Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν για την Ευρυτανία. Την είδαμε! Από μακριά μεν αλλά την είδαμε. Αναφέρθηκε επίσης και η Πελοπόννησος. Κι αυτήν την είδαμε! Από ψηλά μεν αλλά την είδαμε. Γράψαμε για Στρώμη, δεν περάσαμε από μέσα αλλά κι αυτήν την είδαμε από το Μαυρολιθάρι.
Μαζευτήκαμε το πρωί του Σαββάτου 2 Ιουνίου 2018 στα McDonalds λίγο μετά τα διόδια των Αφιδνών. Απλώσαμε τους χάρτες πάνω στα ήδη σκονισμένα καπώ και… ξαναλλάξαμε – σουρεάλ ε; – τη διαδρομή! Αντί της Οίτης, είπαμε να ανηφορίσουμε από την δυτική πλευρά των Βαρδουσίων και μετά να συνεχίσουμε προς τις πλαγιές της Οίτης.
Καταφέραμε και ξεκινήσαμε στις 9:00 π.μ. Αφήσαμε την Ε.Ο. στο ύψος του Κάστρου, συνεχίσαμε προς Δεσφίνα – να δούμε τα βουνά της Πελοποννήσου – κατεβήκαμε στην Ιτέα για ανεφοδιασμό σε τρόφιμα και καύσιμα, ανηφορίσαμε προς Αγία Ευθυμία – Βουνιχώρα – Λίμνη Μόρνου. Στείλαμε τον Βασίλη να βρει φαρμακείο για εξτρά χάπια – γιατί δεν θα άντεχε νηφάλιος τόσες ώρες με την Μαρία του – και σταματήσαμε στο φράγμα του Μόρνου για να βρέξει τα πόδια του ο… Ρόμπης Π.
Γευματίσαμε ελαφρά σε ένα ωραίο χώρο με τρεχούμενα νερά και πλατάνια. Ανηφορίσαμε στις δυτικές πλαγιές των Βαρδουσίων – εδώ είχαμε και τις πρώτες πτώσεις των δίτροχων – περάσαμε πάνω από το Διακόπι, αναγκαστήκαμε να περιμένουμε ντόπιο βοσκό να μετακινήσει το αγροτικό του που το είχε αφήσει στη μέση του στενού χωματόδρομου, ζοριστήκαμε λίγο σ’ ένα νεροφάγωμα – το KJ αρνήθηκε να περάσει με full time τετρακίνηση και μετά από χρόνια θυμήθηκα πως βάζω τα κοντά που αλλάζουν εντελώς τη συμπεριφορά του – κάναμε μία μικρή στάση στα Μετερίζια να απολαύσουμε τη θέα και να δούμε πάλι στο βάθος, τις κορυφές της Πελοποννήσου και του Βελουχιού στην Ευρυτανία. Η χωμάτινη διαδρομή μέχρι τα Μετερίζια ήταν μέτριας βατότητας με λίγα περάσματα κακής βατότητας και είχε ωραία θέα στην γύρω περιοχή και στις βραχώδεις βουνοκορφές των Βαρδουσίων που υψώνονταν στα δεξιά μας.
Κατηφορίσαμε μπροστά από τα καταφύγια, κόψαμε δρόμο «εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως», όχι τόσο για τις φωτογραφίες αλλά να την πούμε στους μηχανόβιους που κατέβαιναν προσεκτικά από τον γεμάτο στροφές χωματόδρομο, είδαμε για άλλη μία φορά μία εντυπωσιακή κορυφή των Βαρδουσίων, του «Γκιώνη το πλάϊ», πριν τον Προφήτη Ηλία, σταματήσαμε λίγο να σηκώσουμε και να ελέγξουμε τον Διονύση και τη μοτοσυκλέτα του που είχε άλλη μία - ανώδυνη ευτυχώς - πτώση και βγήκαμε – στην άσφαλτο πλέον – μετά τον Αθανάσιο Διάκο, που οδηγεί στην Καστριώτισσα.
Περάσαμε μέσα από το Μαυρολιθάρι – είδαμε και τη Στρώμη απέναντι – και μετά την Πυρά πήραμε τον ανήφορο στις πλαγιές της Οίτης προς την Καταβόθρα και την μυστική τοποθεσία του χώρου κατασκήνωσης. Όταν αφήσαμε τον κεντρικό χωματόδρομο κι αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τον δασικό προς τα επιλεγμένα σημεία κατασκήνωσης τα πράγματα - ειδικά για τους δίτροχους - δυσκόλεψαν. Κι εδώ είχαμε πτώσεις. Σε αρκετά σημεία «κρατάγαμε» τις μηχανές να μην χαθούν στα νεροφαγώματα και λίγο ψηλότερα φορτωθήκαμε εμείς τα μπαγκάζια τους για να τις ελαφρύνουμε. Το KJ ανέβηκε – με κοντά πάλι και με τις οδηγίες του Βασίλη – σχετικά εύκολα. Σε 2 μόνο περιπτώσεις που αναγκαστικά βρέθηκε με τον ένα ή τους δύο τροχούς στον αέρα άκουσα κι ένοιωσα να βοηθούν - με επιτυχία - τα ηλεκτρονικά του.
Το πρώτο λιβάδι που συναντήσαμε ήταν μικρό και δεν μας άρεσε. Συνεχίσαμε πιο πάνω και σταματήσαμε στο δεύτερο στα 1726 μέτρα υψόμετρο αν θυμάμαι καλά. Ο Γιάννης είχε στο νου του το επόμενο λιβάδι πιο ψηλά αλλά τελικά μείναμε εκεί να μη μας βρει η νύχτα. Ναι σωστά διαβάσατε. Όταν αρχίσαμε να στήνουμε τις σκηνές είχε ακόμα φως, σπάζοντας μια αρνητική παράδοση χρόνων!
Μετά τις σκηνές, σειρά είχε το άναμμα της φωτιάς και η προετοιμασία του λιτού – λέμε τώρα – δείπνου, που εκτός από αβοκάντο, παπάγια κι ανανά είχε όλα τα υπόλοιπα από πανσέτες μέχρι λουκάνικα, από αγγούρια μέχρι τυροκαυτερές κι από τσίπουρα μέχρι μπύρες στον πάγο! Οι ώρες γύρω από τη φωτιά, κάτω από τον έναστρο ουρανό και την πανέμορφη ανατολή της Σελήνης αργότερα, πέρασαν χωρίς να τις καταλάβουμε και τελικά αποσυρθήκαμε στα… διαμερίσματά μας στις 1:30 το πρωί! Εγώ δεν κουβάλησα αντίσκηνο και κοιμήθηκα στο… υπνοδωμάτιο του KJ αλλά πρέπει να βελτιώσω ή να αυξήσω τα υποστρώματα γιατί τα γέρικα κόκκαλά μου δεν αντέχουν πλέον τα σκληρά.
Το πρωί μετά το πρωινό μας – κάποιοι έκαναν λάθος υπολογισμούς και υπήρχε έλλειψη καφέ – αρχίσαμε να ψάχνουμε τον Αλέξανδρο που ερχόταν από Αθήνα αλλά δυσκολευόταν να βρει το σημείο κατασκήνωσης. Μετά από αρκετές άκαρπες τηλεφωνικές προσπάθειες, ο Βασίλης με την Μαρία κατηφόρισαν να τον βρουν. Ο Βασίλης γιατί φοβήθηκε ότι ο Αλέξανδρος θα φτάσει Αλβανία, η Μαρία γιατί φοβήθηκε ότι θα χάσει τον καφέ με την καφέ ζάχαρη και τον τριμμένο πάγο που είχε παραγγείλει! Εμείς φορτωθήκαμε πράγματα και σκουπίδια, σβήσαμε και τα τελευταία απομεινάρια της φωτιάς, βοηθήσαμε τις μοτοσυκλέτες να κατέβουν ξεφόρτωτες μία μία και συναντηθήκαμε όλοι μαζί στα χαμηλά.
Ο Αλέξανδρος είχε στήσει στην άκρη του χωματόδρομου, μπουφέ με καφέδες όλων των λογιών, τυρόπιτες και κάνιστρα με βενζίνη! Οι μηχανόβιοι μοιράστηκαν την πρωτεϊνούχα βενζίνη – είχε και μια σαρανταποδαρούσα μέσα! – και ίσως επειδή ήθελαν ζαμπονοτυρόπιτες ή ίσως επειδή προτιμούσαν αστακό στη βενζίνη τους – μας εγκατέλειψαν άσπλαχνα και πήραν το δρόμο της επιστροφής για Αθήνα.
Οι υπόλοιποι – 5 jeep πλέον – συνεχίσαμε προς τις Λιβαδιές, κάτω από το Γρεβενό (2.113 μ.) να φωτογραφίσουμε τη μικρή λίμνη – λίγα τα νερά της αυτήν την Κυριακή – και στρίψαμε αριστερά προς το Νεοχώρι. Είδαμε δύο όμορφες κατάφυτες με χαμηλά χόρτα κορφούλες κι αφού τις είδαμε, έπρεπε και να τις ανέβουμε. Η πρώτη ήταν χαμηλή κι εύκολη. Η δεύτερη η Αλύκαινα (2052 μ.) η ψηλότερη, ήταν πιό απότομη και ανηφορίσαμε με τη δέουσα προσοχή – με κοντά κι εδώ – να απολαύσουμε την πανοραμική θέα! Το Γρεβενό δίπλα μας και στο βάθος ο Μαλιακός κόλπος, η κοιλάδα του Σπερχειού, ο Θεσσαλικός κάμπος, το Βελούχι, η Χελιδόνα και η Καλιακούδα στην Ευρυτανία, οι κορυφές της Γραμμένης Οξυάς με την Σαράνταινα να ξεχωρίζει και τα Βαρδούσια με αρκετές χιονούρες ακόμα!
Κατηφορίζοντας την χορταριασμένη πλαγιά, θυμήθηκα πόσο αργά κατεβάζει το βαρύ KJ η κόντη 1η ταχύτητα!
Ο χάρτης της Ανάβασης παρουσίαζε δύο χωματόδρομους να πηγαίνουν προς το Νεοχώρι. Ο Γιάννης (yspili) μας είχε προτείνει να παλέψουμε σ’ αυτόν που στρίβει δεξιά. Απ' την χορταριασμένη και απάτητη του αρχή όμως καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και λίγο πιο κάτω διαπιστώσαμε ότι ο «δρόμος» είχε πάρει τον κατήφορο! Αναστροφή, επιστροφή και κατάβαση από τον μέτριας βατότητας αριστερό χωματόδρομο που μας έβγαλε στην άσφαλτο κοντά στο Νεοχώρι, σε μια βρύση με τρεχούμενο δροσερό νερό (πάνω στον δρόμο) και πλατάνια με τραπεζοκαθίσματα (κάτω από τον δρόμο) που κάτσαμε για ξεκούραση και μεσημεριανό γεύμα υπό τις ύβρεις (?) και τις χειρονομίες του Αλέξανδρου, αμφότερες στα γερμανικά!
Για τον δρόμο της επιστροφής προς την Αθήνα προτιμήσαμε να ολοκληρώσουμε την κυκλική μας διαδρομή στην Οίτη επιλέγοντας τον όμορφο δασικό χωματόδρομο μέσα σε πυκνό ελατόδασος και να βγούμε στην άσφαλτο μεταξύ Αθανάσιου Διάκου και Καστριώτισσας. Ο χωματόδρομος στην αρχή του ήταν μέτριας βατότητας, στη συνέχειά του όμως έμοιαζε με ακροπολική ειδική διαδρομή καλής βατότητας – με 2-3 νεροφαγώματα που θέλουν προσοχή στα πολλά χλμ – που σε προκαλούσε για γρήγορη οδήγηση εκτός κι αν είχες κάποιον Αλέξανδρο από πίσω σου να διαμαρτύρεται συνέχεια στα PMR - στα ελληνικά αυτήν τη φορά - για τη σκόνη!
Κάναμε στάση στο Μαυρολιθάρι, στον ξενώνα που είναι στην πλατεία, για παγωτό που ήθελε διακαώς η Μαρία αλλά η προσπάθεια απέβη άκαρπη. Ο υπεύθυνος εκεί μας είπε ότι ακόμα κάνει κρύο στο χωριό και δεν έχει φέρει παγωτά!
Συνεχίσαμε προς Παύλιανη, Οίτη. Ο Βασίλης πρότεινε στους ασυρμάτους να στρίψουμε στον γνωστό χωματόδρομο που καταλήγει στο Σκάμνο αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση από τα κουρασμένα πληρώματα.
Σταματήσαμε για βενζίνη, πλύσιμο και αποχαιρετισμούς στο γνωστό πρατήριο στη Δαμάστα στο δρόμο προς Μπράλο. Επιστρέψαμε στην Κηφισιά στις 21:10 το βράδυ της Κυριακής.
Το Cherokee ρούφηξε 22,07 λίτρα μέχρι την Ιτέα (x 1,679 = 37,06 ευρώ), 50,80 λίτρα Ιτέα – Μόρνο – Βαρδούσια – Οίτη – Δαμάστα (x 1,630 = 82,80 ευρώ) και 23,86 λίτρα από Δαμάστα μέχρι Κηφισιά (x 1,625 = 38,77 ευρώ). Σύμφωνα με το οδόμετρο, διανύσαμε 636 χιλιόμετρα με 96,73 λίτρα απλής αμόλυβδης βενζίνης και πληρώσαμε 158,63 ευρώ.
Για διόδια καταθέσαμε 19,75 ευρώ. 3.25 + 3,85 = 7.10 το Σάββατο και 1.75+3.80+3.85+3.25 = 12.65 την Κυριακή.
Για τρόφιμα, ποτά κλπ στον Σκλαβενίτη της Ιτέας, εδώκαμεν 12,50 ευρώ έκαστος.
Συνολικά πληρώσαμε 190,88 ευρώ.
Παρά τις προβλέψεις για σημαντική επιδείνωση του καιρού και βροχή το μεσημέρι του Σαββάτου και της Κυριακής, ο καιρός ήταν καλός και αρκετά ζεστός. Αραιή συννεφιά είχαμε μόνο κατά τη διάρκεια της ανάβασής μας στα Βαρδούσια το μεσημέρι του Σαββάτου. Η πιό σωστή πρόβλεψη ήταν αυτή του Freemeteo.
Ήταν μαζί μας οι τζιπάτοι:
1. Σωκράτης (sokkrates) με Cherokee XJ,
2. Βασίλης (vpisko) με την – όλο διαπιστώσεις – Μαρία (maria) και τον Ρόμπη σε στενάχωρο TJ
4. Νίκος (jknikos) με την Γαλάτεια σε λευκό JK
6. Χρύσανθος (ως έχει), μόνος, με το αμμουδί KJ
και η μαχανόβιοι:
7. Ιωάννης (yspili) με βαρυφορτωμένη Honda Αφρικάνα,
8. Διονύσης με Honda Transalp.
Την Κυριακή το μεσημέρι προστέθηκε στην παρέα κι ο:
9. Αλέξανδρος (Tarzan) με XJ και πολλές παραγγελιές, από καφέδες με σκούρα ζάχαρη και πάγο μέχρι βενζίνη για τους δίτροχους!
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Αλέξανδρο για το delivery της Κυριακής καθώς και όλους εσάς για τη συμμετοχή και την παρέα σας.
Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο YouTube. Επιλέξτε πλήρη οθόνη και υψηλή ανάλυση (HD 1080).
Στην επόμενη…
Μαζευτήκαμε το πρωί του Σαββάτου 2 Ιουνίου 2018 στα McDonalds λίγο μετά τα διόδια των Αφιδνών. Απλώσαμε τους χάρτες πάνω στα ήδη σκονισμένα καπώ και… ξαναλλάξαμε – σουρεάλ ε; – τη διαδρομή! Αντί της Οίτης, είπαμε να ανηφορίσουμε από την δυτική πλευρά των Βαρδουσίων και μετά να συνεχίσουμε προς τις πλαγιές της Οίτης.
Καταφέραμε και ξεκινήσαμε στις 9:00 π.μ. Αφήσαμε την Ε.Ο. στο ύψος του Κάστρου, συνεχίσαμε προς Δεσφίνα – να δούμε τα βουνά της Πελοποννήσου – κατεβήκαμε στην Ιτέα για ανεφοδιασμό σε τρόφιμα και καύσιμα, ανηφορίσαμε προς Αγία Ευθυμία – Βουνιχώρα – Λίμνη Μόρνου. Στείλαμε τον Βασίλη να βρει φαρμακείο για εξτρά χάπια – γιατί δεν θα άντεχε νηφάλιος τόσες ώρες με την Μαρία του – και σταματήσαμε στο φράγμα του Μόρνου για να βρέξει τα πόδια του ο… Ρόμπης Π.
Το πρώτο λιβάδι που συναντήσαμε ήταν μικρό και δεν μας άρεσε. Συνεχίσαμε πιο πάνω και σταματήσαμε στο δεύτερο στα 1726 μέτρα υψόμετρο αν θυμάμαι καλά. Ο Γιάννης είχε στο νου του το επόμενο λιβάδι πιο ψηλά αλλά τελικά μείναμε εκεί να μη μας βρει η νύχτα. Ναι σωστά διαβάσατε. Όταν αρχίσαμε να στήνουμε τις σκηνές είχε ακόμα φως, σπάζοντας μια αρνητική παράδοση χρόνων!
Μετά τις σκηνές, σειρά είχε το άναμμα της φωτιάς και η προετοιμασία του λιτού – λέμε τώρα – δείπνου, που εκτός από αβοκάντο, παπάγια κι ανανά είχε όλα τα υπόλοιπα από πανσέτες μέχρι λουκάνικα, από αγγούρια μέχρι τυροκαυτερές κι από τσίπουρα μέχρι μπύρες στον πάγο! Οι ώρες γύρω από τη φωτιά, κάτω από τον έναστρο ουρανό και την πανέμορφη ανατολή της Σελήνης αργότερα, πέρασαν χωρίς να τις καταλάβουμε και τελικά αποσυρθήκαμε στα… διαμερίσματά μας στις 1:30 το πρωί! Εγώ δεν κουβάλησα αντίσκηνο και κοιμήθηκα στο… υπνοδωμάτιο του KJ αλλά πρέπει να βελτιώσω ή να αυξήσω τα υποστρώματα γιατί τα γέρικα κόκκαλά μου δεν αντέχουν πλέον τα σκληρά.
Οι υπόλοιποι – 5 jeep πλέον – συνεχίσαμε προς τις Λιβαδιές, κάτω από το Γρεβενό (2.113 μ.) να φωτογραφίσουμε τη μικρή λίμνη – λίγα τα νερά της αυτήν την Κυριακή – και στρίψαμε αριστερά προς το Νεοχώρι. Είδαμε δύο όμορφες κατάφυτες με χαμηλά χόρτα κορφούλες κι αφού τις είδαμε, έπρεπε και να τις ανέβουμε. Η πρώτη ήταν χαμηλή κι εύκολη. Η δεύτερη η Αλύκαινα (2052 μ.) η ψηλότερη, ήταν πιό απότομη και ανηφορίσαμε με τη δέουσα προσοχή – με κοντά κι εδώ – να απολαύσουμε την πανοραμική θέα! Το Γρεβενό δίπλα μας και στο βάθος ο Μαλιακός κόλπος, η κοιλάδα του Σπερχειού, ο Θεσσαλικός κάμπος, το Βελούχι, η Χελιδόνα και η Καλιακούδα στην Ευρυτανία, οι κορυφές της Γραμμένης Οξυάς με την Σαράνταινα να ξεχωρίζει και τα Βαρδούσια με αρκετές χιονούρες ακόμα!
Ο χάρτης της Ανάβασης παρουσίαζε δύο χωματόδρομους να πηγαίνουν προς το Νεοχώρι. Ο Γιάννης (yspili) μας είχε προτείνει να παλέψουμε σ’ αυτόν που στρίβει δεξιά. Απ' την χορταριασμένη και απάτητη του αρχή όμως καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και λίγο πιο κάτω διαπιστώσαμε ότι ο «δρόμος» είχε πάρει τον κατήφορο! Αναστροφή, επιστροφή και κατάβαση από τον μέτριας βατότητας αριστερό χωματόδρομο που μας έβγαλε στην άσφαλτο κοντά στο Νεοχώρι, σε μια βρύση με τρεχούμενο δροσερό νερό (πάνω στον δρόμο) και πλατάνια με τραπεζοκαθίσματα (κάτω από τον δρόμο) που κάτσαμε για ξεκούραση και μεσημεριανό γεύμα υπό τις ύβρεις (?) και τις χειρονομίες του Αλέξανδρου, αμφότερες στα γερμανικά!
Για τον δρόμο της επιστροφής προς την Αθήνα προτιμήσαμε να ολοκληρώσουμε την κυκλική μας διαδρομή στην Οίτη επιλέγοντας τον όμορφο δασικό χωματόδρομο μέσα σε πυκνό ελατόδασος και να βγούμε στην άσφαλτο μεταξύ Αθανάσιου Διάκου και Καστριώτισσας. Ο χωματόδρομος στην αρχή του ήταν μέτριας βατότητας, στη συνέχειά του όμως έμοιαζε με ακροπολική ειδική διαδρομή καλής βατότητας – με 2-3 νεροφαγώματα που θέλουν προσοχή στα πολλά χλμ – που σε προκαλούσε για γρήγορη οδήγηση εκτός κι αν είχες κάποιον Αλέξανδρο από πίσω σου να διαμαρτύρεται συνέχεια στα PMR - στα ελληνικά αυτήν τη φορά - για τη σκόνη!
Κάναμε στάση στο Μαυρολιθάρι, στον ξενώνα που είναι στην πλατεία, για παγωτό που ήθελε διακαώς η Μαρία αλλά η προσπάθεια απέβη άκαρπη. Ο υπεύθυνος εκεί μας είπε ότι ακόμα κάνει κρύο στο χωριό και δεν έχει φέρει παγωτά!
Συνεχίσαμε προς Παύλιανη, Οίτη. Ο Βασίλης πρότεινε στους ασυρμάτους να στρίψουμε στον γνωστό χωματόδρομο που καταλήγει στο Σκάμνο αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση από τα κουρασμένα πληρώματα.
Σταματήσαμε για βενζίνη, πλύσιμο και αποχαιρετισμούς στο γνωστό πρατήριο στη Δαμάστα στο δρόμο προς Μπράλο. Επιστρέψαμε στην Κηφισιά στις 21:10 το βράδυ της Κυριακής.
Το Cherokee ρούφηξε 22,07 λίτρα μέχρι την Ιτέα (x 1,679 = 37,06 ευρώ), 50,80 λίτρα Ιτέα – Μόρνο – Βαρδούσια – Οίτη – Δαμάστα (x 1,630 = 82,80 ευρώ) και 23,86 λίτρα από Δαμάστα μέχρι Κηφισιά (x 1,625 = 38,77 ευρώ). Σύμφωνα με το οδόμετρο, διανύσαμε 636 χιλιόμετρα με 96,73 λίτρα απλής αμόλυβδης βενζίνης και πληρώσαμε 158,63 ευρώ.
Για διόδια καταθέσαμε 19,75 ευρώ. 3.25 + 3,85 = 7.10 το Σάββατο και 1.75+3.80+3.85+3.25 = 12.65 την Κυριακή.
Για τρόφιμα, ποτά κλπ στον Σκλαβενίτη της Ιτέας, εδώκαμεν 12,50 ευρώ έκαστος.
Συνολικά πληρώσαμε 190,88 ευρώ.
Παρά τις προβλέψεις για σημαντική επιδείνωση του καιρού και βροχή το μεσημέρι του Σαββάτου και της Κυριακής, ο καιρός ήταν καλός και αρκετά ζεστός. Αραιή συννεφιά είχαμε μόνο κατά τη διάρκεια της ανάβασής μας στα Βαρδούσια το μεσημέρι του Σαββάτου. Η πιό σωστή πρόβλεψη ήταν αυτή του Freemeteo.
Ήταν μαζί μας οι τζιπάτοι:
1. Σωκράτης (sokkrates) με Cherokee XJ,
2. Βασίλης (vpisko) με την – όλο διαπιστώσεις – Μαρία (maria) και τον Ρόμπη σε στενάχωρο TJ
4. Νίκος (jknikos) με την Γαλάτεια σε λευκό JK
6. Χρύσανθος (ως έχει), μόνος, με το αμμουδί KJ
και η μαχανόβιοι:
7. Ιωάννης (yspili) με βαρυφορτωμένη Honda Αφρικάνα,
8. Διονύσης με Honda Transalp.
Την Κυριακή το μεσημέρι προστέθηκε στην παρέα κι ο:
9. Αλέξανδρος (Tarzan) με XJ και πολλές παραγγελιές, από καφέδες με σκούρα ζάχαρη και πάγο μέχρι βενζίνη για τους δίτροχους!
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Αλέξανδρο για το delivery της Κυριακής καθώς και όλους εσάς για τη συμμετοχή και την παρέα σας.
Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο YouTube. Επιλέξτε πλήρη οθόνη και υψηλή ανάλυση (HD 1080).
Στην επόμενη…
Καλησπερα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιομουν αν υπαρχει η διδρομη χαρτογραφιμενη;
Ευχαριστω,
Μαρκος
Μάρκο καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν την σχεδίασα εγώ τη διαδρομή γι’ αυτό και δεν γράφω συντεταγμένες.
Η διαδρομή από τη λίμνη του Μόρνου – καταφύγια Βαρδουσίων – Πυρά Ηρακλέους στην Οίτη είναι σε βατούς χωματόδρομους - με δύο περάσματα μέτριας βατότητας ανάλογα με την εποχή – που δύσκολα θα τους χάσεις. Όσον αφορά το σημείο της κατασκήνωσης, ο Γιάννης (yspili) ο πλοηγός της συγκεκριμένης βόλτας, μας ζήτησε να μην δημοσιεύσουμε συντεταγμένες.
Η περιοχή της Οίτης προσφέρεται για κατασκήνωση κι αν βρεθείς εκεί θα βρεις πολλά όμορφα μέρη.