας ανάβαση!

Μας τίμησαν με την παρουσία τους και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό:
Ο Στέλιος Μπαφαλούκος με την Ελένη Σκαλτσά (άνευ εκπαιδευτικού παιγνίου φέτος, δυστυχώς), ο Γιώργος Σαμπάνης με την Αλίκη του, η Ελένη Τσιότρα με τη Φαίδρα και τον Γιώργο Κοντογιάννη, η Έλενα με τον Δημήτρη Μαρούλη, τον τροβαδούρο της παρέας, η Κική Κωνσταντινίδου, η Κατερίνα Παναγάκη, ο Κώστας Δενδρινός, ο Γρηγόρης Γκοτζιαμάνης, ο Αντώνης Παπάδης κι εγώ μόνος χωρίς την Άννα. Συνολικά 15 άτομα.

Μέσα Οκτώβρη, του ΠΟΑ οι παλιοί, οι μεγάλοι,
στις πλαγιές του Μαίναλου, ψηλά, βρέθηκαν πάλι
τιμή στα σαράντα χρόνια, στων βουνών την αγκάλη.

Ξεκινήσαμε το πρωί του Σαββάτου 21 Οκτωβρίου 2017 από διάφορες γειτονιές της Αθήνας με τα δικά μας αυτοκίνητα και σημείο συνάντησης λίγο μετά την έξοδο από τις σήραγγες του Αρτεμισίου. Φτάσαμε στο καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Τρίπολης στα 1600 μ. υψόμετρο, το μεσημέρι με ζέστη και τον ήλιο ψηλά. Ο ασφάλτινος δρόμος είτε από Λεβίδι – Καρδαρά είτε από Βυτίνα, φτάνει μέχρι τα σκαλιά του καταφυγίου. Η κυρίως ομάδα καθυστέρησε την αναχώρησή της αρκετά. Ξεκίνησα αργά μόνος μου για έλεγχο σωματικής κατάστασης και μονοπατιού – τον Δεκέμβριο του 2014 είχα «χάσει» τα ενδιάμεσα (κίτρινα) σημάδια – αυτή τη φορά όμως ήταν όλα εκεί! Παρά τον χαλαρό ρυθμό, τις 32 στάσεις για βίντεο, φωτογραφίες, θέα, έφτασα στην Οστρακίνα, την κορυφή (1981 μ.) 15-20 λεπτά πριν τους υπόλοιπους.

Οι φωτογραφίες μου, αδικούν την εικόνα του ουρανού με το βαθύ μπλε και τις λευκές συννεφιασμένες πινελιές καθώς και την άπλετη θέα στις γύρω βουνοκορφές. Όταν εστίαζα στα πρόσωπα, έχανα τις λεπτομέρειες του ουρανού, όταν έπιανα σωστά τις λεπτομέρειες στα σύννεφα, έχανα το φως στα πρόσωπα των ανθρώπων. Τελικά έδωσα περισσότερο βάρος στον ουρανό. Τα πρόσωπα άλλωστε είναι όλα διάσημα και πολυφωτογραφημένα! Ειδικά των τεσσάρων εορταζόντων τα σαράντα χρόνια στα βουνά, πιο γνωστά κι απ’ τις πέτρες.

Αυτή τη φορά αναβιώσαμε και τα «βαφτίσια» των νέων ορειβατών, αυτών δηλαδή που πατούν πρώτη φορά σε κορυφή βουνού, τελετουργικό που συνήθιζαν οι παλαιότεροι, οι περισσότεροι των οποίων έχουν φύγει για άλλες βουνοκορφές. Μετά την «τελετή» ο Στέλιος, όπως θα δείτε και στο βίντεο, δεν χορεύει τον χορό της βροχής αλλά τραγουδά με στεντόρεια φωνή, τον ύμνο του Πεζοπορικού Ο.Α. μιμούμενος τις κινήσεις γηραιού μέλους. Δεν πρόλαβα τον φυσικό ήχο αλλά παίρνετε μια εικόνα. Απόγευμα πιά κατεβήκαμε με αργούς ρυθμούς στο καταφύγιο για το εορταστικό δείπνο.

Ξέχασαν ζέστη, κούραση, υψομέτρου τη ζάλη,
Στης Οστρακίνας, την κορφή, σηκώσανε κεφάλι
χαρήκαν θέα, γύρισαν κι ανάψαν φωτιά μεγάλη!

Κάτσαν έξω, ήπιαν μπύρες, ρακές από μπουκάλι,
αρχίσαν μ’ ελιές, πίτες, τυριά, μπιφτέκια – κραιπάλη –
ήρθαν αλλοδαποί με κάστανα, Ιταλογάλλοι…

Ο καλός καιρός δεν ταίριαζε με τ’ αναμμένο τζάκι, και κάτσαμε έξω, στη βεράντα με τα χρώματα του δειλινού. Πρώτα ήρθαν οι ρακές, ακολούθησαν πάραυτα οι ελιές με τα αγγουράκια – μη πιούμε και ξεροσφύρι – μετά τα παξιμαδάκια, τα κριτσίνια, τα τυριά κι άλλες ρακές, τα μπιφτέκια, οι πίτες, οι μπύρες – κρύες παρακαλώ – και οι …σύμμαχοι, ο Ματέο από την Ιταλία και ο Νικολά ο Γάλλος που μόλις είδαν το λιτό μας τραπέζι, πρόσφεραν κι αυτοί μιά τεράστια σακούλα με κάστανα από τον Κίσσαβο – αν θυμάμαι καλά – και άλλη μία με σταφύλια κάνοντας την εορταστική σύναξη πανευρωπαϊκή!

…παρέα, ήπιαν το Βόσπορο κι όλη την Αράλη
πριν μπούνε μέσα για… κρασί, γκουρμέ με το κουτάλι
σε πιάτα λευκά, μπασμάτι, παστουρμά – τι χάλι!

Μόλις τελειώσανε τα τσίπουρα, οι ρακές και οι μεζέδες εξωτερικού, είπαμε να περάσουμε στο εσωτερικό, στη μεγάλη τραπεζαρία με τ’ αναμμένο τζάκι, για …φαγητό και φυσικά άφθονο κόκκινο κρασί. Εκεί μας περίμεναν οι γκουρμεδιές! Τραπεζομάντηλα, λευκά σερβίτσια, μαχαιροπίρουνα, μπασμάτια με άσπρες σάλτσες, ζυμαρικά με σκούρα εξωτικά ζουμιά, κλασσικές σπανακοτυρόπιτες και μυρωδάτες πίτες με παστουρμά. Γκουρμέ καταστάσεις είπαμε.

Ο Αντώνης που μας στέρησε τον μισό …Βόσπορο, συνέχισε με κρασί και τά ‘χε με τις γυναίκες. Όχι μόνο μ’ αυτές που τά ‘χαν μαζί του αλλά με όλες. Δεν ενθυμούμαι να διευκρίνισε αν εξαιρούσε τις παρούσες αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Σε κάποια στιγμή μάλιστα ανέφερε και αλλαγή φύλου με παραδείγματα χαρούμενων γνωστών μας και ρώτησε τον Δημήτρη αν έκανε μπάνιο! Ίσως να έφταιγε το κρασί - δεν το δοκίμασα και δεν εκφέρω γνώμη. Ο Στέλιος ξαναμμένος με τη συζήτηση, αρχίζει να γδύνεται και μένει με το φανελάκι, η Ελένη του, του φωνάζει ότι δεν έδεσε την πάστα φλώρα που είναι μια χούφτα ψίχουλα, ο Στέλιος απαντάει ότι η φλώρα είναι εντάξει αλλά να προσέξουμε τα δόντια μας αν αποφασίσουμε να φάμε τον χαλβά του κι αρχίζει να κοπανάει το τραπέζι με ότι κουτάλι βρήκε μπροστά του, ο Σαμπάνης αρχίζει να τραγουδά την παντιέρα ρόσα για να ευχαριστήσει τον Ματέο που μάλλον δεν βλέπει προς τ’ αριστερά και πετάγεται έξω από το καταφύγιο, ο Δημήτρης προσπαθεί να επαναφέρει την τάξη και ψάχνει απεγνωσμένα για cd με νησιώτικα, εγώ βιντεοσκοπώ καλλιτεχνικά και ο Κώστας αδιαφορώντας για όλους και για όλα κοιμάται πάνω του.

Η κατάσταση ομαλοποιείται – τρόπος του λέγειν – με χορούς και με τραγούδια, ο Σαμπάνης φέρνει πατσαβούρες και σκουπίζει τον ιδρώτα του Αντώνη που τρέχει ποτάμι, ο Αντώνης ημίστεγνος ανεβαίνει μιά στις καρέκλες μιά στους καναπέδες και επιτίθεται χορευτικά στον Δημήτρη και σε μένα – ευτυχώς που δεν είχαμε κάνει μπάνιο – ο Ματέο επιστρέφει κι αρχίζει κι αυτός να βαράει το τραπέζι, ο Στέλιος τρατάρει τον κόσμο ...τραντίσιοναλ αμερικάνικο γλυκό ουίσκι του νότου, που κάνει έξαλλο τον Σαμπάνη.

Πιάσανε ένδοξους χορούς μ’ ιδρώτα στη μασχάλη
άσπρες φανέλες που ‘δειχναν του σώματος τα κάλλη
κι ολοκλήρωσαν με τα γλυκά και τον χαλβά …στραγάλι!

Δεν τόλμησα να δοκιμάσω τον χαλβά αλλά τα άλλα γλυκά – και ήταν πολλά – ήταν πολύ ωραία. Ακόμα και η χύμα πάστα φλώρα.

Μ’ αυτά και με τ’ άλλα, πέρασε η ώρα και αποσυρθήκαμε κοντά μεσάνυχτα στα διαμερίσματά μας χωρίς να παίξουμε το πασίγνωστο πιά παίγνιον γνώσεων «Εκνευρίζοντας την Ελένη» αλλά ολοκληρώσαμε με ένα καινούργιο, το «Εκνευρίζοντας τον Αντώνη» όταν χωμένος στο λουκάνικο ύπνου του εκλιπαρούσε τον Σαμπάνη να πάει για ύπνο κάθε 5 λεπτά που ορμούσε μέσα στο δωμάτιο και τού ‘λεγε για το λικέρ ουίσκι εκνευρίζοντάς τον τόσο πολύ που ξέχασε να …αφροκροτήσει για σιωπητήριο!

Την Κυριακή – μετά το πρωινό – κατεβήκαμε στο Λεβίδι από το «κόκκινο» μονοπάτι. Σχετικά απότομο και σαθρό στην αρχή του, με ωραία θέα και μέσα σε πυκνό ελατόδασος στη συνέχεια, με πολλούς ξερούς κορμούς πεσμένους καταγής. Διάρκεια κατάβασης περίπου 3 ώρες.

Και τα δύο μονοπάτια έχουν καλή σήμανση.

Πιέστε εδώ… να δείτε το μικρό μας βίντεο στο YouTube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση (HD 1080) και πλήρη οθόνη.

Πιέστε εδώ… αν ενδιαφέρεστε για συντεταγμένες και λεπτομέρειες για διαδρομές όλων των ειδών στα σχόλιά μας από τη χειμερινή βόλτα μας τον Δεκέμβριο του 2014.


Τον επόμενο Οκτώβρη, του ΠΟΑ οι μεγάλοι,
απ’ τις πλαγιές του Μαίναλου, θα πάρουν τη σκυτάλη,
να βρεθούν εκεί στα ψηλά, να τα πούνε και πάλι.


Για τη διανυκτέρευση στο καταφύγιο πληρώσαμε 12 ευρώ το άτομο. Οι χώροι του είναι μεγάλοι, καθαροί και ηλεκτροδοτούμενοι. Η εμπρός βεράντα είναι στεγασμένη, έχει προθάλαμο, μεγάλο σαλόνι με τζάκι, μεγάλη κουζίνα με όλα τα απαραίτητα (και μεγάλο ψυγείο), 3 υπνοδωμάτια με 8 κρεβάτια / κουκέτες, ένα με 6 και ένα τετράκλινο, μοιρασμένα στον ημιόροφο και στον πρώτο  όροφο. Οι τουαλέτες (τούρκικες) είναι στο υπόγειο. Από τα καλύτερα ελληνικά καταφύγια που έχουμε μείνει τα τελευταία χρόνια.

Πιέστε εδώ... αν ενδιαφέρεστε να διαβάσετε περισσότερα σχόλιά μας για το καταφύγιο Μαινάλου.

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο για το καταφύγιο στο YouTube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση (HD 1080) και πλήρη οθόνη.