Οίτη Νοέμβριος 2010

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Πήγαμε Οίτη... και γυρίσαμε, βεβαίως βεβαίως. Σώοι, αβλαβείς και κυρίως χαρούμενοι.

Οι τυχεροί (κυριολεκτώ) είμαστε:   Ο Βασίλης (vspili), ο Αλέξανδρος (alex-tj) με τον Ορέστη, ο Αλέξανδρος (tarzan) με τον Βασίλη (vpisko), κι εγώ. Μόνος. Όταν έγραψα στους... υπόλοιπους στο JPForum, Πάμε Οίτη; μου είπαν: Άντε. Ευτυχώς, γιατί η εκδρομή κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν για γυναικόπαιδα.

Μικρή σβέλτη ομάδα. Τέσσερα jeep, όλα με λασπολάστιχα, καλή παρέα, πολύ γέλιο, το γνωστό θάψιμο, ωραίο φαγητό (ο σεφ της παρέας, Αλέξανδρος (tarzan) ξεπέρασε τον εαυτό του), και όπως πάντα άφθονα ποτά.

Η αναχώρηση - το πρωί - καθυστέρησε 45 λεπτά, που μας στοίχισε σε φώς - το βράδυ - στο βουνό.

Ο καιρός ήταν πολύ καλός, ανοιξιάτικος. Μόλις κρύφτηκε όμως ο ήλιος το κρύο σοβάρεψε. Ειδικά κάτω απ’ την κορυφή της Οίτης, τον Πύργο (2151 μ) σε υψόμετρο σχεδόν 2000 μέτρων, εγώ που φόραγα κοντομάνικο, έτρεμα σαν γύφτικο @ρχί#ι.

Μιάς και πηγαίναμε για βόλτα - λέμε τώρα - ο Βασίλης (vpisko) πρότεινε μιά ωραία χωμάτινη διαδρομή με πινελιές λάσπης, από τον Σκάμνο μέχρι το χωριό Οίτη. Στο τελευταίο ανηφορικό τμήμα, πριν συναντήσουμε τον χωματόδρομο του χωριού, το Cherokee (KJ) ζορίστηκε να ανέβει. Ακουμπούσε κάτω. Με κοντά, 1η, σταθερό γκάζι, γάτζωναν τα λάστιχα κι ανέβαινε σαν ν’ανέβαινε σκαλοπάτια. Αμέσως μετά και μέχρι το λιβάδι που σταματήσαμε για φαγητό, άναβε και έσβηνε η ένδειξη θερμοκρασίας του κιβωτίου.

Στο βουνό τώρα, μπήκαμε από την Παύλιανη. Σχεδόν αμέσως, μόλις αφήσαμε τον κεντρικό χωματόδρομο, δρόμος τέλος. Είχε πάρει τον κατήφορο. Όλος μαζί. Λίγο πίσω και εύκολη παράκαμψη από τις βρεγμένες πρασινάδες.

Πιό κάτω, ο δρόμος φευγάτος πάλι.

Μεριάσαμε βράχους με χέρια, jeep και ιμάντα. Έβγαλα το φτυαράκι μου και σκάψαμε κατέβασμα. Φτιάξαμε "γεφύρι" με κορμούς και πέτρες. Μερικά μέτρα παραπέρα ο δρόμος ήταν σαν βομβαρδισμένο τοπίο μετά τη βροχή. Δεν θυμάμαι σε πόσα σημεία ακούμπησα. Οι ποδιές έβγαλαν μέρος του υψηλού τους κόστους.

Αμέσως μετά πεσμένο έλατο. Στρώσαμε πέτρες και ρεζέρβες να περάσουμε από πάνω. Ήττα. Γλύστραγε - αριστερά - προς τα βράχια. Ο Βασίλης (vspili) προτείνει να κόψουμε τα κλαδιά και να περάσουμε - δεξιά - από κάτω. Πως; Θα πέσουμε στο ποτάμι. Ο Χρύσανθος με το KJ δεν χωράει με τίποτα. Τελικά είχε δίκιο. Πέρασαμε. Χωρίς να πέσω στο ποτάμι.

Παρένθεση 1η. Ο Βασίλης (vspili), γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, πλοηγός με τα όλα του. Βρήκε εναλλακτικές διαδρομές εκεί που δεν υπήρχε δρόμος.
Παρένθεση 2η. Οι οδηγίες (χειρονομίες και γκριμάτσες) του Βασίλη (vpisko) είναι όλα τα λεφτά. Νομίζω ότι μπορεί να με περάσει από οποιοδήποτε εμπόδιο χωρίς να ακουμπήσω τίποτα. Ακόμα και με δεμένο χειρόφρενο!
Παρένθεση 3η. Ανεξάρτητα από την ιδέα που έχουμε για την όποια χαλαρή μας εξόρμηση, θα πρέπει πάντα να κουβαλάμε ΟΛΟΝ τον εξοπλισμό μας. Στην Οίτη είχαμε εργάτες αλλά όχι εργάτη. Είχαμε μεν πολλούς ιμάντες αλλά μόνο 1 φτυαράκι κι ένα πριονάκι. Είχαμε όμως ομάδα grand.

Παρακάτω άλλο πεσμένο έλατο κλπ, κλπ. Μη γίνομαι κουραστικός.

Ευχαριστώ όλους σας για την καταπληκτική παρέα και τη ΜΗ χαλαρή αλλά τόσο όμορφη βόλτα.
Ευχαριστώ τον Αλέξανδρο (Alex-tj) και την... Αγνή για το κέρασμα.

Πιέστε εδώ... να δείτε το μικρό μας βίντεο στο YouTube.
Επιλέξτε υψηλή ανάλυση (HD 1080) και πλήρη οθόνη.