Ξεκινήσαμε από την Κηφισιά, το πρωΐ της Παρασκευής 16 Δεκεμβρίου 2011, με προορισμό το καταφύγιο του Κισσάβου. Έβρεχε μέχρι τη Μαλακάσα. Αργότερα, ο καιρός μας έκανε τη χάρη και καθάρισε. Είχαμε προγραμματίσει ν’ αφήσουμε το jeep στο καταφύγιο και να περπατήσουμε μέχρι την κορυφή, αλλά στο προαύλιο μας περίμενε μιά ευχάριστη έκπληξη.
Ο Δημήτρης (ο GEO γνωστός και φίλος από το JPForum) με το μαύρο wrangler, αν και εργάσιμη ημέρα, ήταν ήδη εκεί, και μας περίμενε. Άλλο που δεν ήθελε η Άννα. "Δεν μπορούμε να αφήσουμε το παιδί, που ήρθε ειδικά για μας, μόνο του. Πρέπει ν’ αλλαξεις το πρόγραμμα. Κάνει και κρύο..."
Αλλαγή προγράμματος λοιπόν. Αφού δεν θέλουμε να πάμε στην κορυφή με τα πόδια, θα πάμε με τα jeep! Μελέτη χαρτών, προγραμματισμός της Garmin(ας), παράδοση ενός ασυρμάτου (PMR) στον Δημήτρη για το σχετικό κουτσομπολιό και βουρ για το όρος.
Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο Youtube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD 1080.
Πιέστε εδώ... να δείτε το - ίδιο - μικρό μας βίντεο στο vimeo. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD και πλήρη οθόνη.
Πήραμε τον δασικό δρόμο που ξεκινάει από το καταφύγιο (39° 48.570'N, 22° 41.227'E), κάναμε τον γύρο της κορυφής, διασχίζοντας ωραίο δάσος, στρίψαμε δεξιά στην πρώτη διασταύρωση και φτάσαμε στην πίσω πλευρά, στο καγκουρολίβαδο – όχι αυτό με τα καγκουρώ, αλλά αυτό που προπονούνται οι τζιπάτοι κάγκουρες της περιοχής – και αρχίσαμε την ανάβαση (39° 46.964'N, 22° 41.804'E) προς τις εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις του ΟΤΕ (39° 47.944'N, 22° 41.716'E). Το πρώτο κομμάτι ήταν χαλαρό – αν και βρήκα από κάτω δύο φορές – με λίγη λάσπη, λίγες φυτευτές πέτρες και ένα δύο ρηχά νεροφαγώματα. Το δεύτερο (8 χλμ) ήταν πιό ζόρικο αλλά δεν μας δημιούργησε πρόβλημα, εκτός από το λαμπάκι θερμοκρασίας του κιβωτίου μου (*) που άναψε στα 2/3 της διαδρομής. Διάλειμμα ολίγων λεπτών για κουβεντούλα και μάθημα γεωγραφίας. Κάτω μας το μισό Αιγαίο, αριστερά η Χαλκιδική και η κορυφή του Αγίου Όρους, δεξιά στο βάθος οι Σποράδες, πιό δεξιά το Πήλιο και το Μαυροβούνι. Διαλειμμα τέλος και τα κεφάλια μέσα στα jeep πάλι. Η λίγη λάσπη εδώ δεν είναι σε λίμνες αλλά σε μορφή παχύρευστου πηλού που μπορεί να σε στείλει αδιάβαστο στα τάρταρα... Οι πέτρες και κυρίως οι φυτευτές είναι περισσότερες και χρειάζεται προσοχή. Ο χαρακτηρισμός όμως της διαδρομής, για μας τουλάχιστον, παραμένει ίδιος. Χαλαρή άνευ εισαγωγικών.
Λίγο πριν το διάσελο με τις εγκαταστάσεις, πατάμε παγωμένο χιόνι 1-3 εκ. Στο διάσελο το κρύο κι ο αέρας σοβαρεύουν. Η θέα όμως μας αποζημιώνει. Ο θρόνος του νεφεληγερέτη Δία – χωρίς τα νέφη αυτή τη φορά – και όλος ο Όλυμπος μπροστά μας, με χιόνι στα ψηλά. Κάτω μας, το καταφύγιο, δεξιά οι εκβολές του Πηνειού και η μεγάλη παραλία του Πλαταμώνα. Στο βάθος η Κατερίνη...
Η Άννα δηλώνει κατηγορηματικά ότι θα μείνει... μέσα ν’ απολαύσει τη θέα.
"Εσείς αν δεν κρυώνετε, να πάτε." Ο Δημήτρης – όχι δεν φορούσε σαγιονάρες όπως στις προηγούμενες εξορμήσεις – δεν κρύωνε και φυσικά φορούσε κοντομάνικο... πιστός όμως στο δημώδες... "Καβάλα παν’ στην εκκλησιά" (του Προφήτη Ηλία που είναι θαμμένη στην κορυφή), μπαίνει στο μαύρο wrangler κι αρχίζει ν’ ανηφορίζει προς τα πάνω. Εγώ για να τον φωτογραφήσω, αλλά και να παραμείνω πιστός στο αρχικό πρόγραμμα, φοράω ένα σκουφί, παίρνω τη φωτογραφική μηχανή, δυστυχώς χωρίς τα (χοντρά) γάντια και τον ακολουθώ με τα πόδια. Σε κάποιο σημείο το wrangler, δεν έχει καθόλου πρόσφυση, οι κλίσεις του αρχίζουν να φαίνονται επικίνδυνες και αποφασίζει – σωστά σκεπτόμενος - να υποχωρήσει. Εγώ συνεχίζω. Το κρύο, το παγωμένο μονοπάτι αλλά κυρίως ο δυνατός αέρας – ειδικά στο μικρό διάσελο κάτω από την κορυφή του Προφήτη Ηλία (1978 μ.) - δεν με βοηθάνε πολύ αλλά... έχω περάσει και χειρότερα.
Αφού συμπλήρωσα κι εγώ δυό λογάκια στον καυγά του γνωστού δημώδους άσματος...
"Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν, το ποιο να ρίξει τη βροχή, το ποιο να ρίξει χιόνι. Ο Κίσσαβος ρίχνει βροχή κι ο Όλυμπος το χιόνι. Γυρίζει τότ’ ο Όλυμπος και λέγει του Κισσάβου: Μη με μαλώνεις, Κίσσαβε, μπρε χρυσανθο-πατημένε, που σε πατάει η Κονιαριά κι οι Λαρσινοί αγάδες."
Για να είμαι ειλικρινής, τους Κονιαραίους δεν τους πήρε το μάτι μου κι ο Δημήτρης - εκ Λαρίσσης - ήταν παρακάτω...
(Παρένθεσις: Οι Κονιαραίοι ήταν έποικοι μουσουλμάνοι (περίπου 5-6000 οικογένειες), “φίλεργοι και εμπειροπόλεμοι” που μετέφεραν οι Τούρκοι το 1423 – 30 χρόνια πριν την άλωση της Πόλης! – από τον τόπο καταγωγής τους, το Ικόνιο της Καππαδοκίας, σε 12 νέα περιχαρακωμένα χωριά, για την προστασία των νεοκατακτηθέντων περιοχών της Θεσσαλίας (David Urguhart)).
"Εγώ είμ' ο γερό Όλυμπος στον κόσμο ξακουσμένος, έχω σαράντα δυό κορφές κι εξήντα δυό βρυσούλες, κάθε κορφή και φλάμπουρο κάθε κλαδί και κλέφτης."
Ειδικά για τους κλέφτες θα μπορούσαμε να πιάσουμε μακριά κουβέντα, αλλά έκανε κρύο...
"Κι όταν το παίρν’ η άνοιξη κι ανοίγουν τα κλαδάκια, γεμίζουν τα βουνά κλεφτιά και τα λαγκάδια σκλάβους."
Έχε χάρη που κρύωνα...
"Έχω και τον χρυσόν αετό, το χρυσοπλουμισμένο, πάνω στην πέτρα κάθεται και με τον ήλιο λέγει: -Ήλιε μ' ,δεν κρους τ’ από ταχύ, μον' κρους το μεσημέρι, να ζεσταθούν τα νύχια μου, τα νυχοποδαρά μου."
Στα λόγια μου ήρθε. Πολύ κρύο λέμε...
Η κατάβαση και η εποχούμενη διαδρομή ήταν εξίσου ποιητική και όμορφη. Από το καγκουρολίβαδο κατεβήκαμε Αριόπρινο, συνεχίσαμε αριστερά στον δασικό δρόμο προς Σπηλιά αλλά επειδή νύχτωνε, στο 1/3 της διαδρομής στρίψαμε δεξιά προς Στόμιο, Ομόλιο, Τέμπη, ευχαριστήσαμε τον Δημήτρη για την παρέα του και ανηφορίσαμε στα Αμπελάκια για φαγητό στο Αρχοντικό και ύπνο στο ξενοδοχείο Κούρια.
Την επόμενη μέρα, περιμένοντας τον Φίλιππο (τον Fil, έτερο γνωστό από το JPForum) με την Φιλιώ και τον μικρό Γιώργο, κάναμε μιά βόλτα στα γραφικά Αμπελάκια. Δυστυχώς το φώς δεν μας βοήθησε στη φωτογράφηση.
Με τον Φίλιππο παρέα, αρχίσαμε τη χαλαρή μας βόλτα προς τις λίμνες, στο Χάλκωμα (39° 49.760'N, 22° 35.539'E). Το τοπίο, αν και σε κάποιο σημείο είναι καμένο, είναι όμορφο. Τα χώματα καλά. Αν είναι στεγνά, η διαδρομή μπορεί να γίνει εύκολα και με συμβατικό αυτοκίνητο. Οι λίμνες δεν μας ενθουσίασαν.
Συνεχίσαμε προς Σπηλιά και συναντήσαμε τον Δημήτρη (GEO), με την Φανή και την μόλις οχτώ μηνών - και πάντα γελαστή – Αντριάνα στην αρχή του χωματόδρομου προς Καρύτσα (39° 49.155'N, 22° 39.743'E). Διασχίσαμε την επίσης όμορφη διαδρομή με θέα στον Πλαταμώνα και το Αιγαίο. Σταματήσαμε για καφέ στο ξενοδοχείο – ταβέρνα Δοχός και καταλήξαμε για φαγητό στην Άνω Σωτηρίτσα, στην Ταβέρνα του Δημηνίκου. Ο χώρος, ο άνθρωπος που μας περιποιήθηκε και το φαγητό, ήταν σχετικά καλά, παρά της αντιρρήσεις του Fil – Μποτρίνι της παρέας.
Να ευχαριστήσουμε τη Φιλιώ, τη Φανή, τον Φίλιππο (Fil) και κυρίως τον Δημήτρη (GEO, δυό μέρες ήταν αυτές) για την όμορφη παρέα τους.
Θα ξαναπάμε.
(*) Το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του αυτόματου κιβώτιου, λύθηκε με την προσθήκη ενός επί πλέον ψυγείου ψύξης.
Αλλαγή προγράμματος λοιπόν. Αφού δεν θέλουμε να πάμε στην κορυφή με τα πόδια, θα πάμε με τα jeep! Μελέτη χαρτών, προγραμματισμός της Garmin(ας), παράδοση ενός ασυρμάτου (PMR) στον Δημήτρη για το σχετικό κουτσομπολιό και βουρ για το όρος.
Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο Youtube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD 1080.
Πιέστε εδώ... να δείτε το - ίδιο - μικρό μας βίντεο στο vimeo. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD και πλήρη οθόνη.
Πήραμε τον δασικό δρόμο που ξεκινάει από το καταφύγιο (39° 48.570'N, 22° 41.227'E), κάναμε τον γύρο της κορυφής, διασχίζοντας ωραίο δάσος, στρίψαμε δεξιά στην πρώτη διασταύρωση και φτάσαμε στην πίσω πλευρά, στο καγκουρολίβαδο – όχι αυτό με τα καγκουρώ, αλλά αυτό που προπονούνται οι τζιπάτοι κάγκουρες της περιοχής – και αρχίσαμε την ανάβαση (39° 46.964'N, 22° 41.804'E) προς τις εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις του ΟΤΕ (39° 47.944'N, 22° 41.716'E). Το πρώτο κομμάτι ήταν χαλαρό – αν και βρήκα από κάτω δύο φορές – με λίγη λάσπη, λίγες φυτευτές πέτρες και ένα δύο ρηχά νεροφαγώματα. Το δεύτερο (8 χλμ) ήταν πιό ζόρικο αλλά δεν μας δημιούργησε πρόβλημα, εκτός από το λαμπάκι θερμοκρασίας του κιβωτίου μου (*) που άναψε στα 2/3 της διαδρομής. Διάλειμμα ολίγων λεπτών για κουβεντούλα και μάθημα γεωγραφίας. Κάτω μας το μισό Αιγαίο, αριστερά η Χαλκιδική και η κορυφή του Αγίου Όρους, δεξιά στο βάθος οι Σποράδες, πιό δεξιά το Πήλιο και το Μαυροβούνι. Διαλειμμα τέλος και τα κεφάλια μέσα στα jeep πάλι. Η λίγη λάσπη εδώ δεν είναι σε λίμνες αλλά σε μορφή παχύρευστου πηλού που μπορεί να σε στείλει αδιάβαστο στα τάρταρα... Οι πέτρες και κυρίως οι φυτευτές είναι περισσότερες και χρειάζεται προσοχή. Ο χαρακτηρισμός όμως της διαδρομής, για μας τουλάχιστον, παραμένει ίδιος. Χαλαρή άνευ εισαγωγικών.
Λίγο πριν το διάσελο με τις εγκαταστάσεις, πατάμε παγωμένο χιόνι 1-3 εκ. Στο διάσελο το κρύο κι ο αέρας σοβαρεύουν. Η θέα όμως μας αποζημιώνει. Ο θρόνος του νεφεληγερέτη Δία – χωρίς τα νέφη αυτή τη φορά – και όλος ο Όλυμπος μπροστά μας, με χιόνι στα ψηλά. Κάτω μας, το καταφύγιο, δεξιά οι εκβολές του Πηνειού και η μεγάλη παραλία του Πλαταμώνα. Στο βάθος η Κατερίνη...
Η Άννα δηλώνει κατηγορηματικά ότι θα μείνει... μέσα ν’ απολαύσει τη θέα.
"Εσείς αν δεν κρυώνετε, να πάτε." Ο Δημήτρης – όχι δεν φορούσε σαγιονάρες όπως στις προηγούμενες εξορμήσεις – δεν κρύωνε και φυσικά φορούσε κοντομάνικο... πιστός όμως στο δημώδες... "Καβάλα παν’ στην εκκλησιά" (του Προφήτη Ηλία που είναι θαμμένη στην κορυφή), μπαίνει στο μαύρο wrangler κι αρχίζει ν’ ανηφορίζει προς τα πάνω. Εγώ για να τον φωτογραφήσω, αλλά και να παραμείνω πιστός στο αρχικό πρόγραμμα, φοράω ένα σκουφί, παίρνω τη φωτογραφική μηχανή, δυστυχώς χωρίς τα (χοντρά) γάντια και τον ακολουθώ με τα πόδια. Σε κάποιο σημείο το wrangler, δεν έχει καθόλου πρόσφυση, οι κλίσεις του αρχίζουν να φαίνονται επικίνδυνες και αποφασίζει – σωστά σκεπτόμενος - να υποχωρήσει. Εγώ συνεχίζω. Το κρύο, το παγωμένο μονοπάτι αλλά κυρίως ο δυνατός αέρας – ειδικά στο μικρό διάσελο κάτω από την κορυφή του Προφήτη Ηλία (1978 μ.) - δεν με βοηθάνε πολύ αλλά... έχω περάσει και χειρότερα.
Αφού συμπλήρωσα κι εγώ δυό λογάκια στον καυγά του γνωστού δημώδους άσματος...
"Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν, το ποιο να ρίξει τη βροχή, το ποιο να ρίξει χιόνι. Ο Κίσσαβος ρίχνει βροχή κι ο Όλυμπος το χιόνι. Γυρίζει τότ’ ο Όλυμπος και λέγει του Κισσάβου: Μη με μαλώνεις, Κίσσαβε, μπρε χρυσανθο-πατημένε, που σε πατάει η Κονιαριά κι οι Λαρσινοί αγάδες."
Για να είμαι ειλικρινής, τους Κονιαραίους δεν τους πήρε το μάτι μου κι ο Δημήτρης - εκ Λαρίσσης - ήταν παρακάτω...
(Παρένθεσις: Οι Κονιαραίοι ήταν έποικοι μουσουλμάνοι (περίπου 5-6000 οικογένειες), “φίλεργοι και εμπειροπόλεμοι” που μετέφεραν οι Τούρκοι το 1423 – 30 χρόνια πριν την άλωση της Πόλης! – από τον τόπο καταγωγής τους, το Ικόνιο της Καππαδοκίας, σε 12 νέα περιχαρακωμένα χωριά, για την προστασία των νεοκατακτηθέντων περιοχών της Θεσσαλίας (David Urguhart)).
"Εγώ είμ' ο γερό Όλυμπος στον κόσμο ξακουσμένος, έχω σαράντα δυό κορφές κι εξήντα δυό βρυσούλες, κάθε κορφή και φλάμπουρο κάθε κλαδί και κλέφτης."
Ειδικά για τους κλέφτες θα μπορούσαμε να πιάσουμε μακριά κουβέντα, αλλά έκανε κρύο...
"Κι όταν το παίρν’ η άνοιξη κι ανοίγουν τα κλαδάκια, γεμίζουν τα βουνά κλεφτιά και τα λαγκάδια σκλάβους."
Έχε χάρη που κρύωνα...
"Έχω και τον χρυσόν αετό, το χρυσοπλουμισμένο, πάνω στην πέτρα κάθεται και με τον ήλιο λέγει: -Ήλιε μ' ,δεν κρους τ’ από ταχύ, μον' κρους το μεσημέρι, να ζεσταθούν τα νύχια μου, τα νυχοποδαρά μου."
Στα λόγια μου ήρθε. Πολύ κρύο λέμε...
Την επόμενη μέρα, περιμένοντας τον Φίλιππο (τον Fil, έτερο γνωστό από το JPForum) με την Φιλιώ και τον μικρό Γιώργο, κάναμε μιά βόλτα στα γραφικά Αμπελάκια. Δυστυχώς το φώς δεν μας βοήθησε στη φωτογράφηση.
Με τον Φίλιππο παρέα, αρχίσαμε τη χαλαρή μας βόλτα προς τις λίμνες, στο Χάλκωμα (39° 49.760'N, 22° 35.539'E). Το τοπίο, αν και σε κάποιο σημείο είναι καμένο, είναι όμορφο. Τα χώματα καλά. Αν είναι στεγνά, η διαδρομή μπορεί να γίνει εύκολα και με συμβατικό αυτοκίνητο. Οι λίμνες δεν μας ενθουσίασαν.
Συνεχίσαμε προς Σπηλιά και συναντήσαμε τον Δημήτρη (GEO), με την Φανή και την μόλις οχτώ μηνών - και πάντα γελαστή – Αντριάνα στην αρχή του χωματόδρομου προς Καρύτσα (39° 49.155'N, 22° 39.743'E). Διασχίσαμε την επίσης όμορφη διαδρομή με θέα στον Πλαταμώνα και το Αιγαίο. Σταματήσαμε για καφέ στο ξενοδοχείο – ταβέρνα Δοχός και καταλήξαμε για φαγητό στην Άνω Σωτηρίτσα, στην Ταβέρνα του Δημηνίκου. Ο χώρος, ο άνθρωπος που μας περιποιήθηκε και το φαγητό, ήταν σχετικά καλά, παρά της αντιρρήσεις του Fil – Μποτρίνι της παρέας.
Να ευχαριστήσουμε τη Φιλιώ, τη Φανή, τον Φίλιππο (Fil) και κυρίως τον Δημήτρη (GEO, δυό μέρες ήταν αυτές) για την όμορφη παρέα τους.
Θα ξαναπάμε.
(*) Το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του αυτόματου κιβώτιου, λύθηκε με την προσθήκη ενός επί πλέον ψυγείου ψύξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου