Γράμμος – Βαρνούντας - Βέρνον (Βίτσι) 2011

Λόγω ζημιών - "χάσαμε" τους μηχανισμούς και των δύο δεξιών παραθύρων του jeep - ξεκινήσαμε τελικά το πρωΐ του Σαββάτου  30 Ιουλίου 2011 από το Νυδρί της Λευκάδας, με πρώτο προορισμό τη λίμνη Μουτσάλια (μουτσάλι στα βλάχικα = βρεγμένο) 40° 18.530'N 20° 55.064'E ανάμεσα στις κορυφές Πάνω και Κάτω Αρένες του Γράμμου. (Αρένα στα λατινικά και στα βλάχικα, σημαίνει αμμουδερός τόπος). Το όχι και τόσο ενδιαφέρον τμήμα Θεοτόκος – Αετομηλίτσα, ήταν άσφαλτος που είχε παρασυρθεί σε πολλά σημεία από κατολισθήσεις και στρωθεί εκ νέου με αμμοχάλικο. Το τμήμα από Αετομηλίτσα μέχρι τη λίμνη, ήταν χωματόδρομος, προσπελάσιμος και με συμβατικό αυτοκίνητο. Προβλήματα ίσως υπάρξουν, από κατολισθήσεις, σε τρία σημεία, από Μουτσάλια προς Χρυσή. Μας άρεσε η διαδρομή μέσα στο δάσος από Αετομηλίτσα – λίμνη Μουτσάλια – Χρυσή. Αν είχαμε παρέα, θ’ ακολουθούσαμε μεγαλύτερη διαδρομή βόρεια προς Τρίλοφο και έξοδο κοντά στο Νεστόριο.

Τελικός προορισμός της 1ης ημέρας η όμορφη πόλη της Καστοριάς. Μη παραλείψετε μιά βόλτα στον εντυπωσιακό παραλίμνιο δρόμο, μέσα στην πόλη, με τα πλατάνια που ακουμπούν στο νερό, είτε με το αυτοκίνητο είτε με τα πόδια - αν και είναι αρκετά χιλιόμετρα - καθώς επίσης μιά βόλτα στη παλιά γειτονιά Ντολτσό.

Πρώτη προσπάθεια για διαμονή στο ξενοδοχείο Καστοριά  (60 ευρώ το δίκλινο + 20 ευρώ το πρωϊνό για δύο άτομα), μέσα στην πόλη, στον δρόμο της λίμνης, απέβει άκαρπη. Και τα ΤΡΙΑ δωμάτια που μας έδειξαν ΒΡΩΜΑΓΑΝ τσιγαρίλα. Δεν μας είχε ξανατύχει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν. Φυσικά φύγαμε. Καταλήξαμε στο γκλαμουράτο Λιμναίο, έξω απ’ την πόλη κοντά στο Δισπηλιό. Πληρώσαμε 89 ευρώ με το πρωϊνό. Αν βρεθείτε εκεί κοντά, μη ξεχάσετε να επισκεφθείτε τον προϊστορικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για τις Πρέσπες, με πρώτη στάση το λόφο Κάλε (Καλάι στον χάρτη μας topo), πάνω από τη Μικρή Πρέσπα, μετά τις Καρυές και πριν τον Λευκώνα, αριστερά 40° 46.597'N 21° 07.668'E.

Συνεχίσαμε προς Ψαράδες, στρίψαμε βόρεια στον χωματόδρομο που ακολουθεί την όχθη της Μεγάλης Πρέσπας και φτάσαμε στο Βροντερό.

Έξω από το χωριό ψάχνοντας για τη Σπηλιά Κόκκαλη, έστριψα σε λάθος βραχοπετρόδρομο και ταλαιπώρησα αρκετά τα λάστιχα και τα οπίσθιά μας. Δύσκολη αναστροφή, επιστροφή και επιλογή αυτή τη φορά του σωστού... κακοτράχαλου χωματόδρομου με τις οδηγίες γέροντα του χωριού: Να πάτε, παιδιά μου, να πάτε, όχι μόνο για τη φύση αλλά και για την ιστορία... Η σπηλιά που χρησιμοποιούσε σαν νοσοκομείο ο ΔΣΕ κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, βρίσκεται κοντά στο 40° 43.149'N 21° 02.062'E  Ο χώρος, παρά την εγκατάλειψη και την απλότητά του, σε φορτίζει συναισθηματικά...  Αν πάτε, μην ξεχάσετε φακό.

Επιστρέψαμε Βροντερό – Πύλη – Λαιμό και φτάσαμε στον Άγιο Γερμανό.
Από έκει αρχίζουν τρεις χωμάτινες διαδρομές, που διασχίζουν το όρος Βαρνούντα. Η πρώτη, η πιό βόρεια, καταλήγει στο Κρατερό – Ακρίτα – Προφήτη Ηλία, η δεύτερη συναντά την τρίτη κοντά στο καταφύγιο και η τρίτη, η μικρότερη σε μήκος περνάει μπροστά από το καταφύγιο, διασταυρώνεται με την δεύτερη μετά από 16 χλμ και καταλήγει στην άσφαλτο, στη Βίγλα, μετά από 6.5 χλμ. Αν θυμάμαι καλά, η τρίτη, έχει καλύτερη θέα προς τις Πρέσπες. Εμείς ακολουθήσαμε την δεύτερη διαδρομή που προτείνει η Ανάβαση.

Πάνω από τον Άγιο Γερμανό, συναντήσαμε δύο παλικάρια με ένα μεγάλο αγροτικό, που μας είπαν να γυρίσουμε πίσω, γιατί λόγω κατολισθήσεων ο δρόμος είναι αδιάβατος και πιό πάνω, δεν θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε, λόγω έργων, από συνεργεία που τοποθετούν ανεμογεννήτριες. Ο δρόμος ήταν όντως δύσβατος αλλά όχι αδιάβατος. Οι 3 κατολισθήσεις που συναντήσαμε ήταν μικρές.  Τα νεροφαγώματα πάρα πολλά, κάθετα και παράλληλα προς τη φορά του δρόμου. Δεν ακουμπήσαμε πουθενά. Το τοπίο αλπικό, με λίγες συστάδες μεγάλων δένδρων και πολλές καφετιές αγελάδες. Φτάνοντας στο διάσελο, στη διασταύρωση κοντά στο καταφύγιο του Βαρνούντα, είδαμε πινακίδες που απαγόρευαν την είσοδο στον δρόμο που μόλις είχαμε ανέβει και μπουλντόζες με κόσμο να δουλεύουν - αν και Κυριακή - αρκετά ψηλότερα, στ’ αριστερά μας.

Αλλαγή σκηνικού και δυσκολίας. Ο δρόμος προς τη Βίγλα ήταν πολύ καλύτερος και το δάσος πυκνό από οξυές κυρίως. Κατεβαίνοντας συναντήσαμε δύο καθηγητές του ΑΠΘ και του ΤΕΙ Καρπενησίου, που μάζευαν δείγματα χαμηλής βλάστησης και μας έκαναν ένα ενδιαφέρον μάθημα.

Απαγορευτικό, προς τα πάνω, υπήρχε και πιό κάτω, κοντά στην έξοδο προς την άσφαλτο, με φύλακα ο οποίος μας διαβεβαίωσε ότι δεν κινδυνεύσαμε από τις εργασίες.

Αν είχαμε παρέα θ’ ακολουθούσαμε την πρώτη διαδρομή, από Άγιο Γερμανό προς Κρατερό – Ακρίτα – Προφήτη Ηλία – Βίγλα – Τρίβουνο – Βίτσι – Περικοπή – Νυμφαίο. Όσους ρωτήσαμε όμως, μας είπαν ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά δρόμος από τη Βίγλα προς το Τρίβουνο.

Καταλήξαμε στο συννεφιασμένο Νυμφαίο, μέσω Φλώρινας – Υδρούσσας. Η βόλτα με το πόδια στα γραφικά πλακόστρωτα δρομάκια του χωριού, διεκόπει λόγω βροχής

Αργά το απόγευμα κατεβήκαμε στη λίμνη Ζάζαρη (Λιμνοχώρι).

...η βροχή άρχισε πάλι και συνεχίσαμε προς Σκλήθρο για φαγητό, στην ταβέρνα του Θωμά. Η βροχή πλέον δυναμώνει. Αυτή τη φορά βρέχει... βατράχια. Η νυχτερινή ανάβαση προς το Νυμφαίο μετατρέπεται σε Xιτσκοκικό θρίλερ. Η βροχή έχει σταματήσει και έχει αρχίσει η εξάτμιση πάνω στη ζεστή άσφαλτο δημιουργώντας μιά πυκνή χαμηλή ομίχλη. Το οδόστρωμα εκτός από πολλά νερά είναι γεμάτο με πέτρες και φύλλα... τουλάχιστον έτσι νομίζαμε μέχρι τη στιγμή που τα είδαμε να χοροπηδάνε... Δεν ήταν πέτρες, βατράχια ήταν. Εκατοντάδες βατράχια όλων των μεγεθών σε μήκος χιλιομέτρων. Στα φρένα και με ελιγμούς δεξιά αριστερά, προσπαθώ να περάσω από πάνω τους χωρίς να τα πατήσω. Πλησιάζοντας στο Νυμφαίο, ο αριθμός τους αρχίζει να μειώνεται όταν ξαφνικά μέσα την ομίχλη βλέπω στο δρόμο μεγάλα εμπόδια. Στα φρένα και πάλι. Ένα κοπάδι από άλογα έχει βγει έξω για φαΐ! Είναι στο δρόμο, αραχτά και τρώνε ότι βρουν, αδιαφορώντας για την παρουσία μας...

Τελικά καταφέραμε και φτάσαμε στον ξενώνα Casa Mare, στην πάνω άκρη του χωριού με θέα σε όλη τη γύρω περιοχή, όπου και διανυκτερεύσαμε. Πληρώσαμε 60 ευρώ με το πρωϊνό.

Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να αναβάλουμε για το Φθινόπωρο την ανάβαση στο Καϊμακτσαλάν. Βολτάραμε για λίγο στο βουνό (Βέρνον το βουνό, Βίτσι η κορυφή του), στο Μαύρο Δάσος, περάσαμε από την ερειπωμένη Περικοπή και κατεβήκαμε στην άσφαλτο κοντά στη διασταύρωση προς Πολυκέρασο, πριν την Οξυά. Παρά τη δυνατή βροχή της προηγούμενης ημέρας, λάσπη συναντήσαμε μόνο σε 2-3 σημεία.

Συνεχίσαμε προς Βυσσινιά, Τοιχίο, Καστοριά. Απ’ την Καστοριά μέχρι την Εγνατία Οδό, υπάρχει δρόμος ίδιου επιπέδου, που δεν τον έχει ο Auto Drive χάρτης της Garmin(ας). Έξοδος από Εγνατία προς Καλαμπάκα – Τρίκαλα. Φτάσαμε στην Κηφισιά το απόγευμα της Δευτέρας.

Μαζί με το πρώτο σκέλος στη Λευκάδα, σύμφωνα πάντα με το ταχύμετρο, διανύσαμε συνολικά 1977 χλμ με 286 λίτρα βενζίνης και μέση κατανάλωση 14.47 λίτρα / 100 χλμ

Πιέστε εδώ... να δείτε το ολιγόλεπτο βίντεο μας, στο youtube. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD 1080.

Πιέστε εδώ... να δείτε το - ίδιο - ολιγόλεπτο βίντεο μας, στο vimeo. Επιλέξτε υψηλή ανάλυση HD και πλήρη οθόνη.